Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
"Deze plaat heb ik geschreven met Malcolm Lindsay, een Schotse componist en muzikant. Hij woont in Glasgow. We hebben gebruik gemaakt van mensen uit de band, maar ook van lui die hij kende. Ook hebben we samen mensen leren kennen tijdens het opnameproces die mee zijn gaan spelen. Zoals Paul Tasker en Iona MacDonald van de Schotse band Doghouse Roses.
Eén van de doelen was om een minimalistische plaat te maken met alle orkestrale instrumenten die we voor handen hadden. Ik wilde niet dat het zou klinken alsof een orkest van honderd onderdelen zichzelf over de kop speelt. Het moest klinken alsof een clubje mensen die instrumenten met discretie gebruikten. Minder is meer.
Rockband versus orkest
Rocken of spelen met een orkest: beide speelmethoden zijn even uitdagend. Wij hebben als band nooit bewuste keuzes gemaakt als 'Okee, nu gaan we verstild spelen.' Of 'Nu gaan we rocken.' Zo werkt het niet met ons. We laten de liedjes bepalen hoe ze willen klinken. Op Pilgrim Road staat heel rustig spul en werk dat wat heftiger is. Natuurlijk, er zijn weinig elektrische instrumenten aanwezig, dus het algehele geluidsniveau gaat niet hard omhoog. Maar luister naar het crescendo aan het eind van 'Painter Blue', naar hoe het orkest daar opkomt. Het is net zo luid, zo niet luider dan grote elektrische ensembles.
Wij zijn overigens geen countryband. Ik snap wat platenlui en recensenten bedoelen met de term 'country noir' en ik begrijp dat labels handig zijn, maar ze zijn ook beperkend. Er zijn veel countrymuzikanten die keihard werken voor hun kunde. Ons een countryband noemen is nogal respectloos naar die muzikanten toe. Als Sonic Youth besluit een akoestische plaat te maken met een banjo en een viool, maakt dat het dan meteen tot een countryplaat? Nee, niet noodzakelijk. Ze zouden de termen 'countrystructuren en -thema's' moeten gebruiken.
Dat americanastempel krijgen we door onze onderwerpkeuze. Mensen denken dat alleen americanamuziek over donkere zaken gaat. Dat is niet waar. Jazz, folkmuziek en rock gaan ook vaak over duistere dingen. Dat countrylabel is limiterend: op het moment dat je je muziek country noemt loopt de helft van je publiek de zaal uit. Het film noir-idee in de term 'country noir' spreekt me wel aan. Die filmstijl met licht- en schaduweffecten past bij onze muziek.
Je eigen kruistocht
Pilgrim Road gaat voor een deel over spiritualiteit. De titel verwijst naar reizen, naar het maken van een levensreis. Zo gaat 'Lost Hours' over terugkeren naar huis na een lange tijd weggeweest te zijn. Over rijden op dat laatste stukje weg naar huis, dat je zo goed kent, maar dat daardoor zoveel herinneringen met zich meebrengt en zo zwaar kan zijn. Het leven zou je een bepaalde mate van verlichting moeten brengen, je leert dingen over jezelf tijdens je reis. Je maakt tijdens je leven een kruistocht binnen jezelf, als het ware. De liedjes op deze plaat zijn identiteitsvragen en tijdens die vragen komen zaken langs als geloof en verlies.
In alle liedjes komt daarbij een stukje van mij langs, maar ik ben geen opbiechtende songwriter. Ik probeer mezelf niet uit te leggen aan luisteraars. Ik wil alleen eerlijk zijn naar het thema van een liedje toe, je moet schrijven over wat je weet. Het is onmogelijk om overtuigend over kersenbloesem aan een boom in Tokio te schrijven als je nooit in Tokio bent geweest en die boom nooit hebt gezien. Ook als zanger is dat van belang. Ik zing sommige liedjes nu al vijftien jaar. Er moet iets in die nummers zitten waaraan je jezelf kunt relateren. Een publiek heeft het door als je het niet meent.
Het gevaar bij de luisteraar zit hem echter in de te letterlijke interpretatie. Mensen kunnen naar mijn plaat luisteren en denken dat ik een zwaarmoedige vent ben. 'Hij heeft vast geen gevoel voor humor.' Dan hebben ze het mis, want de Willard Grant Conspiracy-platen bevatten wel degelijk humor. Je moet voorbij dat simpele niveau kijken. Ik denk dat het live belangrijk is om te laten zien wie je bent. Dat je plezier hebt in het musiceren met elkaar. Dat ik wel degelijk een gevoel voor humor heb en dat ik het niet erg vind om dat in te zetten. Ik zou willen dat het op de mensen overkomt alsof ze bij me in de huiskamer staan, terwijl we aan het spelen zijn. Dat ze het gevoel hebben dat ze welkom zijn. Als ik achteraf rond zou kunnen lopen en iedereen een kop koffie kon geven zou ik het doen."
http://www.kindamuzik.net/interview/willard-grant-conspiracy/de-levensreis-van-willard-grant-conspiracy/16946/
Meer Willard Grant Conspiracy op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/willard-grant-conspiracy
Deel dit artikel: