Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Daar sta je dan. Zit je jarenlang met Alex Kapranos in een bandje dat niet van de grond komt, begint hij een nieuwe groep en voor je er erg in hebt is Franz Ferdinand big business. En hang je als Jimmy McKeown aan de pubbar verder te dromen.
McKeown vormt vervolgens 1990s, die dit jaar debuteren met Cookies, een plaat vol traditionele rock met de nodige kwinkslagen en luchtigheid. Vrolijke nummers, allesbehalve hoekig, wel redelijk gedateerd brengen 1990s een aardige buzz. Die leidt ertoe dat Paradiso zowel op de gewone als op de Glasgow editie van London Calling uitloopt voor wat met een beetje goede wil de nieuwe Schotse hype-in-de-dop genoemd mag worden.
1990s zijn echter niet in staat het geinige album te vertalen naar het podium. Natuurlijk: de band speelt strak en bij vlagen gedreven, maar in Amsterdam wil het heilige vuur niet ontbranden. In de herkansing in een net gevuld EKKO is dat niet anders. De band komt te laat aan, soundcheckt en plein public en rommelt door zijn set heen. Als ze daarbij zelfs de hitsingletjes afraffelen, blijft een uitgelaten feeststemming ver weg.
The Pigeon Detectives of The Fratellis hebben de kroegsfeerwind mee en voor opkomst zoemt door het publiek rond dat het concert een knaller zal worden. En dat wórdt het dan dus ook. Bij Franz Ferdinand zijn de spieren ook al losgegooid voor de eerst noot gespeeld is; dansen geblazen immers. 1990s maken het zichzelf niet makkelijk door in het midden te gaan zitten. Soms zou je kunnen dansen, soms zou je kunnen meebrullen, maar steeds bereiken ze het punt waarop de knuppel in het hoenderhok gegooid wordt nét niet. En dus kijkt EKKO de kat uit de boom.
Op plaat valt het middelmatige songmateriaal nog aardig te pruimen; live valt eens te meer op dat de 1990s wel erg uit de classic rock putten, veel lenen van The Rolling Stones en T-Rex en weinig eigen gezicht in de melk te brokkelen hebben. Intro’s zoals er duizenden zijn, een bluesy solo op precies de goede plaats, een lalala-koortje; gesneden koek, dat zeker, al wordt urgentie en passie node gemist.
1990s missen de panache van The Fratellis of Franz Ferdinand, staan erbij als de neefjes van Arctic Monkeys en dan is een show van vijf nummers lang genoeg. Duurt het langer dan bivakkeren 1990s vooral op de saaie, sleetse, aloude middenweg.
http://www.kindamuzik.net/live/1990s/1990s/15688/
Meer 1990s op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/1990s
Deel dit artikel: