Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Er is natuurlijk niets leuker dan op een donkere donderdagavond naar de leukste ‘nieuwe oude’ club van Utrecht te gaan voor een avondvullend programma experimentele pop. Nog leuker wordt het als er voor de twee hoofdacts vergelijkingen rond zoemen met Stereolab, Tortoise en Spacemen 3. Maar voor er gesnoept mag worden moeten we het doen met het voorprogramma Zylinderkopf. Openen in Db’s is een lastige taak. In het pand zwermt het van muzikanten die na hun wekelijkse repetitie nog een biertje nadrinken en in de bar voorzichtig aanhoren of een betaald bezoekje aan de zaal de moeite waard is. Voor Zylinderkopf pakte dat niet voordelig uit. De Nederlanders mengen een postrock-achtige aanpak met onder andere zwemen van reggae. Dat is op papier spannender dan in het echt want het ontbreekt aan richting. Het is ze niet echt kwalijk te nemen aangezien de eerste demo nog moet verschijnen, maar podiumfähig is de band nog niet. Terug het oefenhok in dachten al die collega’s aan de andere kant van de muur.
Uit het warme zuiden komt Schwarz (foto boven) en deze Spanjaarden hebben heel wat meer ervaring. Dat is te horen, het stevige geluid zorgt onmiddellijk voor meer publiek. KindaMuzik schreef eerder over het laatste album – Arty Party – van Schwarz dat het op een voortreffelijke manier krautrock, shoegazer, postrock en noiserock door elkaar husselt. Dat doet je watertanden maar ook hier bleek de belofte niet te kunnen worden ingelost. Het trio staat weliswaar wat verloren voor een toch nog slechts half gevulde zaal maar haalt zelf dan niet alles uit de kast om het beetje publiek dat er is te overtuigen. De vrieskou van buiten leek wel overgeslagen op de zaal want de boel raakte maar niet opgewarmd. Schwarz lijkt iets teveel ideeën in een liedje te stoppen waardoor het struikelt over de eigen voeten. In de plaats van Stereolab flirtend met Spacemen 3 beukt de Spaanse band de experimentele liedjes kapot. Wanneer de zang dan ook nog wegzakt in het geluid valt er eigenlijk niets meer te redden.
Dan is alle hoop gevestigd op The Eternals (foto links). De band uit Chicago brengt dub, jazz, een vleugje reggae en zelfs postrock. Zo is de cirkel toch weer rond. Maar ook The Eternals kunnen niet boeien. Het was eigenlijk al te verwachten; zanger Damon Locks loopt tijdens de andere optredens wat onrustig door de zaal en lijkt zich te verbazen over het gebrek aan enthousiasme. Wanneer het dan de beurt is aan hemzelf springt hij bijna onmiddellijk het publiek in om de boel te onsteken. De inmiddels flink toegestroomde bezoekers lijken welwillend maar de weinige variatie verveelt al snel. De ritmesectie zet strakke grooves in en Locks rapt er met een min of meer punkachtige branie overheen maar na een nummer of drie begint dat aardig te vervelen. Dat is niet gek. Niets extra’s onderscheidt de nummers van elkaar waardoor de spanning en aandacht al snel wegebt. Net als het publiek dus. Iedereen teleurgesteld.
» Bezoek Schwarz’ website
» Bezoek The Eternals’ website
http://www.kindamuzik.net/live/709/zylinderkopf-schwarz-the-eternals/8811/
Meer op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/709
Deel dit artikel: