Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Muziek in een kroeg, het is en blijft iets bijzonders. Op voorhand weet je dat in een café het geluid niet optimaal kan zijn. Een goede akoestiek is meestal ver te zoeken, plaats voor een degelijke instrumentopzetting is er weinig. Dus moet dat soort opzetten het vrijwel altijd hebben van de sfeer en intensiteit. In vele gevallen blijkt zoiets wel te lukken - de band heeft een grote aanhang mee of het geluid staat zo luid dat het amper te merken valt dat het eventueel slecht zou kunnen staan. Welnu, deze keer was alles net andersom.
Er waren zoveel factoren om dit een grandioos optreden te maken, maar het bleek dat er ook evenveel waren om het te laten mislukken. Voorheen is er meermaals bewezen dat het Vooruit Kaffee wel degelijk een goede locatie is. Akkoord, het is een café, maar het is groot genoeg om er ook een gedeelde concertzaal van te maken. Zo bewezen onder andere vorige edities als 10 Days Off of recentelijk bijvoorbeeld Soirée Belge en Adam Green, maar het geroezemoes van de ongeïnteresseerde cafégangers bleek deze keer wel een storend element. En dat was niet alles, ook het geluid was deze keer erbarmelijk slecht. Zanglijnen gingen verloren, zware bassen kregen een overdreven en zinderende storing mee en met die kille drumpercussie en de soms veel te zachte pianolijn waren we evenmin geholpen.
De band zelf dan maar. Vier ingetogen individuen die toch uitgesproken karaktertrekken uitstraalden. De drummer leek weggelopen uit een western maar had zijn cowboyhoed ergens onderweg verloren. De bassist annex zanger leek dan weer uit een Grandmaster Flash-videoclip opgedoken te zijn. De pianist had een nekmat en bijhorende arrogante houding. De gitarist, tevens tweede zanger, leek een Walter Schreifels zonder eeuwige glimlach. De intensiteit die 90 Day Men in hun album weet op te voeren ging deze keer meermaals verloren. Zowel op cd als live blijft het zeer gelaagde postrock. Een loeiharde gitaardreun, eentonige trage drumlijn en zware plukken aan de bassgitaar worden opgesmukt met frivole pianodeuntjes die dartel doorheen het nummer stomen. De zang, wat dikwijls een hekelpunt is bij deze groep wist ook nu af en toe uit de bocht te gaan. Vooral 'Silver and Snow', waar de pianist een valse croonerstem neerzette. Maar de momenten dat de band het vocale achterwege liet en de teugels loste, ontstond er een bekluisterende sfeer.
Hoogtepunt van de avond was 'Night Birds', het instrumentale nummer dat alle kanten tegelijk op ging. Ook bij het horen van 'Even Time Ghost Can't Stop Wagner', 'We Blame Chicago' en 'Last Night a DJ Saved My Life' knikte het publiek goedkeurend. Uiteindelijk werd het een broeierige set, donker en melodieus, warm en meeslepend. Laat deze mannen volgende keer vergezeld worden van een goede klankman en ze blazen je omver. Deze keer lieten ze ons achter met gemengde gevoelens.
http://www.kindamuzik.net/live/90-day-men/90-day-men/5614/
Meer 90 Day Men op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/90-day-men
Deel dit artikel: