Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
"Amsterdam, what's going on?" Vlak nadat rapper Ty zijn tweede nummer heeft ingezet, gebaart hij zijn band te stoppen. Enigszins geërgerd spreekt de Brit het publiek toe: "We've been running many miles to get to this place, so we just wanna have fun. Are you ready?" Het publiek reageert met een lauw "yeah" en de band gaat verder.
Het is het eerste optreden op de Kindred Spirits Weekender afgelopen vrijdag en zaterdag in Paradiso. Het programma is georganiseerd in het kader van het Amterdam Dance Event. Ik sta in de grote zaal en beweeg wat onwennig van de ene voet op de andere. Hoewel mijn gemoedstoestand op dit moment misschien niet de ideale is om een concert bij te wonen, laten hier de artiesten ook een steekje vallen. Een goed begin is het halve werk, maar de zangeres gebruikt de podiumtijd om haar stem op te warmen en de band begint lusteloos. Door de snelle raps en onophoudelijke beat maakt het gevoel van lusteloosheid gaandeweg plaats voor een gevoel van rusteloosheid. Ik zou graag even uit willen blazen. Het is alsof Ty mijn gedachten leest, wanneer hij aankondigt dat het programma in de kleine zaal, met als eerste het optreden van de Platinum Pied Pipers, pas zal beginnen als zij klaar zijn.
Eenmaal in de kleine zaal, duurt het wachten niet lang meer. Een van de leden van de uit Detroit afkomstige formatie Platinum Pied Pipers (foto rechts) bestelt nog een drankje aan de bar. Dan gaan ze het podium op; het producersduo Waajeed en Saadiq, aangevuld met zangeres Tiombe Lockhart en zangeres/toetseniste Georgia. Hun kledingstijl is nonchalant hip. "Do we look fly tonight?" Met deze vraag verraadt Waajeed dat hun uitstraling hem ernst is. Gelukkig blijft het daar niet bij. Hier is immers de producer van onder anderen Dwele en Jay Dee aan het werk. Maar de beats die Waajeed op het podium uit zijn trukendoos haalt en die door Saadiq op basgitaar ondersteund worden, worden pas echt interessant in combinatie met de vocalen van de twee vrouwen. Beiden beschikken over een unieke stem. En het toneelstuk dat zij daarbij met zijn tweeën opvoeren, zorgt voor een ware show.
Terug in de grote zaal danst het publiek op de muziek van DJ Leroy. Als uit het niets verschijnt op het podium een vrouw in een oranje gewaad. Mensen kijken verbaasd op. Blijkbaar begint er een optreden. Deze vrouw blijkt later Alma Horton, oftewel Lady Alma, en kan best zingen. Jammer alleen dat ze het moet doen met een stampende housebeat. Een band zou haar niet misstaan.
Gek genoeg vindt een tweede hoogtepunt van de avond wederom plaats in de kleine zaal. De Braziliaanse zangeres Lilian Vieira van Zuco 103 treedt hier op onder de noemer Lilian Vieira's Samba Soul. Vanaf het begin is duidelijk dat haar band bestaat uit doorknede muzikanten. Zo blijft de gitarist boeien. Niet door aan de lopende band ingewikkelde gitaarsolo's te spelen, maar door de juiste noten op het juiste moment te plaatsen. Vieira straalt sympathie uit. Ze geniet zichtbaar van het optreden en na een groot applaus zegt ze dat ze zich bijna in Brazilië waant. Aan de temperatuur in de zaal zal het niet liggen; die is inmiddels tot een hoogtepunt gestegen.
De zaterdagavond begint verrassend met een optreden van de Amerikaan Eric Roberson (links). Zo braaf als zijn laatste plaat klinkt, zo energiek is zijn optreden. Binnen de zwarte muziek is een tendens zichtbaar, waar groepen als The Roots en N*E*R*D zeker aandeel in hebben: als soul- of hiphopartiest is het niet langer not done je in te laten met rockmuziek. Ook Robersons optreden kent 'stevige gitaren' en zijn versie van Outkasts 'Hey Ya!' ontaardt zelfs in een rockjam, compleet met headbangende bassist en instrumentenslopende gitarist.
De tweede artiest op de zaterdag is de eveneens uit Amerika afkomstige Peven Everett. Om zijn diversiteit aan muzikale uitingen vorm te kunnen geven, heeft deze multi-instrumentalist maar liefst zes verschillende platenlabels nodig. Reden genoeg voor hoge verwachtingen dus. Het optreden valt tegen. Aan de ritmesectie ligt het niet; die is dik voor elkaar. Maar hierdoor valt Everett zelf een beetje in het niet. Hoewel het me een raadsel is hoe zo'n kleine man aan zo'n grote stem komt, haalt hij niet alles uit de kast. Het ene nummer dat hij zijn trompet tevoorschijn haalt, is niet genoeg om zijn eigen bandleden te overbluffen. Toegegeven; hij wint het van de bassist, maar die is liever lui dan moe.
Tegen de tijd dat het veelgeprezen Breakestra op de planken staat, slaat de vermoeidheid in mijn benen toe. Het concept van waaruit Breakestra te werk gaat, is bijzonder. Terwijl hiphopproducers de grootst mogelijke moeite doen om zeldzame samples te vinden en die te hergebruiken in hun muziek, doet Breakestra het omgekeerde. Niet het oude nummer is de inspiratie om een nieuw nummer te maken, maar het nieuwe nummer vormt de aanleiding om het oude te doen herleven. Voor veel hiphopliefhebbers is het dus een feest van herkenning. Bij het horen van Les DeMerles 'A Day in the Life', dat door rapper OC werd gebruikt in zijn nummer 'Time's Up', gaan de handen in de lucht, en bij de eerste noten van 'The Boss' van James Brown, onder meer bekend uit Nas' 'Get Down', bewegen de hiphophoofden enthousiast op en neer.
Het enige teken van herkenning dat ik nog op kan brengen is een glimlach. Met dezelfde gezichtsuitdrukking val ik later in slaap; tevreden over het feit dat ik in één weekend zo veel livemuziek heb kunnen meemaken.
http://www.kindamuzik.net/live/709/kindred-spirits-weekender-amsterdam-dance-event/7668/
Meer op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/709
Deel dit artikel: