Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Als het dan toch hondenweer is laat het dan in hemelsnaam vredeshondenweer zijn. Want ook al drijft de Veluwe weg, binnen bij Peacedog is het lekker droog. Nat is alleen de zwetend zwoegende headbanger voor me. En de inhoud van het plastic bekertje in mijn hand. Slechts de allerfijnste muziek valt met bakken uit de lucht.
Het is heerlijk verdrinken in bandjes als LPG (foto rechts). Ik mag me gelukkig prijzen dat het vrijdag is, want op zondag speelt het vijftal nooit. Dat is vooral jammer voor ons muziekliefhebbers. Zelf heeft LPG aan zes dagen genoeg om te bewijzen dat er nog hoop is na het verscheiden van Daryll-Ann. Er kan niet vaak genoeg een frisse wind waaien in Excelsior-land. LPG is een fris, gek bandje. Gek zoals Vlaamse en Engelse bandjes gek kunnen zijn. Ironische teksten, zoete Westkust-koortjes en poppy melodieën met verrassende lawaai-explosies.
In de rubriek 'Pop zoals het hoort' gooit ook Eleven hoge ogen. Dat was wel eens anders. Het gezelschap is jarenlang net-niet geweest. Op weg naar de gewonnen Grote Prijs Finale heeft de formatie kleur gekregen. De groep oogt ontspannen - tijdens de soundcheck wordt spontaan 'Hit me baby one more time ingezet' - en zelfverzekerd. Eleven lijkt het nu echt te menen. Toehoorders worden werkelijk deelgenoot gemaakt van woede, blijdschap en verdriet.
Maar niet alleen Eleven probeert te raken. Peacedog biedt emo in alle soorten en maten: de doodsschreeuw van een overboord geslagene, verdrinkend in inktzwartende gitaargolven (Owner's Manual - foto links); de vreugdekreet van een jonge Duitser, het grauwe Oosten ontvlucht (Flying Windmill), de getormenteerde stem van een zoekende die gevonden heeft (This Beautiful Mess) en de ontgoocheling van een schermkijker na het verlies tegen Tsjechen. In het laatste geval biedt Face Tomorrow troost. Na afloop van de wedstrijd spoelen de Rotterdammers het Oranjeverdriet moeiteloos weg. Maynardiaanse perfectie (zie Tool, A Perfect Circle) met een ongekend spring-en-beuk-gehalte. Face Tomorrow is klaar voor de grotere festivals.
Lampshade houdt het liever klein. Het lieve, Deense zusje van Björk gedijt het beste in een intieme omgeving. Vandaar dat de meeste bewonderaars respectvol op de grond blijven zitten en met ingehouden adem de sferische winterklanken tot zich laten komen. Minder vredig gaat het er aan toe bij Slechtvalk, een wonderlijk gezelschap bebaarde en/of beschilderde woestelingen. Grommend, zingend en zwaaiend met zwaarden en hakbijlen wordt Lord of the Rings geparodieerd. Leuk voor de fans en volstrekt ongevaarlijk. In tegenstelling tot de melodieuze blackmetal-Belgen van Natan. De muziek is prima te verteren, maar het kost moeite om een groep te respecteren, als deze omgeven wordt door een dozijn Vlaamse leeuwen en half afgeplakte Vlaams Blok stickers. Het racistische gedachtengoed van deze politieke partij is strijd in met de grondbeginselen van het Edese Festival. Het contracteren van Natan was een 'beetje dom'. Maar geen reden om te twijfelen aan de goede bedoelingen van de organisatie. De vrijwilligers mogen juist trots zijn op de voorbije lustrumeditie. Mijn interesse voor Peacedog 2005 is nu al gewekt.
http://www.kindamuzik.net/live/709/peacedog-festival/6502/
Meer op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/709
Deel dit artikel: