Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Brian Wilson, maak ‘m nog mee voor het te laat is. Brian Wilson, de goochelaar die met zijn Beach Boys in de jaren zestig als een fabriekswerker aan de lopende band hits uit de hoge hoed toverde. Brian Wilson, de verpersoonlijking van Californische stranden, glanzende surfboards en frivole zomerliefde. Brian Wilson, het genie. Hij was in Lokeren, zowaar. Zijn broers waren er weliswaar niet bij, maar niet getreurd, Wilson kreeg het voor elkaar om de cateringdienst maar liefst veertig borden te laten voorzien. Uiteindelijk stond het podium lekker opgepakt, artiesten kwamen op en aan, ik was de tel kwijt. Er was maar één persoon die je zou moeten zien. Helemaal alleen centraal vooraan, achter zijn synthesizer, achter twee computerschermen, maar vooral achter zijn microfoon.
Toegegeven, eerst leek het voorgeschotelde tafereel eerder schrijnend dan beklijvend – het gevolg van zijn leeftijd en/of de drugs. Hij was nu ook helemaal niet meer bij stem, verslikte zich meermaals in eigen woorden en vergat zelfs de lijnen van één van zijn grootste hits, ‘Wouldn’t it be nice’. Hij deed zelfs niet de moeite om dit stijlvol op te lossen, bang keek hij naar de overige bandleden, die gelukkig gebaarden of er niks gebeurd was. Hij zat dan wel achter zijn piano, die beroerde hij eigenlijk niet. Na een klein uur werd een korte pauze ingelast. Wat we zover gezien hadden, was maar een fractie van wat de man ooit gepresteerd had. Ontgoocheling was op de gezichten rondom af te lezen. Dat publiek was trouwens niet bijzonder talrijk en bestond voornamelijk uit mannen in hun veertiger jaren. Enkelen dropen het af.
Alweer een vergane glorie tekende zich af, maar dat was buiten de man’s geestdrift gerekend. Zij die wanhopig achterbleven, zouden alsnog gelijk krijgen. Meneer Wilson kwam terug het podium opgesloft en zette meteen, zoals verwacht, het eerste nummer van zijn album SMiLE in. Je weet wel, het album dat tegelijkertijd met Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band gecreëerd werd, maar in de kast belandde nadat Wilson tot de conclusie kwam dat The Beatles nooit te overstijgen zouden zijn en terstond een zenuwinzinking kreeg. De periode die tegelijkertijd een beetje de ondergang van The Beach Boys inluidde. Maar nu, 37 jaar na datum, brengt hij SMiLE alsnog uit. Wij Belgen kregen het materiaal heden ten avond voor onze eerste keer te horen (zijn vorige doorgang door de Antwerpse Elizabethzaal niet meegerekend).
Het werd een psychedelische trip met soepgroenten, piratenvlaggen, brandweerslangen en tandenborstels. Voor hij zijn tournee opstartte, was Wilson bezig geweest om dit album bij te schaven. Vermoedelijk betekende dat: de zangpartijen naar zijn huidige toon(on)vastheid omzetten. Het resultaat mag geslaagd genoemd worden. Hij hoefde deze keer niet telkenmale wanhopig op zoek naar zijn hoge noten, maar kon zijn stem optimaal hanteren. Ook muzikaal zat alles als gegoten. Waar het eerste uur bij surfpop pur sang bleef, met een verdwaalde ballad hier en daar, verkende dit deel een geheel ander muzikaal landschap.
Na dit verbazingwekkende staaltje genialiteit - het publiek leek wel als aan de grond genageld – zag de band zijn kans schoon om de rollercoaster nog voor een laatste half uur helemaal over de kop te laten gaan. De grote finale donderde over ons heen, geen enkele hit werd gespaard, we werden overstelpt met good vibrations. Elk nummer was het schrikken hoeveel herkenbare tunes The Beach Boys in hun repertoire hebben. Beangstigend om ze allemaal vlak na elkaar te horen. Iedereen leek als in een trance en staarde voor zich uit met een eeuwige gelukzalige glimlach op zijn gezicht. Een tijdloos concert van wat voor eeuwig een groots artiest zal zijn. He just wasn’t made for this time.
Toen het de beurt was aan Flip Kowlier stond het plein vreemd genoeg wél eivol. Kwam het door het late uur, of de vakantie waardoor er een groter aantal jongeren aanwezig was? De populariteit van Flip in acht genomen zou dat laatste wel eens waarheid kunnen bevatten. Een veel jonger én, dat moet toegegeven worden, veel uitbundiger publiek stond klaar om de West-Vlaamse troubadour op te vangen. Ondanks dat hij een zeefdruk bracht van zijn optreden op Werchter een goeie maand terug, wist hij de menigte wederom te bekoren. Grotendeels ligt dat aan zijn kwaliteiten als entertainer. Ook deze keer vertelde hij de ene luchtige mop na de andere en liet hij het publiek luidkeels meezingen. Dankzij zijn charisma, én natuurlijk die parels van nummers, deed hij wat we van een artiest mogen verwachten.
Voor de zuiderse mix van Squadra Bossa’s plaatjes vond zelfs deze edelmoedige concertganger het een ietsje te laat. Daarbij, een grootse avond was al ons deel geweest. Meer zou te veel zijn.
http://www.kindamuzik.net/live/709/lokerse-feesten-2004-brian-wilson-flip-kowlier/7105/
Meer op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/709
Deel dit artikel: