Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Zit je het ene moment rustig in je zeteltje, wordt je daarna holderdebolder je auto in gesleurd en sta je finalement, op nog geen half uurtje, met een pintje in de hand aan de tuinen van de Botanique. De origineel toegeschreven verslaggever voor dit optreden moest forfait geven, deze was er in ieder geval niet bepaald rouwig om. Waar er bij Les Nuits een chaos van jewelste heerste, werd je vanavond overdonderd door een egale kalmte. Een mooi zomers temperatuurtje, hier en daar een paar voorbijwandelende parkbezoekers. De dagelijkse sleur even doorprikt, rust die als een welgekomen deken om je heen glijdt. Dat alles nog zelfs voor er ook maar één noot was weerklonken.
Die rustgevende sfeer werd door Adem Ilhan (foto rechts) alvast perfect verder gezet. Vroeger was hij samen met Kieran Hebden, beter gekend als Four Tet, bedrijvig in de postrockgroep Fridge. Dezer dagen is hij meestal in zijn woonkamer te vinden, achter zijn gitaar en voor zijn microfoon. In normale omstandigheden treedt hij op met twee kompanen, nu werd hij echter gesteund door één enkel iemand. Dat bracht enkele veranderingen in zijn schouwspel teweeg. Nu alles zonder drum gebracht werd, waren de twee er op aangewezen om zelf voor percussie te zorgen. Wat ze dan ook deden, door voetenstampend alles wat los en vast hing zo nu en dan te beroeren. Zo kregen we allerhande instrumenten, maar altijd aangevuld door een ijle wolk van ragfijne akoestische gitaarvezels. Dit resulteerde in beklijvende muzikale hoogtepuntjes. Tijdens het nummer 'Pillow' bijvoorbeeld bespeelde Adem een harpje en zat hij zodoende op zijn kruk te schommelen dat het gekraak zich prachtig bij het geluid vervoegde. Adem tokkelde er lustig op los en verwarmde ons met zijn verfijnde teksten. Zo zong hij, romantisch zowel als intriest, 'I toasted marshmallows / While you burned our bridges down / And I looked at landscapes that I had forgotten / Lit up by the fire'. Feeëriek en vlindertjes in de buik! Lichtvoetig ging alles gezapig over in de volgende vertoning. Drie gitaristen, een zanger en twee violisten. Wederom, in de verste verte geen percussie te bespeuren.
Mark Kozelek, met zijn ensemble Sun Kil Moon, koos er uit vrije wil voor om zijn groepsgeluid tot enkel het broodnodige te minimaliseren. De vier gitaren klonken opmerkelijk kaal, klonken als één. De violen werden maar ten gepaste tijden ingezet. Alles draaide rond Kozelek zelf, meerbepaald rond zijn stem. Met een sobere vijf spots op de desbetreffende muzikanten gericht en met die galmende stem en bijhorende drukkende teksten kwamen de eerste minuten vooral spiritueel over. De groep speelde naarstig en geduldig als monniken. Kozelek zong als een priester, geïnspireerd en met devotie. Teksten waren zowel nostalgisch als hoopvol vooruitblikkend. Gitaren tokkelden zowel onzeker als ingehouden onstuimig. Violen susten zowel troostend als waarschuwend. Naargelang de tijd verstreek versterkte de band tussen groep en publiek. Als verloren schapen lieten we ons welwillig zalven, als verloren zonen gleden we samen naar het licht. Ook al gebeurde er niks wereldschokkends of werd er zelfs niet groots gespeeld, toch was dit meeslepend en zelfs zielsberoerend. Met een gezamenlijke diepe zucht verlieten we gezuiverd de zaal.
http://www.kindamuzik.net/live/709/sun-kil-moon-adem/6296/
Meer op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/709
Deel dit artikel: