Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De Goudvishal is een van de belangrijkste Nederlandse podia voor hardcore, al twintig jaar. Omdat het eigen pand te klein is om alle gasten van het verjaardagsfeestje onderdak te bieden, biedt de Arnhemse schouwburg Musis Sacrum voor één dag onderdak aan bijna duizend mensen die normaal niet in een schouwburg te vinden zijn. Verdeeld over twee podia spelen zestien bands evenzoveel variaties op het thema hardcore. KindaMuzik was erbij en keek ernaar.
Kleine Zaal
Opener in de kleine zaal is Downslide. Deze youthcrewband met o.a. zanger Johnny van Reaching Forward in de gelederen opent met een energieke set vol straight edge-anthems. Zanger Johnny gaat als een dolle juin op en neer op het podium maar de rest van zijn band staat er nog wat stilletjes bij. Daarnaast mogen de nummers ook wat strakker gespeeld worden maar dit is nog een band in opstartfase dus zie ik geen enkele reden waarom het niet goed zou komen met Downslide.
Naast Downslide is ook de volgende band Razor Crusade uit de resten van Reaching Forward ontstaan. Zij tappen wel uit een heel ander vaatje. Met een mix van Helmet, Snapcase, Refused and Boysetsfire is dit toch iets heel anders als Reaching Forward. De muzikanten spelen goed en ook zanger Ivo staat zijn mannetje maar toch ben ik nog niet helemaal overtuigd. Potentie is er zeker maar het materiaal moet allemaal nog wat meer gevormd worden en door ervaring zal het vanzelf ook wat strakker gespeeld worden.
Dan is het de beurt aan de Zweden van Burst. Geteisterd door pech onderweg, ziekte en instrumentariumperikelen staan ze dan toch op dit festival. Het begint allemaal wat rommelig maar als de machine loopt is er geen houden meer aan. Deze band weet uitstekend wat dynamiek is en laat de harde en zachte stukken vloeiend in elkaar overlopen. Live weten deze muzikanten zelfs de melancholische sfeer op te roepen van het veel geprezen laatste album Prey on Life. Als je dan ook nog ziet hoe erg de muzikanten opgaan in het spel en spelen alsof hun leven er vanaf hangt dan besef je dat je te maken hebt met een optreden dat helemaal af is.
De Amerikaanse straight edgers van Champion zijn up next. De energieke melodieuze youthcrew loopt vloeiend. Ook is het goed zichtbaar dat zij het klappen van de zweep al kennen. Dit levert voorin een gekkenhuis op en de enthousiaste band laat in de knusse kleine zaal zien dat het niet voor niks de grote plas is overgestoken.
Binnen een maand zie ik drie maal de rockende swingcore van Malkovich. En na die drie keer verveelt het nog steeds niet. Sterker nog, dit is een erg sterke show waarbij het goed kersen eten is. Oude of nieuwe nummers, het maakt niet uit. Alles wordt strak de zaal in geslingerd. Tel daar de energieke podiumpresentatie bij op en we hebben te maken met een van de betere shows van vandaag. Laat dat nieuwe album maar komen.
Daarna is het terug in de tijd met Deadstop. Zij opteren voor hardcore uit begin jaren tachtig. Het simpele ram- en beukwerk verpakt in korte nummers dus. Muzikaal klopt het helemaal bij deze Belgen en ze laten zien dat muziek met niks nieuws onder de zon nog steeds heel erg lekker kan klinken. Dit vindt het publiek ook en nu is het echt een gekkenhuis in de kleine zaal. Maar wat wil je ook met een frontman die het talent bezit om de zaak flink op te fokken. Minpunt is wel dat de bassist en gitarist hierbij wel erg stilletjes overkomen.
Op het festival kom ik regelmatig een mannetje tegen met een typische homocoupe aangevuld met een vies snorretje. Veel mensen in de zaal kijken dan ook elke keer raar op en vragen zich af wat deze gast op dit festival komt doen. Nog gekker wordt het als blijkt dat dit heerschap de microfoon hanteert bij het Noorse Jr. Ewing. Aangevuld met muzikanten die Rocken met een hoofdletter R zorgen zij voor een show waar je U tegen zegt. Gek genoeg doet de opbouw van nummers me erg denken aan het eerder spelende Burst. Waar Burst de metalkant opgaat kiest Jr. Ewing voor de rocksound. De band zorgt voor een swingende massa en is daarom ook de verrassing van de dag. Ik sla me alleen voor me kop dat ik hier nog nooit eerder iets van gehoord heb.
Een ander woord dan sneu kan ik niet verzinnen bij de programmering van de laatste band On The Might Of Princess in de kleine zaal. Welke oen verzint het nu om een band te laten starten als Madball nog bezig is. Desondanks zijn er toch een handvol mensen naar de kleine zaal getogen om deze sympathieke gasten uit te checken. En warempel, zij kwamen niet van een koude kermis thuis. Dit viertal stond namelijk garant voor een vette pot emo met schreeuwvocalen. Om een vergelijking te trekken: een rauwere versie van Thursday kwam als eerst in me op. De mij onbekende band speelde gedreven en liet zich dus niet uit het veld slaan voor een bijna compleet lege zaal. Ik weet dan ook zeker dat ze deze avond toch nog wat zieltjes hebben gewonnen waaronder de mijne.
(MvdH)
Grote Zaal
Het Limburgse 37 Stabwoundz weet als de dag nog jong is meteen op te vallen. Zo hebben ze, in tegenstelling tot de gewoonte van bands die openen, een dijk van een geluid, dat de rest van de dag niet meer geëvenaard zal worden. Daarnaast heeft de band in twee jaar tijd een gigantische sprong voorwaarts gemaakt. Op het eerste gezicht lijkt 37 Stabwoundz een metalcoreband met goede muzikanten, die leunt op het Born From Pain-verleden van gitarist Servé. Gaandeweg blijkt de band veel meer in huis te hebben. Met name de twee afsluitende nummers getuigen van groot technisch vernuft. Wil 37 Stabwoundz opvallen in dit verzadigde genre, dan is de neiging tot experimenteren dé manier.
Het Duitse Destiny wist onlangs eveneens op te vallen met hun debuut The Tracy Chapter. De inventieve afwisselingen tussen ramwerk en melodie - denk aan Poison The Well en Morning Again - komen vandaag minder goed uit de verf. De verwoede pogingen van de gitarist om twee man te evenaren, weten de enorme zaal niet te vullen met geluid. Ik geef ze graag nog een kans in een kleine zaal.
The Promise is ook zo'n band die eigenlijk thuis hoort in een donker hol met een laag podium en een capaciteit van maximaal 300 mensen. De band lijkt zich daar niet aan te storen en The Promise speelt een set moderne old school hardcore met alles wat ze hebben.
Uitgerekend vandaag weet Face Tomorrow op te vallen met een goed samenhangend geluid. De band wordt, niet alleen live, nogal eens geplaagd door een sound die wél vijf muzikanten maar geen band laat horen. Vanmiddag dreunt hun emocore overtuigend door de klassieke hal van Musis Sacrum. Hopelijk gaat The Closer You Get, die half mei verschijnt, een zelfde indruk maken.
(RvE)
Lopend naar de grote zaal zie ik dat de Metalcoremannen van Heaven Shall Burn bezig zijn. Het is een onderhoudende pot metal met een klein beetje core. Goed gespeeld en gezongen maar het mist gewoon wat. Misschien kan een dosis eigenzinnigheid dat in de toekomst veranderen.
(MvdH)
E-Town Concrete is al sinds het verschijnen van The Second Coming niet meer in Europa geweest en daarmee een van de publiekstrekkers van vandaag. Hun crossover van hiphop, metal, hardcore en zelfs jazz is sinds die plaat vrij uniek te noemen. ETC's groteske geluid blijft alleen vóór in de zaal in zekere mate overeind, waarbij vooral het vakmanschap van de muzikanten bewondering oogst. ETC is nu eenmaal niet de band om hard op te moshen.
Stretch Arm Strong is juist de band die de laatste paar cd's wat tegenvalt, maar live z'n mannetje staat. De sympathieke band gaat tekeer alsof het een stel tough guys zijn, en kan daarom rekenen op behoorlijk wat chaos vooraan. De nummers van Rituals of Life blijven hun sterkste, toch blijft SAS met gemak een optreden lang boeien.
Over Madball doen daags na het festival de wildste geruchten. De band zou tot twee keer toe meer geld geëist hebben voor hun optreden, en anders weigerden ze te spelen. Een trieste zaak natuurlijk, wat niet wegneemt dat Madball komt, ziet en overwint. De hele dag lang hebben bands moeilijk, vernieuwend en opvallend gedaan om indruk te maken. Madball komt op, doet stoer en walst met de bekende NYHC-succesformule iedereen omver. De pit is groot, net als het aantal meezingers. Als de geruchten kloppen, verdienen de personen binnen Madball weinig respect. Hun muziek des te meer. Madball is de kroon op een gezellige en perfect georganiseerde dag. De Goudvishal kan terugblikken op een geslaagd verjaardagsfeestje.
(RvE)
» Bezoek de website van Goudvishal Fest
http://www.kindamuzik.net/live/709/goudvishal-20th-anniversary-fest/5869/
Meer op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/709
Deel dit artikel: