Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
The Fire Harvest heeft met Singing, Dancing, Drinking een plaat gemaakt die de melancholici onder ons zal aanspreken. Botst dat niet enigszins met de titel die wellicht een feestneuzenstemming suggereert? Adolfs: "Ik heb een Hongaarse achtergrond en mijn moeder nam me vaak mee naar zigeunerorkesten. Die draven overal bij op: begrafenissen, feestjes. Dan wordt er ook gezongen en gedanst. Zulke dingen passen bij elke sfeer, het is maar net hoe je ertegenaan kijkt. Bovendien: na een repetitie bouwen we de oefenruimte regelmatig om tot disco, waarin vier middertigers loos gaan op zowel foute nummers als Afrikaanse muziek." Houwer: "De titel klinkt voor mij niet alsof het meteen heel vrolijk moet zijn, meer als iets gezamenlijks, niet per se iets feestelijks."
Continuüm
Het was countryman Daniel Romano die de plaat produceerde, samen met Kenneth Meehan. Echt ingrijpen in het bandgeluid deden ze niet. Adolfs: "Het geluid hadden we eigenlijk al. Daniel is een heel kundig muzikant, het was meer zijn feedback tijdens het opnameproces. We hebben een minimalistisch geluid, in die openheid legde hij nog een bepaalde sfeer. Zo speelde hij het orgel in 'Runner' live in, samen met onze bassist Jacco. En gaf hij aanwijzingen in de trant van: 'Misschien willen jullie te veel rocken, maar het rockt al van zichzelf, dus speel het maar gewoon.'"
Houwer: "Ze hebben ons heel goed begrepen en hadden zoiets van: oké, we gaan nu op zoek naar de beste versie van een nummer. Meer kijken naar tempo, of naar het samenspel tussen gitaren. Dan luisterden we samen terug en vroegen ons af wat we er meer van konden maken. Daarmee is het gewoon onze muziek, maar dan met iemand die meeluistert. Bij het zanggedeelte was hij heel actief. Hij lette meer op plaatsing van woorden, niet op emotie want dat was niet nodig. Wel op: hoe wordt het een soort continuüm? Hij speelde en zong mee, dat is voor mij ook het idee van Singing, Dancing, Drinking. Hij is dan wel producer, maar kan ook gewoon lekker meespelen, toch?"
Schoorvoetend
Het leverde een stemmige en bij vlagen bloedstollend mooie plaat op. The Fire Harvest kiest daarbij niet voor de gemakkelijkste muzikale weg. Houwer: "Het is geen lichte kost, maar het is het soort gemoedstoestand waar ik me fijn bij voel. Toch is het geen negativisme of fatalisme, er zit juist een hele mooie gedachte in de plaat denk ik, die absoluut niet zwaarmoedig is. Het stemmige orgelspel in 'Runner' maakt me juist blij, omdat het zo mooi is."
Adolfs geeft schoorvoetend toe dat hij tijdens het ontstaansproces het gevoel kreeg met iets goeds bezig te zijn: "Eerst wisselde dat gevoel elke week. Soms dacht ik dat we een supernummer schreven, wat ik even later weer saai vond. In de maanden tussen opname en uitkomen van de plaat weet je dat niet zo goed, maar uiteindelijk durf ik wel te zeggen dat we met iets goeds bezig waren, en dan met name voor onszelf."
Houwer: "Ik herken dat, wanneer ik thuis bijvoorbeeld wat op de iPad aan het klooien ben met nummers schrijven. De volgende dag vind ik het dan weer minder. Dat is niet erg, ik vind dat creatieve proces eigenlijk het mooiste van muziek maken. Net zoals vanavond, hier op het podium van Asteriks: we speelden goed, met een goede geluidsafstelling. Opnemen in een studio heb ik toch minder mee." Adolfs: "Ik vind live spelen ook veel leuker. Ik heb wel eens drie weken in de studio doorgebracht, helemaal murw kwam ik eruit. Singing, Dancing, Drinking hebben we in drie dagen opgenomen en dat was prima. Het moet wel goed gespeeld zijn, maar het hoeft niet perfect. Live kijk je ook niet of het ideaal is."
Ruimte
Houwer ziet een ontwikkeling ten opzichte van de titelloze cassette uit 2012: "Dat nam ik voornamelijk thuis op met de iPad, wat we later als band aanvulden. De sfeer op die cassette is veel schetsmatiger dan bij deze plaat, wat meer een bandproces was. De ontwikkeling van de muziek duurde langer, het is meer uitgewerkt. Adolfs: "Toen ik als vervanger van de vorige gitarist bij de band kwam, kon ik niet meteen alles spelen. Daar ontstond een ruimte, die we vasthielden." Houwer: "We zijn wat behoudender gaan spelen."
Schimmig
Over de teksten op Singing, Dancing, Drinking blijft het duo schimmig. Houwer: "Bassist Jacco en ik schrijven ongeveer ieder de helft van de nummers. Maar ook als band schrijven we. Het is niet zo dat ik kan zeggen: 'Dit nummer gaat hierover.' Ik ben daar niet zo mee bezig. Het begin is wel belangrijk, daar borduren we dan op voort. We zijn er niet op uit om jou op te leggen wat je erbij moet denken of voelen." Adolfs: "Wanneer Gerben in 'Working Man' zingt: 'I know how you sing your anthem / On your side of the border', dan kan dat over je familie gaan maar tevens over de hele vluchtelingensituatie. Het gaat om de sfeer die je neerlegt, en als band gaan we uiteindelijk dezelfde richting op."
Bij langzame, sfeervolle muziek als die van The Fire Harvest valt al gauw het woord slowcore. Houwer: "Het zal vast een invloed zijn, want ik hou van bands als Karate, Low, Codeine of The For Carnation. Het is wel het tempo waarin de band zich begeeft, maar ik luister ook veel naar Sleep, Black Sabbath of Neil Young & Crazy Horse. Maar we houden ook van classic rock en protometal, of van postpunk als The Fall en The Wipers." Adolfs: "Gerbens zang wordt vaak met die van Jason Molina van Songs: Ohia vergeleken. Natuurlijk zijn er overeenkomsten, maar ik hoor toch echt Gerben zingen. Het is zelfs een voorwaarde van mij om bij hem in een band te zitten (lacht)."
Karakteristiek
Houwer: "Natuurlijk zit erin waar we naar luisteren, maar we houden onszelf ook scherp door ons te spiegelen aan andere Nederlandse bands, zoals I Am Oak. Ik hou van bands die een onderscheidend geluid hebben. Iets karakteristieks, iets unieks. In Nederland kom je dan al gauw uit bij The Ex en De Kift. Ik ben zelf in Friesland opgegroeid en daar had je zo'n kwarteeuw geleden prachtbands als It Dockumer Lokaeltsje, Deinum, of LUL, dat later Solbakken werd. Die deden hele eigenwijze dingen met punk- en wave-invloeden. Je kunt dus wel degelijk van het geijkte muzikale pad afwijken. Wij streven daar als band ook naar, en houden elkaar daar scherp in. Niet omdat er iets gaande is waarbij we moeten aansluiten, dat kan me echt geen moer schelen, want wat maken de hypes nou uit?"
Krenten
Houwer woont ondertussen in De Bilt, met vrouw en kinderen. De onbedwingbare drang om zich te bewijzen, zoals toen hij drummer was in de postrockfromatie We vs Death, is minder: "Ik vind toeren nog steeds te gek, maar we pakken nu wel de krenten uit de pap, ook in verband met mijn gezin. Ik heb met We vs Death prachtige dingen meegemaakt. In een busje door Rusland, een land dat cultureel gezien best wel ver van ons af staat qua liberalisme en individualisme. En dan toch muziek maken voor die mensen. Of vliegen naar Japan, we zijn zeven keer naar Engeland geweest. Leuk, maar wel slopend. Toen ik kinderen kreeg, kon dat niet meer. Ik ben best een werkpaard, zevenhonderd kilometer Autobahn vind ik geen enkel probleem, maar het hangen eromheen begin ik echt een struikelblok te vinden. Ik vind live spelen geweldig, maar de ander kant van muziek maken vind ik de lege ruimte. En het lukt me niet om daar iets op te vinden."
Prestigieus
Adolfs: "Op een bepaalde leeftijd denk je dat muziek maken met vrienden het ultieme is, en dat je elkaar supergoed begrijpt. Maar na vier dagen Duitsland is het ook weer fijn om naar je gewone baan te gaan. Hoewel optreden daar geweldig is: je gaat naar een stad waar niemand je kent, en toch staan er zestig man oprecht geïnteresseerd naar je muziek te luisteren. Na afloop gaan ze met de pet rond, zodat de gage soms verdubbelt."
Houwer: "Het is daar wat losser, wat directer. Niet zo overgeorganiseerd als in Nederland. In Nederland hebben we altijd de gedachte dat het groot moet zijn of zo. Maar voor mij gaat het om muziekbeleving, en niet om een prestigieus gebouw bijvoorbeeld. Nu lees je weer dat TivoliVredenburg in Utrecht subsidie wil om grotere bands te kunnen betalen. Dat is toch niet waar het om draait, of wel soms? Subsidie is in mijn optiek bedoeld om de kleintjes te ondersteunen. We zijn wel bij grotere podia geweest, waar we door een nerveuze stagemanager of mensen van een popopleiding werden ontvangen. In technisch opzicht allemaal prima, maar de mate van écht contact is natuurlijk minimaal. En toch wil ik niet zeurderig overkomen, want ook in die zalen willen we nog steeds graag spelen."
Beleving
Adolfs: "Het gaat erom wat ons aanspreekt. Wij hebben niet veel nodig om iets leuks neer te zetten. Een microfoon, en voor de rest is het oké. Wanneer wij twintig man in de oefenruimte uitnodigen, dan kan dat net zo leuk zijn. Het gaat om beleving inderdaad. Ik hou ervan als jongeren in beweging komen, creatief durven zijn, met een beperkt budget. Je ziet wat dat kan opleveren, zoals hier in Asteriks in Leeuwarden, maar ook bijvoorbeeld in Vera te Groningen. Mensen identificeren zich ermee. En inderdaad: we klagen niet, want we hebben met deze band al veel meer bereikt dan we hoopten. Het was bedoeld als iets voor onszelf. Alle lovende recensies zijn natuurlijk geweldig. Maar het lijkt niet heel logisch dat deze muzieksoort dat opwekt, want hip is het allerminst. Wellicht zijn al die recensenten net als wij ook vijfendertig-plus, en herkennen ze een geluid dat ze lang niet gehoord hebben."
Houwer: "Sentiment is wel een belangrijke factor in de muziek natuurlijk. En wellicht grijpen mensen binnenkort ook eens terug naar meubels uit de jaren negentig, terwijl ze nu hun huis nog hebben vol staan met meubels uit jaren zestig (lacht)."
http://www.kindamuzik.net/interview/the-fire-harvest/de-ruimte-van-the-fire-harvest/26717/
Meer The Fire Harvest op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-fire-harvest
Deel dit artikel: