Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Maceo Parker grapt erover op het podium: "Het heet het North Sea Jázz Festival. Maar wij spelen 2% jazz, 98% funky stuff". Parker's formule lijkt niet alleen te slaan op zijn eigen spetterende slotoptreden (waarover straks meer), maar op de hele dag. Waar de programmering van de zaterdag wel erg veel, soms dubieuze concessies deed aan de mainstream (en prompt uitverkocht), slaat de zondag wél de spijker op de kop met een toegankelijke programmering die recht doet aan de dansbare wortels van de jazz.
Wat niet wil zeggen dat elk optreden een schot in de roos is. New Cool Collective wist vorig jaar het systeemplafond van een dampende Paulus Potterzaal af te spelen, maar de gehypete helden van Soulive sorteren op dezelfde plaats en tijd aanzienlijk minder effect. Het hippe drietal kan absoluut spelen, maar helaas niet boeien. Dat geldt bij vlagen ook voor het plusconcert van George Benson. De man blijft een verbluffend virtuoos gitarist maar helaas ook een afgrijselijk gladde soulcrooner. En die laatste kant krijgt te vaak de overhand. Zodat we weggaan met een dringende behoefte aan iets minder gelikts. De Jimi Tenor Big Band op het Dakterras bijvoorbeeld. Allejezus, wat zet dat stelletje Finnen in glittercapes een sound neer! Zolang Tenor zich beperkt tot dwarsfluit en analoge flipperkastgeluiden staat er een funkband die zich kan meten met de grootsten in het genre. Jammer genoeg waagt de Warhol-lookalike zich ook aan ironische ballads die hij allang ontgroeid is en overschat hij zijn beheersing van de altsax enorm.
Ungh!
Naar beneden maar weer dus, waar Candy Dulfer laat horen dat de tours met Prince en Maceo Parker háár kunnen op hetzelfde instrument bepaald geen kwaad hebben gedaan. Ze beschikt dezer dagen over een timing om ungh! tegen te zeggen. Haar zang is ook niet mis, maar de band speelt ook in de nieuwe bezetting nog steeds nét wat te poppy om echt vuig te funken. Ook Incognito blijft aan de beleefde kant van het spectrum, maar doet dat wel met die typerende acid jazz sound, waarvoor het woord 'lekker' uitgevonden lijkt. Het is het voor deze mensenmassa aan muzikanten aanvankelijk knokken om het publiek in beweging te krijgen. Maar ere wie ere toekomt: het lukt ze, zodat ze tegen half twaalf een half uitzinnige Statenhal kunnen overdragen aan Maceo Parker.
Skeet
Is er iéts aan te merken op de show van de funkveteraan, behalve dan dat-ie wel wat langer had mogen duren? Ik vrees van niet. De band is duizelingwekkend strak, geen wonder met alumni van de James Brown Revue, SOS Band, NPG en Parliament-Funkadelic (eervolle vermelding voor P-Funks Rodney 'Skeet' Curtis, wiens baspartijen zo mogelijk nog vetter zijn dan de man zelf.) 'Pass the Peas', 'Gimme Some More', 'Soul Power', 'Doin' It To Death'… Maceo zet zo'n sterke afsluiting neer, dat de rest van het festival in retrospect aanvoelt als één lang voorprogramma. Het is te hopen dat NSJ ook in de komende jaren het dansbare gezicht van jazz een prominente plaats blijft geven. Want áls het genre nog een toekomst heeft, ligt die overduidelijk in deze hoek. Al is het maar voor twee procent.
» Bekijk en beluister optredens op North Sea Jazz 2003 op de NPS website
http://www.kindamuzik.net/live/709/north-sea-jazz-2003/3588/
Meer op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/709
Deel dit artikel: