Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
17 april, het allerlaatste optreden van A December Lake. Wegens vertrek van de drummer, die voor lange tijd naar het buitenland gaat, houdt de groep er voor onbepaalde duur mee op. Zelf houden ze het bij een definitief einde. Zoals iemand vooraf zei: "Uiteindelijk blijft het iets unieks wat we nu meemaken," en gelijk had hij. Ook al speelden ze tussen twee groepen in, toch werd dit hun avond.
De eerste groep die we voorgeschoteld kregen waren er al onmiddellijk twee. De twee Waalse meiden van Half Asleep besloten om hun ander project(je), Downstairs, ook eens op het publiek los te laten. Veel aanpassingen waren daar alvast niet voor nodig. Downstairs waren feitelijk de zusjes Valérie en Oriane, aangevuld met een drummer en een bassist. Muzikaal lagen de twee opstellingen iets verder uit elkaar. Het Downstairs-gedeelte klonk voornamelijk als postrock, zij het een beetje onhandig uitgevoerd. Overgangen waren net iets te plots, tempowisselingen iets te bruusk en de aandacht lag teveel op Valérie en haar gitaarwerk. Kwam er nog bij dat de vele pauzes de vaart uit het optreden namen. Na een aantal nummers dropen de bassist en drummer onwennig af en bleven de twee dames alleen over. Waar het gezelschap bij Downstairs nogal regulier klonk, was de ingetogenheid bij Half Asleep meer dan welkom. Valérie liet horen dat ze ook een aangename, tevens niet alledaagse stem had en dat ze op de koop toe het pianospelen beheerste. Oriane beroerde gedempt haar drum en Valérie fluisterde ons zachtjes haar diepste geheimen toe.
Dankzij het contrast met de vorige band viel onmiddellijk op waarom A December Lake (foto rechtsboven) voor mij persoonlijk het beste uit de Belgische postrock brengen. De speelsheid, die bij zulke groepen taboe lijkt te zijn, durven zij nu net wel uit te spelen. Waar het bij de meeste bands, zoals daar zijn GY!BE of Mogwai, om draait is het scheppen van een sfeer; het scheppen van donkere doembeelden met weinig hoop op enige lichtheid. Ook al speelt A December Lake met datzelfde zacht-hard-zacht principe, toch klinken zij veel vrolijker; en dat werkt. De drum, meestal de basis van een nummer, klinkt bij hen alsof hij over de muziek heen huppelt, weigert structuur te geven. De twee gitaren en bas zitten daarbij dan ook nog eens op hun eigen eilandje. Elk spelen ze een eigen opgewekt melodietje dat ten tijde even uitbreekt om daarna terug de groep te vervoegen. Door de extra samples creëren ze een origineel groepsgeluid in wat lijkt op een doodgeknepen muziekgenre. Wat meer is; de groepsleden genieten echt van hun muziek en zelfs dat doen ze op hun eigen manier. Nu ook weer zag je dat Nilo moeilijk kon stilzitten achter zijn drum, dat Wim bij tij en ontij zijn eigen melodieën meeneuriede, dat Thomas met zijn gitaar meedeinde en dat Ulrike het bij een tappende voet en gesloten ogen hield. Het publiek genoot mee. Zo werd bijna het hele repertoire van de sinds 2001 bestaande groep erdoor gehaald. Tijdens het optreden was er zelfs voor enkele verrassingen gezorgd, zo kwamen respectievelijk Wims nonkel (ex-gitarist bij het al even ex zijnde The Scabs) en Valérie op de piano een nummer meespelen. Hun "voorlopig" laatste optreden, maar wel eentje om in te kaderen. Hoe dan ook, al ligt de groep nu stil, de groepsleden blijven alleszins niet bij de pakken zitten. Allen werken ze nu min of meer aan hun eigen soloprojecten. Waarbij Wixel, Wim en zijn laptop, op dit moment het meest ambitieus lijkt. Zo bevestigt zijn recente optreden op Rhaaa Lovely en zijn komende voorprogrammaplaats bij Xiu Xiu in Gent.
Het Franse Ocre tenslotte moest het meer van het hardere werk hebben. Een gitarist, een bassist en een drummer op een wel heel krap drumtoestel; meer moet dat soms niet zijn. Het geheel klonk ongelofelijk strak. Waar A December Lake speelde met hardere en zachtere stukken, werden er hier geen doekjes om gewonden en werd het gemakshalve allemaal hard gehouden. Spijtig was; het snijdende gitaargeluid, de holle drum en slappe, vette bass. Eigenlijk hoorden we gewoon Big Black, maar dan zonder een jodelende Steve Albini. Florian, de drummer, leek elk moment achterover te kunnen vallen op zijn kleine drum waar hij met zijn knieën bovenuit stak. Nicolas, de gitarist, leek continu zijn publiek te willen begroeten, maar kon nooit de microfoon vinden. Damien, de bassist en kalmheid zelve, leek er allemaal vrij rustig bij te blijven. Sympathiek waren ze wel, enthousiasme hadden ze ook genoeg, zelfs de looks en hun kunnen hadden ze mee. Gewoon pech dat Big Black ze voor was zeker.
» Bezoek Half Asleeps website
» Bezoek A December Lake's website
» Bezoek Ocre's website
http://www.kindamuzik.net/live/709/half-asleep-a-december-lake-ocre/5775/
Meer op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/709
Deel dit artikel: