Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Vandaag zagen we wereldmuziek, maar dan vooral uit Antwerpse hoek. Muziek die boven vakjes uitreikt, die niet vast valt te pinnen op een bepaald genre. Muziek, maar eveneens kunst, expressie, integratie, spektakel en - wat voortvloeit uit zopas vernoemde elementen - amusement. Politiek correct werd met een grootse zwaai overboord gegooid, eigenzinnigheid was het nieuwe motto.
De Maskesmachine bracht die boodschap alvast met veel intensiteit naar buiten. Zelf beschrijven ze zich als charmant irritant, laat dat dan de nagel op de kop zijn. De vier charismatische meiden en op de achtergrond fungerende contrabasspeler hechten veel belang aan hun voorkomen. Het optreden draaide niet zozeer om muziek dan dat het om présence ging. Een drummachine zorgde voor het meeste van de begeleiding, de maskes zorgden voor de rest van het vertoon; verkleedpartijen, ingestudeerde danspasjes, komische instrumenten en vooral eigenzinnige teksten. Een mooi staaltje van dat laatste kon je bijvoorbeeld horen bij het Antwaarps poëtisch 'Fixen voor Beginners': "Kem ginne prit mor das niks / ik fix wel een elastiekske mè ne chiq en wa spiksel / 't ziet er ni zoe fris uit / 't is misschien wa primitief / fixen voor beginners, dat is mijn gerief". Maar in datzelfde nummer gaan ze, zo naïef als ze schitteren, onbestuurbaar uit de bocht. En daarmee hebben we zowat het hele concert samengevat: geniale stukjes toneel afgelost met klungelige probeerseltjes. Torenhoog potentieel, deze Maskesmachine, maar ze wil geregeld nog eens sputteren.
Haaks op de strikte nauwkeurigheid in de uitvoering van het voorprogramma stond de improvisatie van hoofdact Think Of One. Hier geen franjes, geen tierlantijntjes, enkel één groots doel: de hele zaal in beweging krijgen. Dat hun onlangs ontvangen BBC Radio3 World Music Award - waarbij ze onder andere Manu Chao achter zich lieten - hen geen windeieren heeft gelegd staat als paal boven water. De opkomst was enorm, een uitverkochte zaal was ook letterlijk op voorhand verkocht; het publiek had er zin in! De groep, we mogen daar eerlijk in zijn, eveneens. Regulier bestaat deze Antwerpse Think Of One uit gitarist David Bovée, drummer Roel Poriau en bassist Thomas De Smet (voor als u het zich afvraagt, inderdaad, die Thomas met -maar nu zonder - gekke snor vanuit Zita Swoon). Maar als we over wereldmuziek praten, blijft het zelden bij zo'n opstelling. Op vorige plaat speelden ze samen met het Marrakech Emballages Ensemble, daarvoor deden ze het nog gekker en speelden ze op een rondrijdende bus. Vanavond zagen we ze met maar liefst drie koperblazers en een Braziliaans gelegenheidsproject. Wie daar vooral bovenuit stak was de innemende, 64- jarige, Dona Cila Do Côco. Een kranige dame met een volle stem en bulkend van energie. Ook al verstond het publiek geen woord van wat ze zei, opjutten deed ze. Al gauw toverde zij samen met de muzikanten de zaal om tot één grote broeierige dansvloer. Geen mens kon stilstaan op die mengeling van zuiderse salsa, ritmische merengue, en honderd-en-een andere traditionele etnische muziekstijlen. Dat, én onversneden elektrische rock. De avond was niet alleen cultureel getint, hij kwam zelfs in teken van Brazilië te staan. Het optreden begon met een driftig nummer waarin de tonen van Ary Barraoso's 'Brazil' (misschien beter gekend als versie gebracht door Frank Sinatra, Kate Bush en Cornelius - of wat dacht je van soundtrack voor de gelijknamige film van Terry Gilliam) verweven zaten. Voorts passeerden allerlei Braziliaanse volksliederen de revue en werd zelfs de Braziliaanse vlag geheven. En dit alles zo'n anderhalf uur lang.
Antwerpen ontmoet Brazilië ontmoet de harten - maar vooral de benen - van mensen omheen de ganse wereld.
» Bezoek Maskesmachines website
» Bezoek Think Of One's website
http://www.kindamuzik.net/live/709/maskesmachine-think-of-one/6337/
Meer op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/709
Deel dit artikel: