Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het Petrol-gedruis blijft verder pruttelen, de hipsters komen er steevast samen om een drankje te degusteren en een babbel te slaan. Wat ze niet weten, is dat die mogelijkheden eveneens uit te voeren zijn op gezelliger terrein, in hun zelfde Antwerpen dan nog wel. Een bierkelder met verduisterde belichting, een half werkende – ga maar hierboven een pintje bestellen – tapkraan-mentaliteit, en een podium, klein genoeg om de nodige groeps/fanbase-band te onderhouden. We mogen ons echter niet blindstaren, volk was er, in groten getale dan nog wel. Leven in de brouwerij!
Na de eerste uitstekend gesmaakte editie, waren ze er weer. Maandelijks op post, de organisatie van Undercurrent. Geen Nederlandse, of anderstalige uitwisseling deze keer. Enkel gros van eigen stal. Maar zoals menig liefhebber zal beamen, men hoeft geen grote naam te hebben om groots te wezen.
De groep Natilla is misschien niet algemeen gekend, maar Willo The Wisp (waar zelfde leden in huizen) is dat op regionaal vlak wel. Al dan niet gekend, geliefd zijn ze bij dezen. Geen grootse muzikale escapades met gitaarlawines, maar in roots gedrenkte americana. Lucht in het oor, zwaar in het gemoed, bronstig in het gelid en wel afdoend voor een lovende recensie.
Kon Goldfish Liberation Front (foto) reeds met iets uitpakken? Een halve finale plaats in Humo’s Rock Rally van dit jaar, dat zal volstaan. En dat volstond. Ze speelden met de overtuiging van een Dick Cheney op zoek naar geldgewin in Irak. In tegenstelling tot voornoemde, hadden zij echter geen president nodig om stiekem stemmen te ronselen, geen marionet om roet in onze ogen te strooien. Zij stalen ons aller harten met een kwinkslag, zonder poespas, en mét toestemming van de aanwezige bevolking. Gelaagde post-rock met gitaar en drumgeratel in overvloed. Melancholisch, maar bijzonder zoet.
Muziek met hoeken en kanten, drums die tegen een basgitaar indruisen, krijsende gitaren die weigeren mee te werken, een rommelboeltje. One Louder speelde niet enkel eentje luider, ze speelden eveneens – meer dan eentje – ongestructureerd. Tegendraads, starten en stoppen, doorgaan en opgeven, temporiseren à volonté. Deze fijne driemansformatie van ‘achter den hoek’ speelde met een voorheen enkel bij System Of A Down gekende onzorgvuldigheid. En de drummer annex zanggoeroe was dan nog eens een geboren komediant, op de koop toe.
Het zopas bij Rarefish aangesloten I Love Sarah (ja, de twee leden houden écht van Sarah, allebei) stal de avond. Waarom? De drummer had talént, het avant-garde popniveau was hóóg, ze staken dingen in brand, coverden De Kreuners, gebruikten Casio soundeffecten zónder door de mand te vallen, wisselden van tempo als Frank VDB van wielerploeg en overwonnen elke technische storing. Maar stiekem mag gezegd worden; ze hebben de boter uit de ijskast van Fonda 500 gehaald, al houden ze die dusdanig koel.
Wederom (zie Undercurrent #1) werd er afgesloten met een aanval op de trommelvliezen. Geluidsgoochelaar Locklust zat gehurkt voor zijn pedalen, monitors, loopmachines en andere tierlantijntjes. Hij zág er zeer geconcentreerd uit, boeide ook, maar of dat in positieve zijn is, daar zijn wij nog niet aan uit.
En kijk eens aan, deze week is het wéér van dat. Editie drie komt eraan, op 12 november (elke eerste vrijdag van de maand, reken zelf maar uit) zijn wij en u weer van de partij in Antwerpen. Op het menu: Wixel (mét folkgroep), Wio (van De Portables-faam), Rivulets (persoonlijke vriend van Lows Sparhawk), Drekka (eveneens uit US of A afkomstige folk, in een modern jasje) en R.O.T. ((K-RAA-K)³’s eigenste manusjes van alles collectief). Aanwezig zijn is de boodschap!
» Bezoek de Undercurrent website
http://www.kindamuzik.net/live/709/undercurrent-2/7800/
Meer op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/709
Deel dit artikel: