Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Zien jullie jezelf eigenlijk als Utrechtse bands?
Olaf: "The Yearlings zijn in Utrecht begonnen. Hier repeteren we en wonen we. Ik voel me deel uitmaken van de scene hier. Als je vraagt of ik me Utrechts voel, denk ik meteen aan de verbondenheid met de Utrechtse bands."
Erny: "Polgate is een Utrechtse band. Ik speel hier al vijftien jaar samen met mijn gitarist Ruben Poncia. Maar het gekke is: ik heb het gevoel dat ik in Utrecht zelf nog nooit een echt concert gegeven heb. Weet je, ik doe duizend dingen tegelijk, speel ook solo in kroegen en op feestjes. Utrecht zie ik als een speeltuin om dingen in uit te proberen.
Mathijs: "Dat laatste herken ik, terwijl ik me tegelijkertijd nog steeds Limburgs voel. Onze cd is helemaal opgenomen in Utrecht. Twee van de vijf bandleden waaronder ik zelf wonen in Utrecht, eentje in Nijmegen en twee in Limburg."
Is er onderling contact? Houden jullie elkaar in de gaten?
Olaf: "Ja. Ik weet waar Polgate en Sandusky staan en ik weet ook wat jullie gaan doen."
Mathijs: "The Yearlings volg ik echt, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik Polgate niet goed ken, hoewel je elkaar wel ziet optreden in kroegen. Eén keer zag ik Polgate in het voorprogramma van Evan Dando in De Helling."
Olaf: "Die plaat van Sandusky is nog niet uit, maar ik heb 'm al wel (Mathijs kijkt op), ja eh, gejat van iemand."
Staan jullie dichter bij elkaar omdat jullie muziek verwant is?
Olaf: "Ja, maar dat heeft met de muzikanten zelf te maken die je tegenkomt in de kroegen waar jij ook heen gaat, daar ontstaan vriendschappen uit."
Mathijs: "Ik heb mensen leren kennen op avonden van GUN (tijdschrift over Utrechtse gitaarbands), daar zag ik Olaf. Misschien dat ik daarom Polgate en Erny niet zo goed ken.
Erny: "Ik zit niet zo in de scene, nee. Ik ben natuurlijk ook iets ouder hè. Ik hoef dat allemaal niet meer zo. Ik heb mijn eigen studio en zit denk ik meer op mezelf. Met americana heb ik eigenlijk niks. Ik sta meer in een singer-songwriter traditie. Uit mijn ouwe scene is er trouwens al een aantal dood."
Olaf: "Je moet niet te laconiek doen over de huidige scene. Bands van nu voelen een sterke verbondenheid met elkaar."
Erny: "Dat is waar! Garagebands zijn trouwens nog veel hechter, die nemen elkaar overal mee naartoe en leveren graag tijd in, zodat de ander ook aan bod komt. Zitten met zijn dertigen in de kleedkamer te blowen en te zuipen. Utrecht is gewoon een goeie muzikantenstad, maar het is slecht geweest hoor. Werd zelfs je kapotte basversterker nog gejat. Iedereen had een naald in zijn arm. Het was een en al droefenis, elke zaal heeft daar last van gehad."
Liever independent blijven of toch voor een contract gaan?
Mathijs: "Wat we nu hebben is precies wat we willen, dus de plaat in eigen beheer opnemen en met een distributiedeal via Munich uitbrengen. We kunnen doen waar we zin in hebben en bekostigen alles zelf door op te treden en cd's te verkopen.
Olaf: "Het maximale wat je er uit kunt slepen met ons soort muziek is inderdaad een goede distributeur. Wij hebben wel een contract met Sonic Rendezvous, maar dat is vooral een goede distributeur. Wel hebben ze een aantal bands onder contract staan waar ze een back catalogue mee willen maken. Ze vinden het belangrijk dat onze nieuwe plaat weer bij hen uitkomt."
Erny: "Voor Polgate doet Arising Artists online-distributie. Ze brengen het naar buiten alsof het van henzelf is. Dat heeft z'n voordelen, mogelijk komt er een deal in Engeland en een toertje van twee weken. That's it hoor, meer is het niet."
Koesteren jullie ambities om in het buitenland te spelen?
Olaf: "Onze plaat is in veel Europese landen uitgekomen en we hebben positieve recensies gehad. Het lijkt me wel leuk om internationaal te toeren, maar je moet de contacten hebben en de voorwaarden moeten goed zijn om tenminste uit de kosten te komen."
Erny: "Ik heb onlangs door Bosnië getoerd met Henk Koorn, de zanger van Hallo Venray. Was fantastisch. Gewoon uit Utrecht vertrokken met zijn tweeën in één auto. Elk optreden was uitverkocht en we kwamen op de nationale zender, dat was dus goed geregeld. Maar het is Bosnië, je hebt er verder geen fuck aan. Ze verkopen nog steeds kopieën van platen in de winkels."
Zijn jullie americana-bands?
Olaf: "Vind ik wel. The Yearlings presenteren zich wel zo."
Mathijs: "God, wat is americana? Wat is het verschil tussen alt.country en americana?"
Olaf: "Americana is breder."
Erny: "In Amerika zelf wordt americana inhoudelijk gedefinieerd als zingen over de midlands en trots zijn op je eigen cultuur. Americana is in Amerika een soort nationalisme en een tegenbeweging tegelijkertijd."
Olaf: "Het gaat voor mij om het terugvinden van traditionele Amerikaanse muziek en die incorporeren in je eigen stijl. Dat doen The Jayhawks net zo goed als The Gourds of Slobberbone. Dat is voor mij americana. Country-invloeden hebben we zeker, maar het is niet alléén dat."
Erny: "De eerste en misschien enige pure americana-band was The Band van Robbie Robertson. Zij waren in staat om allerlei instrumenten te bespelen en vele oude stijlen te versmelten met het bewustzijn van het leven op het Amerikaanse platteland. Je kunt zeggen dat americana plattelandsmuziek is."
Mathijs: "In dat geval zijn wij ook americana, dat gaat dus niet op."
Erny: "Nee, jullie klinken meer als een stadsband."
Mathijs: "Wij komen van het platteland en we zijn met countryliedjes begonnen. Dat was ons idee: een countryband beginnen. Ik had me er helemaal niet zo in verdiept. Maar nummer na nummer werd het steeds iets minder country. Luc Dings, onze voornaamste songschrijver, schrijft gewoon wat in hem op komt. Op de plaat zijn garagerock en pop ook belangrijke onderdelen. Onze eerste voorbeelden zagen we in de Tom Tom Club in Heythuizen. Ik heb daar Rainer Ptacek nog mogen zien. Man, dat neem je voor altijd met je mee."
Wellicht hebben jullie meer met het land Amerika?
Mathijs: "Vooral een romantisch idee over de roots die daar liggen. We luisteren veel naar Amerikaanse bands. Maar het is meer de romantiek dan wat anders. "
Olaf: "Wij willen alleen maar díe muziek maken die bands nou eenmaal maken die daar vandaan komen, maar de muziek had ook uit Finland kunnen komen. Amerika is natuurlijk het land waar de popmuziek vandaan komt."
Erny: "Het gros van de Amerikaanse muziek heeft iets van weidsheid en grootheid in zich, dat natuurlijk is verbonden met het landschap. Je zingt 'here I am' om die leegte te vullen."
Olaf: "Ik hoor die weidsheid ook wel maar ik verlang er niet naar. Ik heb problemen met het gedweep met Amerikaanse termen. Oké, wij zingen ergens over The 4th of July, maar het moet niet te gek worden. Dan voelt het als cowboytje spelen."
Mathijs: "Het is wel raar om het hier over Highway 61 te hebben."
Olaf: "Aan de andere kant heet een vrouwspersoon in je liedje eerder Mary dan Annemiek."
Erny: "Amerikanen komen uiteindelijk allemaal uit Holland en Ierland en wij zijn weer Amerikanen."
Vertel ons waar jullie nu mee bezig zijn?
Erny: "Dat is leuk, we zitten alle drie in verschillende stadia."
Mathijs: "Wij zijn bezig de cd uit te brengen en we hopen dat die goed gaat lopen. We willen spelen en cd's verkopen, dat is alles waar we mee bezig zijn. Ik hoop dat we de reeks concerten van 2003 kunnen evenaren. We hopen op een goede recensies en we zullen samen met Munich adverteren. Als er tijd over is, maken we misschien nog nieuwe nummers. Maar het spelen, dat is waarvoor wij muziek maken."
Olaf: "Wij zijn bezig met 'de moeilijke tweede', maar die blijkt een makkie. Het wordt een veel betere plaat dan de eerste. Gaat veel beter klinken ook, omdat we beter zijn geworden in het vertalen van wat je in je hoofd hoort. De gitaarsound is sterker en voor mijn gevoel zijn de liedjes veel beter. We produceren nu alles zelf. Of het helpt dat René van Barneveld in de band zit? Hij luistert erg geconcentreerd en hij hoort dingen die wij niet horen. En hij heeft de studio uitgekozen. Maar zijn aandeel in de muziek wordt gek genoeg een stuk kleiner dan op de vorige plaat. Hij speelt geloof ik op vier nummers mee, in die zin varen we niet op hem. Ik heb zelf scherp voor ogen wat voor soort plaat het moet worden en hoe die moet klinken. In maart gaan we de plaat mixen en dan moet-'ie in april klaar zijn. Het mag ook niet te lang duren want de vorige is al anderhalf jaar oud. De spin-off van die plaat is een beetje uitgewerkt."
Erny: "Dan moet je een single van de cd trekken, ben je zo een tijd verder. Het singletje van Home on a Horse bracht ons ook weer nieuwe dingen. Alleen ben ik tegenwoordig het bellen en overal achteraan zitten wel zat."
Mathijs: "Als je iets wilt met je band, is dat eigenlijk het meeste werk. Ik vind het ook vervelend, maar je moet wel optredens hebben. Waarschijnlijk omdat Erny al zo lang meedraait, heeft-'ie het een beetje gehad. Ik kom net kijken en ik vind het geweldig om te spelen. Dan moet je daar voor gaan."
Erny: "O, maar spelen vind ik geweldig. Ook solo speel ik veel en dat vind ik heerlijk. Wij staan met Polgate eigenlijk niet op de goeie podia, we kunnen veel beter. Wat we nu doen wordt trouwens weer iets elektrischer, zelf speel ik weer elektrische gitaar. Onze nieuwe plaat is praktisch klaar nu. We hebben de keuze uit zestien nummers."
Wat is het geheim van die liedjes, hoe komen ze tot stand?
Mathijs: "Luc komt vaak eerst met iets aanzetten. Soms kan een nummer voortkomen uit een jam, zoals 'I Need a Rest'. Dat vonden we aardig klinken, alleen moest er nog een structuur komen. Die heb ik toen bedacht en iedereen was het er mee eens. Negen van de tien keer echter komt Luc met iets aanzetten. Ik heb inmiddels meer zelfvertrouwen gekregen om mijn ideeën ook in te brengen. Als je speelt merk je of het een goed nummer is of niet. Wat een goed Sandusky-nummer is? Als het allemaal klopt, als alle partijen te gek klinken en lekker passen. Het liefst gebeurt dat in tien minuten. Als er bij ons vijf weken overheen gaan en het vordert niet, dan is het geen goed nummer."
Olaf: "Bij ons werkt het anders. Liedjes ontstaan niet uit een jam, maar thuis op de bank met een gitaar. Ik neem niets mee naar de oefenruimte voordat de melodie heel precies is. Dan is er meestal nog geen tekst, maar de akkoorden en de melodie moeten precies zijn. Het moet catchy zijn. Daar bedoel ik mee dat je geraakt wordt door bijvoorbeeld een goede melodiewending die je niet na kunt zingen maar die je meteen nog een keer wilt horen. Dat is het ultieme doel en het gevoel dat heb ik bij Daryll-Ann, Elvis Costello en R.E.M.. Dat streef ik na. Als iets goed is, neem ik het mee naar de oefenruimte. Daar geef ik meestal wat aanwijzingen, bijvoorbeeld hoe de drums moeten klinken. Voor de rest gaat iedereen zijn gang maar en sturen we later wel bij. De melodie moet dus perfect zijn en de teksten komen later. Andersom werkt voor mij niet."
Mathijs: "Eigenlijk herken ik me hier wel in. Ik moet eerlijk zeggen dat Luc toch meestal met iets komt wat vrij ver af is. En hij heeft een beeld in zijn hoofd van hoe het moet worden."
Olaf: "Er is wat aan het veranderen bij ons. Op de vorige plaat schreef ik veel dingen met Niels of vulden we elkaar aan. Niels lijkt een beetje de inspiratie kwijt om te schrijven. Of het meer een popplaat wordt omdat ik veel schrijf? Nee, dat is niet helemaal waar. Ik schrijf ook wel country-achtige dingen. Als een nummer echt een twang nodig heeft, dan heb ik de neiging het naar Niels te schuiven vanwege zijn stem. De keuze wie wat zingt is een andere situatie dan wie wat schrijft. Niels zingt nog steeds de meeste nummers. Maar het is wel zo dat je meer gevoel hebt voor hoe de zang moet klinken als je zelf schrijft. Dan neig je ernaar het nummer bij jezelf te houden. Een zelfgeschreven nummer uit handen geven is een moeilijk en wonderlijk proces."
Erny: "Ik maak alle liedjes alleen en kant en klaar voor de band. Zet thuis alles in elkaar met click track, keyboards en gitaartjes. Wat ik meeneem naar Polgate zijn rammelliedjes, beetje Palace Brothers-achtig. Vanmiddag werkten we aan drie nummers van mij en het wordt dan echt Polgate, dat is heel mooi om te zien. Ze reageren heel direct op mijn nummers. Zelfs een reggaeritme dat we nu gebruiken klinkt als Polgate met die loopjes van Ruben."
Wat kan de aanleiding zijn voor een liedje?
Erny: "Een echt Polgate-liedje bestaat niet. Het is meer een verzameling van geluiden. Ik zie ze wel als mijn liedjes, maar zoals ze op de plaat klinken, dat zijn liedjes van de band. Ik moet ze ook alleen kunnen spelen. Een liedje is een vorm van troost, vind ik. Ik geloof namelijk in niks, ik heb alles gedaan wat God verboden heeft en gemerkt dat er niks over blijft. Maar als ik een liedje af heb en het thuis op de koptelefoon hoor, dan kan ik soms wel janken. Dan denk ik: er is wél wat. Liedjes vullen leegte. Het komt allemaal voort uit zelfmedelijden. Aanleidingen van buitenaf grijp ik aan omdat ik zelf misschien onvoldoende aanleiding heb om verdrietig te zijn. Je zoekt een alibi. Ik ben pas down als ik andere mensen down zie zijn. Liedjes komen voort uit het bijna-graag willen dat jij die persoon was. Pervers is dat."
Olaf: "Het zoeken naar emotionaliteit herken ik. Door het liedje te creëren, door het zoeken van de melodie die je raakt, bereik je een soort emotionaliteit die je niet in het dagelijks leven kunt oproepen. Dat is een belangrijke drijfveer voor me."
Mathijs: "Zelfmedelijden, echt iets voor mannen!"
Olaf: "Ik heb alleen niks met het cliché dat als het slecht met je gaat dat de liedjes er dan vanzelf uit komen. Dat heb ik nooit gehad. Paul Westerberg zei: 'Als je je klote voelt heb je helemaal geen zin om te schrijven, dan wil je je gewoon klote voelen.' Toen ik me minder voelde dan nu, haalde ik ontzettend veel uit het luisteren naar muziek. Maar nu ik me gelukkiger voel, haal ik meer gevoel uit het zélf maken van dingen."
Sandusky lijkt een minder melancholische band.
Mathijs: "Ik ben natuurlijk de gitarist en kan weinig zinnigs zeggen over de diepgang van de teksten. Alleen Luc weet waar onze liedjes vandaan komen. Luc kan flink trappen en ageren. Soms vraag ik me af wat hem toch bezielt. Misschien is dat wat Erny bedoelt met empathie en je druk maken over anderen. Wij hebben meer kwaadheid in onze muziek dan Polgate en The Yearlings. Als je het allemaal maar niet te serieus neemt en er ook de humor van in kan zien. We herkennen veel in Slobberbone wat dat betreft."
Erny: "Dylan kon mooi droef zingen en stevig schelden daarna."
Mathijs: "Luc kan trappen maar ook erg ontroerende teksten schrijven. Jammer is dat we maar geen goeie vorm kunnen vinden bij een supergoeie tekst van Luc over zijn sweetheart van vroeger. Zo'n mooie tekst, maar we kunnen er op dit moment nog niks mee."
Als Sandusky het podium op stapt dan is het om te rocken?
Mathijs: "Ja! We willen zelf plezier beleven en dat op het publiek overbrengen. Natuurlijk nemen we af en toe wat gas terug. Misschien zijn we nog te onstuimig voor al te veel subtiliteit op het podium. Dat komt vanzelf."
Olaf: "Ik voel wel een glijdende schaal van Sandusky via The Yearlings naar Erny.
Erny: "Het zit natuurlijk allemaal in je. Soms wil je rocken en soms wil je met wat kleiners komen. Als ik toer heb ik zin om verschillende dingen te doen en songs van anderen te spelen."
Olaf: "Dat doen The Yearlings niet, op één nummertje van Sjako na. Covers speelden we eigenlijk alleen in het begin. Zo gauw we nadenken over een cover gaat iedereen zich ermee bemoeien en word je het niet eens. In het voorprogramma van The Jayhawks wilde ik graag een nummer van The Strokes spelen, maar dan weet iedereen opeens een ander nummer dat we gaan coveren. We hebben het al druk genoeg met hoe The Yearlings moeten klinken."
Moeten de nummers live klinken zoals ze op plaat staan?
Erny: "Wij hebben veel variaties. Is ook een gevaar hoor, we blijven daardoor een beetje een rommelband. Dat zit in mijn karakter, dat krijg ik er niet uit."
Mathijs: "Onze langste nummer 'I Need a Rest' lijkt op het podium langgerekt maar het staat ook zo op de plaat. Speltechnisch zijn we eigenlijk nog niet goed genoeg om al te veel uit te dijen. Er zitten misschien aanknopingspunten in de songs, maar we zijn nog niet goed genoeg om die uit te werken."
Olaf: "Wij zijn controlefreaks, nummers uitwerken tot acht minuten zullen we niet gaan doen."
Mathijs: "Bob van Heur, onze toetsenist en mondharmonicaspeler, en ik zouden het geweldig vinden als het die vrijheid van Giant Sand krijgt."
Olaf: "Ik zou er geen plaat van kopen, maar op het podium is Giant Sand waanzinnig goed."
Wat zijn jullie ambities, weten jullie waar het heen moet met de band?
Mathijs: "Gewoon doorgaan zoals we bezig zijn en veel spelen. Dan zien we wel waar we uitkomen. We gaan wel hard achter optredens aan en hopen op veel reactie.
Erny: "Dat cirkeltje van schrijven, plaat opnemen en toeren, dat heb ik nu al zo'n zes keer gehad. Mijn gemiddelde van één plaat in twee jaar vind ik mooi.
Olaf: "The Yearlings willen consolideren en daarna weer een stapje vooruit zetten. Persoonlijk wil ik vooral blijven groeien als songschrijver. Ik heb het idee dat ik het maximale van wat ik nu kan op de nieuwe plaat heb staan. Ik hoop op een natuurlijke ontwikkeling en geleidelijk op nog meer diepgang."
http://www.kindamuzik.net/interview/the-yearlings/sandusky-the-yearlings-en-polgate-americana-in-utrecht/4998/
Meer The Yearlings op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-yearlings
Deel dit artikel: