Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Bijna twintigduizend muziekliefhebbers zakten het tweede weekend van juli af naar het Brugse Minnewaterpark voor de drieëntwintigste editie van het Cactusfestival. De vooraf erg bitter gestemde weergoden werden tijdig gepareerd door de weergaloze klasseflitsen van legendes als Elvis Costello en Patti Smith, maar ook pechvogel Keziah Jones deed menig rockhart sneller slaan. Nergens smelten de vier windstreken immers zo gracieus samen als op Cactus.
Van alle zomerfestivals die tijdens de maanden juli en augustus de revue passeren, is het Cactusfestival ongetwijfeld het gezelligste en meest sfeervolle. Dat heeft het niet alleen te danken aan aan feeëriek decor, maar evengoed aan een uitzonderlijk familiaire omkadering en, meer nog, aan een breed en grensoverschrijdend programma dat mijlenver verwijderd blijft van hedendaagse trends en hypes. Artistieke integriteit staat boven alles en dit beproefde recept wierp ook nu zijn vruchten af.
De keuze voor het Deense Under Byen was gewaagd, maar niet echt verwonderlijk. Tijdens eerdere passages in Botanique en Vooruit legde het droomcollectief immers staalharde bewijzen op tafel waarom net zij tot een van de absolute revelaties van 2004 mogen gerekend worden. In Brugge moest de band eerst en vooral opboksen tegen de erbarmelijke weersomstandigheden, al valt het toeval hier niet volledig uit te sluiten. De onheilspellende sound van Under Byen associëren we nu eenmaal sneller met donkere onweerswolken dan met een helblauwe zonnehemel. De vertederende engelenstem van zangeres Henriette Sennenvaldt vleide zich vooral tijdens nummers als 'Mission' en 'Legesag' lieflijk neer in de schoot van de treurige strijkersinstumenten. Viool en cello wisselden om de haverklap van stemming en hadden het niet zelden aan de stok met een weerbarstige zaag of zelf vervaardigd percussiemateriaal. Intimiteit en fragiliteit waren de sleutelwoorden van een bevreemdend concert dat geproduceerd werd door een gitaarloze band die het meest experimentele geluid van deze driedaagse liet horen.
Het sprookjesverhaal van Under Byen werd snel tenietgedaan door de funky grooves van Macy Gray (foto rechtsboven) en band. In tegenstelling tot enkele dagen eerder hield Gray haar outfit zedig aan, al was het wel even schrikken toen de boomlange zangeres voor driekwart opgetrokken bleek uit een weelderige haardos. Macy Gray geldt nog steeds als een van de leading ladies van de nu-soul en werd op Cactus bijgestaan door een elfkoppige band die haar grofkorrelig stemgeluid in goede banen moest leiden. The Trouble with Being Myself, zo heet de derde en voorlopig laatste cd van Macy Gray en ook nu bleek de Amerikaanse nog niet helemaal in het reine met zichzelf. Het bluesy 'She Ain't Right for You' bracht, net als 'When I See You' en 'Oblivion', dan wel soelaas voor de massale regendruppels, iets in ons had dan al reeds uitgemaakt dat we Macy Gray al in betere vorm aan het werk gezien hadden. Goed zonder meer, dat wel, maar echt schitteren deed de kirrende frontvrouw niet, zelfs niet in de obligate afsluiter 'I Try'.
Ongeveer tegelijkertijd liepen we in de backstage onoplettend een ietwat oudere, grijzende dame tegen het lijf. Ze had iets weg van een mistroostige kluizenares en in haar rechterhand droeg ze een wit plastic zakje dat ogenblikkelijk een kortstondig bezoekje aan de vlooienmarkt verried. Luttele nanoseconden later waren we ons echter bewust van het feit dat onze wegen zopas die van een van de grootste vrouwelijke songschrijvers uit de rockgeschiedenis gekruist hadden, Patti Smith (foto links). In het Minnewaterpark maakten we korte tijd later ook kennis met het live-repertoire van de gewezen punkdichteres. Smith werd bijgestaan door haar hondstrouwe band, met gitarist Danny Kaye en drummer Jay Daugherty als onafscheidelijke sidekicks. Samen zorgden ze voor een van de meest gedenkwaardige concerten uit de recente Cactus-historiek en werden de nieuwe Trampin'-songs (naast het beklijvende titelnummer ook potige rockers als 'Jubilee' en 'Stride of the Mind') keurig naast de bekende klassiekers die de pacifiste de voorbije dertig jaar bij elkaar schreef geprojecteerd. Of het nu ging om 'Dancing Barefoot', 'Break It up' of het onsterfelijke 'Because the Night': Patti Smith gunde het gewillige publiek nauwelijks ademruimte en legde hen song na song het vuur aan de schenen. Het mythische 'People Have the Power' heeft ook na al die jaren nog niks aan zeggingskracht ingeboet en met een begeesterend 'Gloria' als slotakkoord liet de vrijgevochten artieste er nog weinig twijfel over bestaan dat vrouwen niet noodzakelijk afgeschreven hoeven te worden op hun vijftigste. Jong en oud waren het er na afloop dan ook roerend over eens dat dit een fabelachtig knap concert was, waarvoor hulde!
Geen ontluikende talenten als Gabriel Rios, Sioen of Girls in Hawaii om de tweede festivaldag van Cactus te openen, wel het bescheiden en schromelijk onderschatte Monsoon. Dit Brussels zestal kun je in het nationale rockmilieu nochtans bezwaarlijk een groentje noemen, want de band draait reeds ettelijke jaren mee in het circuit en heeft reeds twee platen (waaronder het prima Speak) op het curriculum prijken. Het hoekige gitaarwerk van Monsoon werd live spontaan in de kiem gesmoord door het opvallende zang- en podiumwerk van zangeres Delphine Gardin, die pareltjes als 'Calm Down' en 'I Had a Dream' probleemloos aan haar degen wist te rijgen. Het geluk had Monsoon echter ook in de West-Vlaamse provinciehoofdstad in de steek gelaten (drijvende kracht annex pianist Peter Vandenberghe moest noodgedwongen verstek geven), maar desondanks trok de groep zich uitstekend uit de slag en mag Monsoon hopelijk snel aanspraak maken op de oververdiende erkenning.
Het Minnewaterpark was dan misschien niet de meest geschikte locatie voor hun withete garagerock, de Soledad Brothers - all the way from Detroit - rechtvaardigden zelfverzekerd de bescheiden buzz die er de afgelopen maanden rond de band gecreëerd werd. Messcherpe gitaarriffs slingerden risicovol heen en weer en werden gloedvol bijgetreden door een sporadisch geconsumeerde sax die prompt alle regenwolken definitief naar de achtergrond verdreef. Jammer genoeg hield de band van Johnny Walker (geen grap!) het om onduidelijke redenen na amper een halfuur voor bekeken en had het er alle schijn van dat het bioritme van de zanger de voorbije week grondig in de war gestuurd was. Laat ons alvast hopen dat het uithoudingsvermogen van de groep opgekrikt is tegen het aankomende concert in Gent (Boomtown). Brugge was vooralsnog kort, maar krachtig!
Pinback had heel wat moeite om vaart in hun concert te krijgen, al werd de groep meer dan eens belemmerd door enkele technische onvolkomenheden. Hun harmonieuze popstructuren gedijen dan ook beter in een intieme club dan op een festival. Langzamerhand ging het echter de goede richting uit en met subtiel gearrangeerde vondsten als 'Penelope', 'Tripoli' en vooral het machtige 'Loro' mochten Rob Crow en Zach Smith alsnog heel wat herkenningsapplaus in ontvangst nemen. Lang niet het beste optreden van het weekend, wel gezellig onderhoudend.
Van alle muziekstijlen die we in ons nog jonge leven mochten verorberen, is reggae ongetwijfeld het moeilijkst verteerbare. Het zal de routiniers van Steel Pulse een zorg wezen, want de Britten groeiden in dik twee decennia uit tot een van de meest spraakmakende acts in het genre. Het Cactus-publiek lustte dan ook wel pap van de pulserende rhymes van dit politiek bewogen reggaegezelschap, in tegenstelling tot ondergetekende die zelfs met de beste wil van de wereld niet tot inkeer gebracht werd.
Dé verrassing van de dag was weggelegd voor Keziah Jones (foto rechts) en dat beperkte zich heus niet tot de enorme vertraging die de artiest had opgelopen wegens vertraagd luchtverkeer, waardoor hij slechts een halfuur mocht opdraven. Dat korte tijdsbestek was echter wel voldoende om de duizenden aanwezigen te overtuigen van zijn kunnen en hen, middels z'n onnavolgbare en vlammende gitaarspel, één voor één met verstomming te slaan. Voor Black Orpheus zocht Jones opnieuw z'n Afro-roots op en met die wetenschap in het achterhoofd, flitsten zowat alle daaraan gelieerde referenties tijdens dit wervelende optreden door onze bovenkamer. Het kostte je dan ook weinig moeite om de frisse adem van, bijvoorbeeld, een Sly Stone in je nek te voelen, met dank aan de geheel imponerende en ontwapenende verschijning Keziah Jones. Toen de dertiger bovendien nog eens teruggreep naar zijn veelgeprezen debuut uit 1992 ('Rhythm Is Love' en 'Invisible Ladder'), was het hek helemaal van de dam. Blufunk is a fact? Als Jones met dezelfde gedrevenheid door z'n carrière blijft stormen, verwordt hij binnen enkele jaren gegarandeerd tot z'n eigen cultus.
De wervelwind die Keziah Jones veroorzaakte, stond in schril contrast met het zeebriesje dat Heather Nova - dan nog enkel ter hoogte van de eerste drie rijen(!) - deed opwaaien. Mooie Heather (toegegeven, ze zag er stralend uit in het wit) mag dan terugvallen op een tot dusver rijkgevulde en bewonderenswaardige loopbaan, live wist de zangeres uit Bermuda evenveel te boeien als de elfendertigste aflevering (waarvan elfendertig teveel!) van het Rad van Fortuin. Nova plukte vooral uit Storm en laat dat nu niet meteen haar meest vitale en boeiendste plaat zijn. Dan maar al ons geld verwed op het gekendere werk en akkoord, populaire radiodeuntjes als 'Walk This World', 'London Rain' en 'Truth and Bone' zorgden wel voor een summiere opflakkering, maar zelfs zij konden niet verbloemen dat we zaterdagavond tussen acht en negen getuige waren van het saaiste concert dat we in jaren nog gezien hebben. We hopen voor Heather Nova dat ze dringend de schwung van bescheiden meesterwerkjes als Siren en vooral Oyster terugvindt, of haar muzikale levensloop zou wel eens een even stille dood kunnen sterven als dit hemeltergende optreden aan de oevers van het Minnewater.
Het publiek was gelukkig wél bij de les - kan ook moeilijk anders met zo'n klinkende naam - voor het laatste optreden van de dag, dat van Elvis Costello. De kersverse vijftiger liet zich in Brugge enkel vergezellen van zijn akoestische gitaar en de piano van trouwe metgezel Steve Nieve. De eigenzinnige singer-songwriter strooide de klassiekers anderhalf uur lang kwistig in het rond en bezorgde de vele fans een avond om niet snel te vergeten. Afgetrapt werd er met '45', maar ook 'Accidents Will Happen', '(The Angels Wanna Hear My) Red Shoes' en 'Veronica' lieten de sterren parelgewijs over het park neerdalen. Costello staat bekend om z'n kwikzilveren songteksten, vaak doordrongen van een gezonde dosis ironie en tongue-in-cheekiness. In deze categorie liet Ol' Four Eyes de aanwezige meute aan de lopende band uit z'n hand smullen met knappe uitvoeringen van 'God's Comic', 'Everyday I Write the Book' en het op een golf van sensualiteit drijvende 'Ship Buidling'. De productiviteit van Costello kent alvast geen grenzen want na de zomer brengt de man zowaar twee platen op de markt, de klassieke compositie Il Songo en het reguliere album Delivery Man, waarvan we nu het titelnummer te horen kregen. Afsluiten deed Elvis Costello zoals het een artiest van zijn status betaamt, namelijk in stijl. Van de bisronde onthielden we de energieke versies van 'Needle Time' en 'Pump It up' en de adem werd al helemaal ingehouden bij het emotioneel beladen 'I Want You'. Costello is nog steeds een hele Grote Meneer in het singer-songwriterswezen en we zien benieuwd wanneer de Brit in het idyllische Minnewaterpark zijn dubbel en dik verdiende standbeeld mag komen onthullen!
De festiviteiten gingen ook zondag ongestoord verder, met onder meer gesmaakte optredens van Sergent Garcia en vooral Zap Mama. De goede herinneringen kunnen alweer een jaartje de koffer in, de voorbereidingen van Cactus 2005 beginnen ... misschien Tom Waits eens contacteren?
» Bezoek de website van het Cactus Festival
http://www.kindamuzik.net/live/709/cactus-festival-2004-6674/6674/
Meer op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/709
Deel dit artikel: