Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Eigenlijk was de plaat allang klaar. Als soloplaat. "Toen vroeg ik me af hoe ik de songs live moest brengen. Optredens in mijn eentje vond ik snel saai worden. Dus ging ik toch weer denken aan de formule van een bandje."
In Utrecht, de thuisplaats van 'T Hooft sinds hij uit Roosendaal vertrok, vind je snel muzikanten. "Toen mijn soloplaat af was, zag ik Matijs Peeters met Sandusky in Tivoli spelen. Ik was onder de indruk van zijn losse gitaarspel en van hoe hij op het podium stond. Na het optreden heb ik hem een cassette in de hand gedrukt en zei hem dat-'ie me maar moest bellen als hij iets samen wilde doen. Dat deed hij. Michel van der Westen, de bassist van Mitch, wilde ook meedoen en ging ermee akkoord dat we alleen mijn liedjes zouden doen. Drummer Jelmer de Haas vond ik via een muzikantenbank op internet, terwijl hij nota bene drie straten verderop woonde. De eerste keer dat we bij elkaar kwamen, klonk het meteen goed."
Einde van soloperiode
Niet al zijn nummers heeft 'T Hooft met deze band opnieuw opgenomen. "Vier maar, en die zijn beduidend beter gearrangeerd dan de songs die ik opnam met gastmuzikanten. Ik ben een vrij slecht arrangeur. Dat is nog een manco van deze plaat. De andere mensen in Walker Diver dragen zoveel bruikbare ideeën aan dat ik hen echt nodig heb. Ik houd het vetorecht, al hang ik niet de baas uit." Waarom niet de hele cd opnieuw gedaan? "De plaat moest er gewoon uit. 'Autumn' dateert uit 1998. Zo lang liggen sommige songs al op de plank. De volgende plaat zal meer een plaat zijn van de hele band."
White Knuckle Ride markeert dus het einde van 'T Hoofts soloperiode. "Ja, en het begin van mijn band," voegt hij er gelijk aan toe.
Woordenschat
Het opvallende artwork van de cd White Knuckle Ride nodigt uit om de teksten erbij te pakken. Dat is een slimme zet. Want in de lyriek van 'T Hooft schuilt de belangrijkste troef van Walker Diver. Daar zal hij dus de handen wel voor op elkaar willen.
"Het is mooi als mensen de teksten opmerken, maar dat verwacht ik niet. Ik vind trouwens niet dat ik zulke goeie teksten schrijf. Het is eerder zo dat het zo beroerd is wat Nederlandse bands met Engelstalige teksten doen. Als je daar een beetje boven uitsteekt, is dit nog geen reden jezelf op de borst te kloppen."
Hiertegen protesteren door aan te voeren dat 'T Hoofts woordenschat minimaal tien keer zo groot is als dat van de meeste songschrijvers, brengt 'T Hooft niet van zijn stuk: "Dat ligt niet aan mij, dat ligt aan de rest van de songschrijvers."
Zonder bedoelingen
Met een dergelijke beheersing van de Engelse taal en wat inspiratie, zouden wij direct songs gaan schrijven waarin de wereld voor eens en altijd verklaard wordt. Zo niet 'T Hooft, die, dat moet ter verklaring gezegd, docent Engels is voor de kost. "De behoefte om sociaal-politieke nummers te schrijven heb ik niet. Ik kan dat ook niet. Trouwens: als je een boodschap hebt, wil je dat die duidelijk overkomt. Dan bedien je je juist van een eenvoudige woordenschat. Onderwijzen doe ik in mijn vak al. Daar wil ik mensen graag iets leren. Niet in mijn liedjes. Ik schrijf sowieso liedjes zonder bedoelingen. Ik weet niet eens hoe ze beginnen; ik doe mijn mond open en er komt iets uit. Schrijven gaat zo: eerst krijg ik een onrustig gevoel, dan pak ik mijn gitaar om wat te spelen en drie minuten later heb ik het begin van een nummer. Als ik de tekst uiteindelijk opschrijf is die meestal al voor driekwart klaar in mijn hoofd. Daarna ga ik schaven. In jams ontstaan bij mij geen songs. Ik kan helemaal niet jammen. Waar gaat dit in godsnaam heen, vraag ik me dan af. Mathijs en Jelmer beginnen repetities vaak met een hoop geklooi en dan sta ik netjes te wachten tot ze klaar zijn."
Klein leed
'T Hooft is een liedjesman, maar niet werkelijk een verhalenverteller.
"Er staan twee nummers op de plaat die wel echte verhaaltjes hebben. 'How Long Forgotten' en 'The Civilized Way'. Als je goed luistert, kom je echter veel over de personages aan de weet. Elk nummer op deze plaat is gebaseerd op iets wat ik of mensen in mijn omgeving hebben meegemaakt, maar dat is slechts het vertrekpunt. Het scenario dat ik eromheen spin, is alleen van mij."
Vaak gaan de liedjes over personen die zich hebben afgeschermd voor hun omgeving. "Het houdt mij bezig dat mensen zich niet uitspreken over hun ware bedoelingen. Mensen durven elkaar niet te leren kennen. Ik vind dat iets heel Nederlands. Wat ik ernaar buiten breng, is wat ik wil dat jij ziet. Mensen zouden dichter bij elkaar kunnen komen als ze zich minder gereserveerd opstellen."
Aha, normen en waarden? 'T Hooft krimpt ineen en grijpt zich vast aan het glas cola voor hem. "Dan wel op een héél minimaal niveau. Heel huiselijk of persoonlijk. Ik houd van klein leed. Nick Lowe is daar zo goed in. Luister naar zijn 'Lately I've Let Things Slide', over een man die zichzelf verwaarloost omdat hij geen vrouw meer heeft. Dat is zo'n mooi onderwerp!"
Minder Costello meer Lowe
De naam is gevallen: Nick Lowe. De laatste drie platen van de Engelse bard zijn 'T Hooft zeer dierbaar.
"Waar ik van houd zijn eenvoudige teksten waar veel in zit. Zoals Nick Lowe steeds meer teruggaat naar een elementaire vorm. In een couplet beschrijft hij eerst in drie of vier doodsimpele regels de situatie en dan komt er een die de eerste regels zomaar omkeert. Daar sla je steil van achterover. Ik vind het boeiend hoe je de luisteraar een kant kunt opsturen waar het uiteindelijk niet naartoe gaat. Bob Dylan gaat ook steeds eenvoudiger schrijven. Met minder middelen. Ja, ook hij is een man van gevorderde leeftijd. Als je jong bent, wil je natuurlijk alles uit de kast trekken. Dat begin ik nu kwijt te raken. Ik gebruik steeds minder Elvis Costello-achtige tierelantijntjes. Een tijdlang heb ik naar Costello geluisterd totdat zijn vondsten per liedje mij te vermoeiend werden. De essentie moet boven, dus ben ik zelf meer en meer aan het schrappen."
Otis Blue
De essentie moet boven. Dus mag 'T Hooft ons uitleggen wat de vermelding van de plaat Otis Blue in het laatste liedje van Walker Divers cd betekent. Soul aan het einde van een rootsy popplaat? "Voor mij is Otis Blue de ultieme break-upplaat. Dat zit helemaal in zijn stem. Hij legt nadruk op zinnen die er helemaal niet toe doen. Het maakt geen flikker uit wat Otis Redding zingt, er zit zoveel gevoel in wat hij doet." Jaloersmakend? "Zeker daarbij vergeleken heb ik een beetje een vlakke stem. Ik moet het dus wel van mijn teksten hebben. Maar als ik geïnspireerd ben, kan ik goed zingen."
Donderdag 15 April presenteert Walker Diver zijn debuut-cd in de Utrechtse Ekko. De toegang is gratis.
» Lees de recensie van Walker Divers White Knuckle Ride
Onze speciale dank gaat uit naar Zipper (Amsterdam) voor de kleding, eetgelegenheid Diner 66 voor de (alcholische) versnaperingen en fotograaf Peter Kooij die de groepsfoto bij dit artikel maakte.
http://www.kindamuzik.net/interview/walker-diver/walker-diver-klein-leed-van-een-docent-engels/5629/
Meer Walker Diver op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/walker-diver
Deel dit artikel: