Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De verhouding tussen The Serenes en de muziekpers is altijd moeizaam geweest en zelfs na ruim twintig jaar blijkt er weinig te zijn veranderd. Na enige bedenktijd stemmen Paul Dokter en Theo de Jong in juli 2013 in met een heus duo-interview met KindaMuzik. Een tijdje later zien ze daar toch weer van af: Theo wil niet nog een keer hetzelfde verhaal vertellen en Paul vindt dat de muziek voor zich spreekt. Bovendien weten ze zich, mede door de hoeveelheden drank en geestverruimende middelen die ze destijds nuttigden, van de opnamesessies van Barefoot and Pregnant weinig meer te herinneren. Zo kwam De Jong er pas tijdens het remasteren achter dat ze het prachtnummer 'Ruby Legend', dat op de bonus-cd staat, ook opgenomen hadden.
Lijken
Een reünie-optreden is helemaal niet aan de orde. Dokter schrijft in het booklet van de heruitgaveplaat: "De Serenes zullen nooit meer tot leven worden gewekt, dat is een ding dat zeker is. We moeten geen lijken opgraven en ze het leven willen influisteren. We moeten ook geen heimwee hebben naar iets wat nooit geweest is." Een live-uitvoering van de plaat komt er wel: tijdens het festival Welcome to the Village brengt een combinatie van de Friese gitaarband William Seen's Transport Music en muzikanten uit de Excelsiorstal een zeer geslaagde ode aan de band. Voor het optreden vertelt een aantal van hen over hoe ze de band leerden kennen, wat de plaat zo goed maakt, of het een klassieker is en of de muziek van The Serenes hen inspireert.
Werk
Egbert van der Werff (foto boven) is zanger en gitarist van William Seen's Transport Music, dat vorig jaar het schitterende Can I Sit Here and Absorb? afleverde. Toen de plaat van The Serenes verscheen, was hij meer bezig met de muzikale invloeden van de groep: ''Ik was zo bezig met andere bands zoals The Feelies en R.E.M. dat ik ze gewoon over het hoofd gezien heb. Ik dacht ook dat ze uit Engeland of zo kwamen. Maar toen ik de plaat voor het eerste hoorde, was ik meteen zwaar onder de indruk. Ik dacht: dat zoiets hier in Nederland ook gewoon mogelijk is.''
''Het bijzondere van de muziek is dat je als luisteraar aan het werk gezet wordt, er zit een bepaalde laag overheen. Die moet je ontdekken, en als beloning hoor je steeds weer nieuwe dingen. Het is een ingetogen sfeerplaat waaraan je merkt dat hij in een kleine studio is opgenomen. Je hoort dat Theo veel gevoel voor melodie heeft, terwijl Paul meer de sfeer en de soundscapes meebrengt. Het mooiste nummer vind ik 'Rebecca', dat heeft een soort leegte maar is tegelijkertijd ontzettend sfeervol."
''Binnen het genre vind ik het een klassieker, en het helpt natuurlijk ook mee dat ze daarna niet veel platen meer hebben gemaakt. Dat bouwt de mythe op, net als bij een band als Big Star, aan wie ze natuurlijk ook muzikaal verwant zijn. Daarom ben ik blij dat hij weer verkrijgbaar is, want het was ver weggezakt en op de radio hoor je The Serenes al helemaal niet meer. Zelf had ik hem alleen nog maar op een oud cassettebandje. Echt geïnspireerd ben ik er niet direct door, maar het heeft me als muzikant destijds wel bewust gemaakt van het feit dat goede muziek overal vandaan kan komen.''
Ultieme cultplaat
Maurits Westerik (GEM) (foto boven) was acht toen de plaat uitkwam en leerde de band via zijn boeker Jan ten Boom kennen, in die dagen manager van The Serenes. Hij vindt het een ultieme cultplaat: ''Ze hebben maar kort bestaan en dus kun je het als muziekliefhebber makkelijk over het hoofd zien. Nu ik die schitterende liedjes weer luister, vind ik hem best wel gevarieerd voor een gitaarplaat en twee zangers is ook bijzonder. Het gaat van puntige songs naar hele spacey, bijna dramatische dingen. Wat dat betreft zie ik wel een link naar de groovy, dansbare bands van die tijd die ook veel varieerden, zoals The Stone Roses en Primal Scream, maar ook naar The Smiths en westcoastpop met zijn hemelse zang.''
''Toen ik me wat meer verdiepte in de teksten, merkte ik dat het uit een heel ander gedeelte van Nederland komt. Het is totaal niet stads, met schetsen van uitzichten over het Friese platteland en het vergelijken van hun eigen leven met dat in een ander gebied. Het nummer 'Wayland Smithy', dat ik tijdens het concert zing, gaat volgens mij over gesteenten of zo in de natuur. Ik vind het nog steeds wel apart om te zingen, omdat het zo ver van mijn bed stond en ik er vervolgens ingedoken ben.''
''Ik kan niet zeggen dat ik geïnspireerd ben door The Serenes, ik kom toch uit een wat rauwere hoek. Het is geen London Calling van The Clash, die heeft mijn leven echt veranderd. Maar het staat voor mij buiten kijf dat het een plaat is die je over twintig jaar nog draait, je blijft hem gewoon mooi vinden. Dan is het voor mij een klassieker, de vergelijking met het Big Starverhaal vind ik treffend. Ik denk dat mensen die van gitaarpop houden hier heel veel mee kunnen. Daarom is het zo prachtig dat de plaat weer verkrijgbaar is.''
Spacey
Jelle Paulusma (foto boven) was rond 1990 zanger en gitarist van Daryll-Ann, net zo'n voortreffelijke exponent van de Hollandse Gitaarschool. Hij zag The Serenes voor het eerst live in het voorprogramma van The Stone Roses, in oktober 1989 in De Melkweg: ''Maar daarvoor kende ik ze al, want je pikte wel wat op van Nederlandse bands die ook met gitaarpop bezig waren en daar hoorden zij ook bij. Dat concert vond ik toen hartstikke spacey, ik snapte meteen de intentie: minder liedjesmuziek maar des te meer sfeer. Volgens mij hebben we later met Daryll-Ann één keer in het voorprogramma van The Serenes in de oude bezetting gestaan.''
''Barefoot and Pregnant is echt een plaat voor dromers, dat maakt hem zo mooi. Ik ben zelf ook een dromer, dus ik snap de muziek goed. Ik hoor er veel new wave in terug, waar ik zelf mee opgegroeid ben, zoals The Cure en Echo & The Bunnymen. Die zijn ook best wel spacey, alleen dan niet in de zin dat er bakken met galm op zitten of zo. Het is meer dat golvende, beetje kabbelende geluid. Maar ik weet dat Paul en Theo rond die tijd ook helemaal weg waren van het dromerige en repetitieve geluid van Spacemen 3, wat later Spiritualized werd. De opbouw van de plaat is ook erg goed: het is groot, het is klein, het waaiert uit, het komt allemaal langs.''
Pielen
''Een klassieker? Vind ik moeilijk. Als ik heel eerlijk ben, vind ik eerder de tweede Serenesplaat een klassieker. Dat is een hele coherente, met schitterende liedjes. Eigenlijk hadden Theo en Paul ook een tweede plaat met zijn tweeën moeten maken, dan was het veel meer ontwikkeld naar iets wat echt van hen samen was. Nu hoor je echt duidelijk wie wat doet. Maar goed, die eerste heeft iets ondefinieerbaars wat hem ook tot klassieker zou kunnen maken. En nu begin ik toch weer te twijfelen (lacht). Zo zie je maar hoe lastig het is; ik heb wel een paar duidelijke persoonlijke klassiekers, maar die komen uit de jaren zestig.''
''Op muzikaal gebied ben ik niet door ze geïnspireerd, maar de sfeerbeelden en de vibe vind ik heel aansprekend. Dat heb je op de tweede plaat Back to Wonder minder, daar hoor je meteen: oké, dit is Theo, duidelijk. Toen die plaat verscheen hebben we veel getoerd samen, deden veel dubbelshows. We konden het erg goed vinden in die tijd. Jaren geleden kwamen we nog wel eens samen om te jammen: Paul, Theo, Theo's broer Tjitze en ik. Toen woonde Paul in Overijssel, vlak bij de Duitse grens. Stonden we daar in de boerderij van Paul allemaal met een koptelefoon op, beatje geprogrammeerd, gitaar in de hand en maar lekker een beetje pielen. Hartstikke tof was dat.''
Beeldvorming
Ook Anne Soldaat (foto boven) maakt rond 1990 deel uit van Daryll-Ann en herinnert zich ook nog dat ze samen optraden. Hij vindt de beeldvorming rond de band interessant: ''Ik vind het fraai dat een band een soort eigen wereldje heeft of zo, dat is wat ik voor me zie. Dat ze zichzelf opsluiten in een Friese boerderij om vervolgens de hemel te bestormen en dan naar buiten komen met zo'n supermelancholieke en prachtig melodieuze plaat. Dat vind ik het mooie. 'Wayland Smithy' vind ik een prachtig nummer, heel britpop eigenlijk. En 'Follow the Rural Coast', wat ik tijdens het concert zing, is ook fantastisch. Volgens mij ook een nummer van Theo.''
''Gitaarpop was echt wel een ding in die dagen. Je had R.E.M., Buffalo Tom en noem ze maar op. Daar deden we ook nog wel eens het voorprogramma voor met Daryll-Ann. De afsluiter van Barefoot and Pregnant, 'Trip Down Memory Street', herinnert me ook heel erg aan die tijd. Maar de rest van de plaat ook aan de new wave van The Only Ones, waar ik vroeger veel naar luisterde. Het neurotische van The Feelies hoor ik er niet in terug. Ik associeer The Serenes meer met natuur, waar ze het in de teksten ook vaak over hebben. Ik vind het een beetje hippieachtig zelfs, een sfeertje wat mij overigens prima bevalt.''
Bronnen
''Ik vind het wel een klassieker ja, maar dat weet je pas tien tot vijftien jaar later. Dan pas hoor je echt wat het geweest is en doorstaat het de tand des tijds met glans. En dat geldt zeker voor deze plaat. Ik hoop dan ook dat het bij mensen die de plaat niet kennen een prachtige ervaring oplevert. Mensen die naar bijvoorbeeld Belle and Sebastian luisteren, vervolgens dit een keer horen en dan overweldigd worden door dezelfde soort muzikale naïviteit met daarbovenop de sfeerbeelden.''
Echt geïnspireerd ben ik niet door The Serenes, ik was daar toen niet echt mee bezig. Het was alsof ze uit een ander land kwamen of zo. Het was ook een heel andere tijd, zonder internet. Het was toen veel meer dat je bands leerde kennen via mond-tot-mondreclame of dat je de muziek op een cassettebandje had en vervolgens kocht. Toch denk ik wel dat we als Daryll-Ann en The Serenes uit dezelfde bronnen putten qua muzikale invloeden, dat kan ik me wel weer voorstellen.''
Bom
Jacob de Greeuw (Johan) (foto boven) maakte voor het eerst kennis met The Serenes door een lovende recensie in Oor: ''In die tijd stelde het blad echt nog wat voor, wat tegenwoordig met internet toch anders is. Een Nederlandse band die heel serieus genomen werd door de pers en gelijkgesteld werd aan Amerikaanse en Britse gitaarbands, dat gebeurde bijna nooit en dus moest het wel wat zijn. En bij mijzelf sloeg de plaat ook in als een bom, ik was negentien en het maakte enorm indruk.''
''Ik weet nog dat ze in '89 of '90 kwamen optreden in Trol in Hoorn, waar ik toen woonde. Zelf speelde ik toen in een rockbandje met zangeres die de Amerikaanse gitaarschool van de jaren tachtig, met bands als The Replacements, als inspiratie had. Dat liep al op zijn eind en toen ik The Serenes zag, dacht ik: deze kant wil ik op. Terwijl het helemaal geen podiumbeesten waren, eerder het tegenovergestelde. Het was heel schuchter, maar er stond een hele goed band, het was duidelijk dat het alleen om de muziek en hun eigen wereldje ging.''
Mindset
''Het mooie van de plaat vind ik dat je meteen in een soort mindset terechtkomt. Het is echt ontzettend knap dat ze het weidse van het Friese land in muziek hebben weten vast te leggen. Het is cliché, maar je hoort het er echt in. Wanneer ik door Friesland fiets, wat ik één keer per jaar doe, dan is Barefoot and Pregnant daar de soundtrack bij. Dat is fantastisch, het zit gewoon in je hoofd dan. Bijvoorbeeld tussen Leeuwarden en Harlingen, waar het alsmaar vlakker en opener wordt. Het is heel mooi gespeeld, ze vullen elkaar perfect aan. En twee zangers, dat is natuurlijk ook bijzonder.''
''En dan die natuurteksten, die zijn ook erg goed. Theo is een natuurmens en waar je van houdt, daar schrijf je over. Ik vind het mooi wanneer songschrijvers ergens over schrijven waar ze helemaal in zitten, zodat het niet gekunsteld overkomt en dat is bij Barefoot and Pregnant absoluut niet het geval, het is een hele pure en breekbare plaat. Natuurlijk hoor je de muzikale invloeden, zeker in het nummer 'Voodoo Economics' wat ik ga zingen, dat is heel erg Stone Roses. Maar ze geven er wel een eigen draai aan door dat sfeervolle, en daarom is het een unieke plaat. Hij is met niks te vergelijken en er zit heel veel in: het is los, het is gecontroleerd, een twaalfsnarige gitaar die alle kanten op gaat en het was technisch een uitstekende band.''
Brug
''Wat ik ook goed vind, is dat je de new wave erin terughoort, zoals Lloyd Cole and the Commotions en The Cure. Theo was daar een groot fan van, en Paul deed met waveband de Toylets al leuke dingen. Eigenlijk zijn The Serenes een waveband die een stap verder maakte. Kijk, Echo & The Bunnymen en zo die bleven maar wave maken, maar zij namen ook invloeden van Amerikaanse gitaarbands en psychedelische dingen mee. Wat in de jaren negentig meer school zou gaan maken. Misschien maakt dat het wel zo bijzonder, dat ze een brug slaan tussen de muziek uit de jaren tachtig en de jaren negentig.''
''Dus: ik vind het wel een klassieker ja, juist omdat het toen uitkwam. Maar dat heb ik altijd al gevonden; het klonk vertrouwd maar ik was toch overweldigd. Nu ik zelf de songs weer speel, krijg ik er nog meer bewondering voor. Het ging ze echt om de sfeer, puntige gitaarliedjes daar waren ze niet mee bezig. Ze deden het niet zoals het hoorde en hadden een opstelling van: wij doen dit en het interesseert ons niet of het wel of niet in een stramien past."
Sneller
''Dat maakt het misschien ook wel ietsje gedateerd, maar dat is niet negatief bedoeld want sommige gedateerde platen behoren tot mijn lievelingsplaten. Ik bedoel meer: het is misschien niet meer zo van deze tijd om zoiets te maken wat zo uitgesponnen is. De maatschappij is veranderd, alles moet sneller. Maar goed: zij hebben het zo vastgelegd en zijn daarvoor nog steeds te prijzen.''
''Ik ben wel door The Serenes beïnvloed, zij het niet direct door hun muziek maar wel door hun invloeden, want dat zijn ook mijn invloeden. En dat geldt ongetwijfeld ook voor Anne en Jelle van Daryll-Ann, dus wat dat betreft zijn we tijdgenoten. Alleen was ik nog erg jong toen Barefoot and Pregnant verscheen en muzikaal rommelde ik nog wat aan. Ik zie The Serenes als de voorlopers van die hele Excelsiorhausse die later zou ontstaan met Daryll-Ann, Johan, Scram C Baby en noem ze allemaal maar op.''
http://www.kindamuzik.net/interview/the-serenes/the-serenes-sloegen-een-brug-tussen-gitaarmuziek-uit-de-jaren-tachtig-en-negentig/24174/
Meer The Serenes op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-serenes
Deel dit artikel: