Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Doodsstil is het in de grote zaal van Paradiso. De lucht, gevuld met spanning, nervositeit en verwachtingen, huisvest enkele honderden bezoekers, die gebiologiseerd naar een gigantisch scherm kijken. De meeste zitten op klapstoelen, sommigen roken, een enkeling praat. Dan, om kwart over negen, verschijnen er witte en zwarte strepen op het projectiescherm en vult een verstikkende bastoon de lucht. Het publiek verstomt: Ryoji Ikeda (foto) spreekt.
De Japanse geluids- en beeldkunstenaar stond eerder dit jaar met zijn Duitse collega Carsten Nicolai als Cyclo in Dordrecht. Op 5 Days Off mag hij individueel zijn kunsten vertonen. Ikeda vermengt onheilspellend lage frequenties met verontrustend geklik, en ondersteunt deze combinatie met zwart-witprojecties. Deze bieden, in tegenstelling tot de visuals bij Cyclo, geen representatie van het geluid, maar een abstract kader voor de koppeling van geluid aan beelden.
De show lijkt te bestaan uit drie hoofdthema’s. De eerste vertoont gelijkenissen met de film A Beautiful Mind en toont oneindig complexe sets met data. Soms lijkt er een vertaalsleutel of patroon te ontstaan, maar juist dan steekt de chaos weer in volle kracht op. Deel twee neemt de kijkende luisteraar mee naar een ver sterrenstelsel op een futuristisch moment. Computeralgoritmen beheersen het territorium en analyseren de gebeurtenissen. Op willekeurige momenten wordt een hoogfrequente controle uitgevoerd op anomalieën die buiten het systeem vallen. Dan, opeens, verdwijnt het zicht op het gebied en is het stil. Heel even duurt de interferentie. Wanneer het beeld weer verschijnt, dan is het zichtbaar dat de machine alsnog van de willekeur en de chaos van het leven verliest. Een dataoverbelasting treedt op, de computer wankelt onder de grootte van zijn eigen analysedata, en valt. De afsluitende apotheose zet de vermeende complexiteit van dimensies om in beeld en geluid. Na getoond te hebben hoe ingenieus alle data onderling verweven is via vectoren, wordt het direct daarna duidelijk dat elke vorm van interpretatie door mensen van moeilijke materie misleiding is. Niet de wereld is complex, maar de mens is beperkt.
Een willekeurige lezing, en dat op basis van geometrische zwart-witvormen en dito geluid. Als zoiets al zo verbeeldend werkt, dan kan het niet anders dan dat er sprake is van iets heel moois.
Voor de Nederlanders en Française van The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble (foto) is het optreden in de bovenzaal van Paradiso hun vuurdoop. Het titelloze debuutalbum heeft vrijwel unaniem positieve recensies gekregen, en nu moet blijken of de duistere en filmische jazz, ambient en downbeat van geestelijke ouders Jason Kohnen en Gideon Kiers overeind blijft. Kohnen, voormalig bassist van Celestial Season, staat voor het eerst sinds zeven jaar weer met dit instrument op het podium, Hilary Jeffrey speelt trombone, en Kiers bestuurt de overige elektronica.
Nieuw is de inbreng van zangeres Charlotte Cegarra, die zang, verschillende instrumenten en effectenprocessor vermengt voor een extra laag atmosfeer. The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble blijkt live - zeker vanwege de vrouwenzang en zwart-witbeelden van typische horrorfilms uit de jaren vijftig – metersdiep overeind te blijven staan. Zware golven duisternis trekken vanaf het podium de luisteraar mee de afgrond in, waar angst en woede regeren. De interactie tussen de bandleden oogt nog niet optimaal (wat later ook grif beaamd wordt door Kohnen en Cegarra), maar dit eerste optreden in combinatie met zo’n complex albumgeluid belooft veel goeds voor de bezoekers die de band in november tijdens een tiendaagse Europese tournee te zien krijgen.
Heel andere vormen van muzikale abstractie doen zich voor tijdens het optreden van CoH en Tina Frank (foto). De muziek van de Russische componist gaat vrijwel beatloos door het leven, en doet denken aan een ritmeloze variant van Biosphere en Cyclo. Jammer genoeg is de ambient stukken minder beeldend dan eerder genoemde namen. Tina Frank, de Oostenrijke beeldende kunstenares, doet haar uiterste best kleurenpracht op het gigantische scherm te toveren. Het zijn op zichzelf mooie dingen die ze uit de beamer laat komen, maar ze houden te weinig relatie met de muziek voor een holistische ervaring zoals Ikeda die eerder die avond wel kon geven. Het duo laat het publiek dan ook enigszins verward achter, zeker wanneer ze na drie nummer al ophouden. Gezien de verbazing op de gezichten van CoH en Tina Frank lijkt het er op dat het ook niet hun bedoeling was slechts vijftien minuten op te treden.
Bijkomend voordeel van CoH’s verrassend korte optreden is wel dat het tijdsschema weer gesynchroniseerd wordt met de werkelijkheid, zodat alle geïnteresseerden ruim voor de aanvang van Nettle naar boven kunnen draven. Deze act van garage- en grime-icoon DJ Rupture heeft als doelstelling Arabische composities te vermengen met Noord-Afrikaanse melodieën, voortgestuwd door ruwe beats. Mogelijk werken deze elementen prima in isolatie, maar gecombineerd doet het wat knullig aan. In tegenstelling tot The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble willen de drums en de cello- en vioolklanken maar niet mengen, en blijft er een suspensie van geluiden over. Ook het publiek staat erbij en kijkt er op relatief ongeïnteresseerde wijze na, en praat meer dan dat het luistert. Misschien toch maar eens op werkbezoek bij Gotan Project, DJ Rupture?
Na de bekende afdaling gemaakt te hebben voltrekt zich een nieuw fenomeen tijdens deze avond van 5 Days Off. Voor het eerst is er namelijk een voet of wat te zien die van de vloer gaat. Aan het muzikale woord is namelijk Uusitalo, visueel ondersteund door Lillevan, en die prediken een soort van progressive die het niet helemaal is. Associaties met Sasha en Hybrid steken de kop op, maar vooral tijdens de eerste helft van de liveset ontbreekt de broodnodige drive om het publiek te laten bewegen. Dat trekt later goed bij, zodat het inmiddels flink uitgedijde publiek de dansstappers niet voor niets uit het vet gehaald blijkt te hebben. De combinatie van moeilijke progressive met droge, veelal hihatloze beats werkt beter naarmate het langer aangehoord wordt, resulterend in een exponentieel stijgende hoeveelheid danspassen op de vloer.
Niettemin wordt het leukste onderdeel van het optreden niet verzorgd door Uusitalo en Lillevan. Een uitzinnige bezoeker klimt namelijk op de rug van een ander en weet met zijn handen het licht van de beamer te onderbreken om – jawel – een eend op het scherm te projecteren. Rustig rondwandelend valt dit leuke beest via het scherm de twee artiesten aan en laat zo de halve zaal glimlachen. Alle progressive-dj’s en -producers in de dop opgelet: interactieve retrovisuals gaan het helemaal worden deze zomer.
Wegens een vertraging bij Aardvarck worden er eieren voor geld gekozen en gaat de aandacht richting B12 (foto). De met Time Tourist onsterfelijk geworden Britten waren eerder dit jaar in Nederland op het Urban Explorers-festival, maar zien ditmaal een drukbezette hoofdzaal van Paradiso aan hun voeten. Dat doet Michael Golding en Steve Rutter zichtbaar goed, aangezien ze ditmaal een stuk energieker losgaan met laptops en sequencers. Muzikaal is het weer heerlijk divers en bot. De melodie overheerst, maar B12 verpakt het in legio vermommingen. Detroit techno, breakbeat, acid of electro: B12 programmeert het, en het publiek smult ervan. De grote vraag is daarbij alleen wat in vredesnaam die tien centimeter hoge pagode met heftig roterende kerstverlichting tussen de laptops doet. Een cultgeluksmascotte misschien om de successen van het verleden te doen herleven?
Van het Utrechtse dj- en productiecollectief 030303 wordt slecht een handvol minuten meegepakt. Wat er van die dj-set hoorbaar is, bevalt niettemin erg goed. Harde, ongepolijste acid in de smaken techno en breakbeat laten het publiek zweten voor hun geld.
De laatste naam die aangedaan wordt, is Jackson & His Computer Band. Waar de beste man tijdens Bazar Curieux 2005 onverstoorbaar zijn hele set naar de laptop bleef kijken en enkel de muis bewoog, gaat Jackson Fourgeaud ditmaal ook uiterlijk mee met zijn muziek. De gehakte beats en melodieën komen live harder en energieker over dan op zijn album het geval is, en doen vermoeden dat Jackson eigenlijk het kind is van Aphex Twin en Daft Punk. Populariteit kan het duo mens en computer niet ontzegd worden, gezien het drukke gedans in de afgeladen bovenzaal. Wat jammer genoeg ontbreekt zijn duidelijke thema’s om zijn nummers te verheffen boven het concept van gefragmenteerde danselektronica.
En zo, na zes uur 5 Days Off, wordt de balans opgemaakt en blijkt er een route afgelegd te zijn van doorgeslagen thematiek naar totale defragmentatie ervan. Variatie kan de avond in ieder geval niet ontzegd worden.
http://www.kindamuzik.net/live/15-days-off/5-days-off-2006-dag-3-met-o-a-ryoji-ikeda-b12-jackson-his-computer-band-en/13458/
Meer 15 Days Off op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/15-days-off
Deel dit artikel: