Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Gevraagd naar een verklaring voor het succes van The Hackensaw Boys haalt Mahlon, Rob in het dagelijks leven, zijn schouders op. “Tja, wat noem je succes? Ik denk dat iets exotisch altijd aantrekkelijk is en dat wij blijkbaar exotisch zijn voor mensen van hier. Net zoals wij Amerikanen een vrij romantisch beeld van Europa hebben.” Persoonlijk verwondert hij zich over de architectuur in Europa. “Je komt hier en je ziet al die mooie gebouwen en die oude treinstations die je alleen uit films kent. En dan blijkt uiteraard dat jullie net zo goed metro’s en supermarkten hebben.” Het bevalt de band erg goed in Europa, ze worden enthousiast onthaald en staan met veel plezier op het podium. “Het is wel apart om in Nederland te komen en te zien dat mensen onze muziek zo leuk vinden. Je komt hier vrij blanco naartoe en je weet niet goed wat je moet verwachten.” Pee Paw vult aan: “Veel mensen in Amerika leven in een soort zeepbel. Sommigen zijn nog nooit buiten hun stad geweest, laat staan dat ze weten hoe het over de landsgrenzen is. Gelukkig hebben wij dat wel een beetje ervaren, door onze muziek.”
Wellicht heeft de speelfilm O Brother, Where Art Thou een rol gehad bij het succes van de band. Tenslotte is veel van de muziek die in die film werd gebruikt te vergelijken met de muziek van The Hackensaw Boys. “We speelden al wel voordat die film uitkwam,” zegt Mahlon. “We werden inderdaad niet veel op de radio gedraaid, behalve op specifieke zenders, maar de muziek werd wel opgepikt.” Pee Paw gaat verder: “Ik denk dat die film wellicht heeft geholpen om het genre wat meer onder de aandacht te brengen. In die zin dat mensen de film zagen en vervolgens gingen denken: ‘Hé, dit is ook leuke muziek.’” Pee Paw is echter niet bepaald te spreken over het titelnummer uit de film. “Dat is een vrij commercieel liedje en ook totaal niet representatief voor de rest van de muziek,” zegt hij. “Het is zo’n breed genre en er zit zoveel meer in die muziek. Bluegrass komt tenslotte ook weer voort uit nog weer oudere muziek. Het is daar een meer gladgestreken versie van.”
The Hackensaw Boys worden nogal eens omschreven als een kruising tussen The Carter Family en de Ramones. En ergens is het geen vreemde vergelijking. Tenslotte hebben ze het genre gemeen met The Carter Family en hebben ze de energie van een punkband. En natuurlijk gebruiken ze, net als de Ramones, ook eenzelfde achternaam voor elk bandlid. “Ach ja, die vergelijking...” zegt Mahlon. “Het is vooral het noemen van namen om iets aan te geven, denk ik. We hoorden ook eens iemand zeggen dat je onze muziek als een taart kunt zien. Een taart die volgens een wat ander recept gemaakt is, maar wel gewoon een taart.”
“Onze muziek heeft ook wel veel gemeen met punk,” vindt Pee Paw. “Het is net zo goed directe muziek; no-nonsense en rechttoe-rechtaan. Het is ook de muziek van de werkende klasse en muziek die je snel oppikt.”
De bluegrass van The Hackensaw Boys lijkt echter niet de muziek die je snel gaat spelen als je een bandje begint. Een jonge muzikant zal toch eerder punkrock gaan spelen dan zich verdiepen in de rootsmuziek. Mahlon, lachend: “We hebben allemaal in verschillende bandjes gespeeld, voordat we hiermee begonnen. Ik heb in een heavy-metalband gespeeld! Het was heel bevrijdend om eens een keer níet mijn gitaar te hoeven inpluggen en gewoon te spelen. En ik mag ook nog lachen op het podium.” Voor Pee Paw draait de muziek om het gevoel. “Ik luister net zo lief naar, ik noem maar wat, The Melvins als The Carter Family. Maar het is muziek die ik mooi vindt, waar ik me mee verbonden voel. Uiteindelijk gaat het om de sfeer, het gevoel dat je erbij hebt. En ik ben blij dat ik deze muziek wat eerder ontdekte dat de meeste anderen.”
Vervolgens wordt het gesprek onderbroken. Het gesprek gaat vooraf aan het concert in het Groningse Vera en iemand wil weten tot hoe laat de heren van plan zijn te spelen. “Nou, tot een uurtje of twaalf?” wordt er geopperd. “En dan nog een toegift als mensen dat willen?” Dat zou ongeveer anderhalf uur muziek opleveren, een toch heel normale tijdspanne voor een concert. Het gesprek gaat weer verder, logischerwijs over het geven van optredens. De heren blijken hun hand niet om te draaien voor een setlist van meer dan twee uur. Mahlon vertelt over het langstdurende concert dat ze ooit gaven. “Dat was in Charlottesville, waar wij vandaan komen. We begonnen met spelen en toen ik op mijn horloge keek was het vier uur later.” Wellicht was dit een profetische opmerking. De heren hebben het tijdens het concert prima naar hun zin en rond halftwee ’s nachts, na ongeveer drie uur spelen, komt het record van het langstdurende optreden in zicht. Dat moet uiteraard gebroken worden. Wat natuurlijk lukt, tot grote tevredenheid van de band en een dolenthousiast publiek. Dat uiteraard ook nog een toegift krijgt. Een toegift die nog een vol uur in beslag zal nemen. Zodat het record niet meteen weer gebroken zal worden.
http://www.kindamuzik.net/interview/the-hackensaw-boys/the-hackensaw-boys-over-oude-romantiek-en-lange-optredens/8045/
Meer The Hackensaw Boys op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-hackensaw-boys
Deel dit artikel: