Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het geluid van de straat was een mix van 2-step, garage, jungle, reggae en hiphop: Mike Skinner stal van alles een beetje en maakte er zijn eigen unieke cocktail van. De tweeëntwintigjarige Brummie rapte ook niet over "homies" en "bitches" maar over "birds" en "geezers". Zijn teksten gingen niet over pooiers of over Bentleys, maar over verveling, de gevolgen van heroïne en uit de hand gelopen gevechten in kebabzaken.
Skinner werkte bij Marks & Spencer en Burger King en sleutelde ondertussen met minimale middelen aan zijn debuut in zijn slaapkamer. Op dat gebied blijkt er trouwens niet zoveel veranderd te zijn.
"Ik maak nog altijd muziek in mijn slaapkamer! Als ik een inval krijg midden in de nacht is het handig om al mijn instrumenten dicht bij me te hebben."
Ondertussen is er toch iets veranderd. Skinner stak niet alleen het Kanaal over naar het vasteland, maar ook de Atlantische Oceaan naar Amerika, waar hij als allereerste Engelse rapper wist door te breken. Toch bleven de Amerikanen sceptisch. "Orginal Pirate Material is Engelands eerste echt fantastische hiphopalbum… vooral omdat het geen hiphopalbum is," aldus Rolling Stone. Tijdens zijn verblijf in Amerika werd hij ook constant met die andere succesvolle blanke rapper vergeleken: Eminem. "Ik kreeg echt voortdurend vragen te horen over het feit dat ik als blanke hiphop maakte. De VS was echt de enige plaats in de wereld waar ze me zulke vragen stelden! Ik merkte daar ook hoe gesegregeerd de Amerikaanse maatschappij wel niet is. Zwarten en blanken hebben echt gescheiden levens en dat is een groot probleem denk ik. Londen is daar zowat de tegenpool van! Toen ik de laatste keer in New York was ging ik trouwens naar South Jamaica in Queens, waar 50cent opgroeide. Tegen mijn verwachtingen in was het daar een veilige buurt. Iedereen was vriendelijk terwijl ik ieder moment een drive-by-shooting verwachtte!" (lacht)
The Streets raakten niet alleen in Engeland een gevoelige snaar. Een Pools meisje schreef op zijn website: "Zijn accent mag dan wel Brits zijn, maar de problemen en situaties die hij beschrijft zijn universeel." Skinner: "Ik had wel een vermoeden dat Original Pirate Material zou aanslaan in Engeland en misschien ook in Australië en Nieuw-Zeeland. Maar door het vele reizen begon ik te begrijpen waarom ook niet-Engelse landen de plaat konden appreciëren. De verhalen zijn overal hetzelfde, weet je; ze gebeuren gewoon in een andere taal. Dat is een mooi inzicht dat ik heb opgedaan. Het hielp me enorm."
Skinner was ook niet gespeend van enige bravoure. 'Who Dares Wins!' en 'Let's Push Things Forward' leken wel zijn persoonlijke lijfspreuken te zijn, en tot op zekere hoogte was dat ook zo. Maar achter die grote bek zat ook een klein hartje verscholen. "Ik wou gewoon een zo eerlijk mogelijk album maken. Arrogant zijn is een pose, de eerste laag. Eigenlijk ben ik een heel rustige jongen hoor." (lacht) Dat blijkt ook uit het interview. Mike Skinner is niet de grote prater die je zou verwachten en is zelfs redelijk kort van stof. Het waarom komt na een tijdje boven water.
Skinner heeft een paar lelijke ervaringen met de pers meegemaakt en heeft sindsdien geleerd om zich terughoudender op te stellen. Hetgeen hem het meest dwars zit, is een lelijke uithaal van zijn ex-vriend Shaun Kelly. Kelly, die nu als SK zelf 'geezer-hiphop' maakt, beschuldigde Mike Skinner in The Sun van diefstal van teksten en stelde dat hij en niet Mike Skinner op het idee gekomen was om hiphop met garagebeats te combineren. Hij beschuldigde Skinner ervan een egoïst te zijn, omdat hij zijn vroegere vrienden niet in The Streets betrokken had, waarna The Sun een polemiek trachtte aan te zwengelen. De Blur-Oasis oorlog is al een tijdje verleden tijd en de tabloïdhyena's waren op zoek naar vers voer.
"Meestal lees ik de onzin die over me verschijnt niet. Er wordt zoveel geluld over me door mensen die me niet kennen. Er zijn zoveel verzinsels over me geschreven! Ik heb er wel veel door geleerd. Je ziet hoe de pers woorden verdraait. Toen ik nog jong was, geloofde ik alles wat er in de kranten stond. Ik dacht dat de kranten niet met leugens weg zouden kunnen komen. Maar dat doen ze toch. Ze liegen, en gokken dat je toch geen rechtszaak zult aanspannen." Dus hij vertrouwt de pers niet echt meer? "Het is niet dat ik de pers niet meer vertrouw. Ze moeten hun job doen, maar soms doen ze - door hun job te doen - geen goed voor mij. Maar dat is logisch, ze hebben geen enkele reden om loyaal te zijn tegenover mij. Och, ik kan het ze niet eens kwalijk nemen." (stilte) "Ok, ik vertrouw ze dus toch niet meer." (lacht)
Toch heeft Mike Skinner niets te verbergen. Een mooi voorbeeld hiervan is op zijn officiële site te vinden. Waar de doorsnee artiest een quasi-hagiografische biografie van zichzelf presenteert om zichzelf in het zonnetje te zetten, laat Mike Skinner zijn leven vertellen door een andere verbitterde vriend van hem. En over Original Pirate Material zei hij dat alles op dat album letterlijk te nemen is. "Ik heb geen nood aan metaforen om me achter te verstoppen. Ik vertel gewoon het verhaal zoals het is. Ok, ik vertel niet letterlijk hoe mijn dag eruit ziet of zo - dat zou maar vervelend zijn - maar ik maak er een verhaal over." In tegenstelling tot Original Pirate Material blinkt de nieuwe plaat (A Grand Don't Come for Free) niet uit in muzikale inventiviteit. In twee jaar tijd is er veel veranderd, en Mike Skinner kan met zijn nieuwe plaat moeilijk nog claimen het geluid van de straat te vertegenwoordigen. "Het zijn opwindende tijden nu. (ritst aan zijn jasje) Waar ik vroeger bij wijze van spreken predikte in de woestijn, zijn er nu artiesten als Dizzee Rascal, MC Shystie, Audio Bullys, Wiley… die voor vernieuwing in de muziek zorgen. Een evolutie die ik alleen maar kan toejuichen."
Mike Skinner blijft op de eerste plaats een verteller, en dat komt op A Grand Don't Come for Free nog meer tot uiting. De teksten lezen als een soap opera waarin Mike en zijn vriendin Simone de twee half-fictieve protagonisten zijn, aangevuld met een rits nevenpersonages die de songs in- en uitlopen. De opkomst en het verval van een relatie is het hoofdthema, maar ook kapotte tv's, het verlies van 1000 pond en GSM-problemen duiken constant op. "A Grand Don't Come for Free is een veel persoonlijker album geworden dan Original Pirate Material. Ik had het nog niet echt over relaties gehad vroeger en dacht dat dat een van de dingen was die het album 'nieuwer' zouden kunnen maken. In se gaat de plaat over een mooi verhaal… tot het moment dat dingen plotseling afgrijselijk verkeerd lopen. Misschien daarom dat mijn favoriete song op deze plaat 'Dry Your Eyes' is." Was het niet de bedoeling dat Chris Martin van Coldplay oorspronkelijk zou meedoen op die song? "Ik had de song inderdaad geschreven met Chris Martin in mijn achterhoofd voor de strofe. Ik zond het hem toe en hij was er heel enthousiast over. We gingen samenzitten in zijn studio om zijn zanglijnen op te nemen, maar toen ik hem de uiteindelijke versie opstuurde, bleek hij van gedacht veranderd te zijn. Hij hield niet zo van het eindresultaat. Maar no big deal: de song klinkt nog altijd goed. (lachend) Ook zonder Chris Martin!"
A Grand Don't Come for Free komt op 10 mei uit op 679 Recordings
http://www.kindamuzik.net/interview/the-streets/mike-skinner-heeft-niets-te-verbergen/5876/
Meer The Streets op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-streets
Deel dit artikel: