Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
“No bullshit, just play”, moeten de jongens van 22-20s gedacht hebben, toen zij hun plan smeedden om het dak van de Botanique-rotonde in eraf te spelen. Het viertal zet direct met een gigantische vaart een echte rock-’n-roll show neer. De liedjes volgen elkaar in sneltempo op en er wordt tussendoor zelden gesproken. Je vergeet als toeschouwer bijna zelf adem te halen, wat geen ongewild effect is voor zo’n hogesnelheidsvoorstelling.
De 22-20s, ontstaan uit een blues-coverband, stoppen net als de The Hives, Mando Diao en welke rockband niet dezer dagen, de blues terug in de rock-’n-roll, zoals de Stones dat decennia geleden al deden. Van laatstgenoemde vind je de invloeden dan ook duidelijk terug. De arrogantie, het halflange haar, de leren jacks; ook het vuige imago hebben ze onder de knie. Door de toetsenist krijgt de muziek van deze Britten af en toe een extra dimensie die bij veel gelijksoortige bands ontbreekt, al mag hij wel wat vaker van zich laten horen. Het materiaal is voornamelijk rauw, energiek en woest, maar de ruwe stem van Martin Trimble, die eigenlijk niet eens zo heel mooi is, maar wel perfect past bij de muziek, spreekt ook tot de verbeelding in het zachte, akoestische ‘Friend.’
Jammer dat het geluid in de zaal over het algemeen niet optimaal is en dat de band erg op zichzelf gericht is, waardoor er geen interactie met het publiek plaatsvindt. Zoals het hoort bij een onvertraagde hogesnelheidstrein, eindigt de reis binnen drie kwartier. Dan is het uitstappen en… ademhalen.
http://www.kindamuzik.net/live/22-20s/22-20s/7994/
Meer 22-20s op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/22-20s
Deel dit artikel: