Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
"Als er geen slavernij was geweest, had u hier vandaag niet gezeten." Zo, we zijn wakker, de tweede dag van Lowlands. Het is de reactie van Hilbrand Nawijn op de stelling van Andrew Makkinga dat wat hem betreft goed onderwijs over het Nederlandse slavernijverleden meer prioriteit heeft dan het onderwijzen van de Nederlandse identiteit. Het is niet de enige karakteristieke opmerking van de controversiële politicus tijdens het zeer goed bezochte Coolpolitics. Het komt hem geregeld op boegeroep te staan. Tot vorig jaar stond het discussieprogramma onder leiding van Theo van Gogh, de organisatie heeft in Jan Jaap van der Wal een waardig opvolger gevonden. Onder zijn leiding voeren eerder genoemden met PvdA-leider Wouter Bos en presentator Eric Corton een buitengewoon zinnige discussie over de Nederlandse identiteit en de kloof tussen burgers en politiek.
Het zware theater mag dan jammer genoeg uit het programma geschrapt zijn, mensen die meer willen dan alleen zuipen en feesten komen nog altijd ruimschoots aan hun trekken. Want direct daarop kan men terecht bij Ronald Plasterk over de evolutietheorie en intelligent design. Het is een mooi contrast met de vele levenswijsheden die op T-shirts te lezen zijn. Een kleine greep: ‘Drank is eerder op dan je lief is’, ‘Kankerwelvaart’, ‘Fuck reality’, ‘Je moet niet dronken dat ik denken ben’ en ‘Love stinks, sex smells’.
Vooral voor liefhebbers van gitaarpop is het niet-muzikale programma een goede optie op de zaterdagmiddag. Hiphopfans komen muzikaal juist oren en ogen tekort. In een tijdsbestek van amper drie uur volgen de rappers elkaar in hoog tempo op. Misschien is dat de reden dat het optreden van Platinum Pied Pipers in de Bravo slechts een beschamend plukje mensen weet te trekken. Het grootste deel van de liefhebbers bevindt zich aan de overkant van het veld, bij Pete Philly en Perquisite (foto boven). En terecht, want de Nederlandse hiphoppers laten een aardig hoogstaande set zien. De beats van Perquisite zijn origineel, en Pete Philly’s Engelstalige rap wordt begeleid door een contrabas, een cello (Perquisite zelf) en een saxofoon. Het optreden is hier en daar wat onrustig, en dat lijkt vooral door zenuwen te komen.
Na Pete Philly moeten we flink in de benen voor Brainpower (foto) in de grote Grolschtent. Daarbij moeten we dan ook nog eens de meer experimentele rapper Buck 65 in de Lima rechts laten liggen. Brainpower staat zeker niet voor de eerste keer op Lowlands, en de routine springt dan ook van het podium af. ‘Braintje’ wordt bijgestaan door een uitstekende band en zijn vaste kompanen TLM en Dicecream. Hij heeft inmiddels de beschikking over een handvol hits, die het grote publiek zich maar al te goed laat smaken. Toch blijft hij af en toe irritatie opwekken: met zijn halfzachte levensbeschouwingen, maar ook met stoerdoenerij die hem niet staat (‘Ja Man’, ‘Niedoenou’).
Er kan maar een hiphopact het belangrijkste zijn, en dat is vandaag zonder twijfel De Jeugd Van Tegenwoordig (foto). Tot ver buiten de Bravo-tent probeert het publiek een glimp op te vangen van ‘De Eendagsvliegjes van 2005’, zoals de heren zichzelf met veel gevoel voor realiteit noemen. Het trio stuitert vol enthousiasme over het podium, begeleid door toetsenist Bas Bron (aka De Neger Des Heils) en een (playbackende?) drummer. Natuurlijk komt iedereen voor die ene hit, en natuurlijk wordt die tot het laatst bewaard. Van de rest van het optreden is jammer genoeg niet zo gek veel te verstaan - op het kolderieke ‘Doe de Stofzuiger’ na - dus of De Jeugd Van Tegenwoordig hier volgend jaar nog steeds staat valt voorlopig moeilijk te zeggen. Na ‘Watskeburt?!’ blijkt toch tijd voor nog een nummer, maar de grote uittocht is dan allang begonnen.
Eerder op de dag strooit 2nd Place Driver met cd-singles, al bedoelen we daar niet mee dat elk nummer hitpotentie heeft: een van de bandleden trakteert het publiek op handen vol exemplaren van de laatste single. De aardige electrorock kent geen echte uitschieters, maar het is er wel lekker bij wakker worden. Dat gaat nog wat sneller aan de andere kant van het festivalterrein, waar Face Tomorrow laat zien dat ze vorig jaar ten onrechte niet op Lowlands stonden en op dit moment misschien zelfs te groot zijn voor het Charlie-podium. Een werkelijk uitpuilend veld ziet de band een wervelende show neerzetten, waardoor wraak uiteindelijk zoet is voor de rockers.
Dan is het snel rennen richting India, waar het opgefokte duo zZz kan laten zien of het live net zo lekker uit de hoek komt als op debuutplaat Sound of zZz. De twee snordragers weten niet helemaal te overtuigen, wat vooral te danken is aan het slechte geluid in de tent. De diepe, zware stem van zanger/drummer Björn Ottenheim komt niet altijd boven zijn eigen gedrum uit en de gierende orgelmelodieën zijn moeilijk te ontcijferen, waardoor we vaak alleen een bak herrie horen in plaats van een portie opgevoerde smerigheid. Zelfs de twee ordinair dansende dames, die na enkele nummers allesbehalve sexy het podium op komen kronkelen, kunnen niet voorkomen dat de band tijdens de laatste minuten de aandacht niet meer vast kan houden.
Groot is het verschil met Death From Above 1979 (foto), dat later op de dag in dezelfde tent aantreedt. Net als zZz een duo, maar waar die band twee vrouwen nodig had om de aandacht vast te houden, weten de agressieve Canadezen zonder visuele poespas een goede indruk achter te laten. De start is stroef, maar na het rommelige eerste nummer gaan de twee mannen helemaal los. Tussendoor doet de kortgeknipte drummer/zanger Sebastien Grainger een nutteloze poging tot provocatie, door wat te schelden op iemand in het publiek. Nutteloos, want het optreden zelf is al confronterend genoeg. Woorden als ‘goed’ of ‘slecht’ zijn hier niet op zijn plaats, ‘verpletterend’ is de enige goede omschrijving. Niet iedereen overleeft de frontale aanval van het duo, gedurende het optreden verlaat een deel van de toeschouwers de tent. Er liepen blijkbaar maar weinig echte bikkels rond op Lowlands 2005.
Lowlands-veteraan Stef Kamil Carlens laat in de Grolsch-tent zien zijn Zita Swoon weer eens opnieuw uitgevonden te hebben. Warm en soulvol dit keer, inclusief drie donkere achtergrondzangeressen. Het is niet de meest opwindende incarnatie van de band, wel een stijlvolle. Bij Maxïmo Park komt even later langzaam maar zeker het zonnetje door. Zanger Paul Smith claimt zelfs dat zijn oogballen zweten. Je zou het haast geloven, want de band staat zich zonder meer te bewijzen. Heel beweeglijk is het niet, maar de liedjes staan als een huis, en Maxïmo Park mag als eerste aansluiten in het rijtje Franz Ferdinand, Kaiser Chiefs, Futureheads.
Nadat Smith nog even een hoekig dansje heeft vertoond, verkast een groot deel van de festivalgangers naar het Grolsch-podium, waar The Arcade Fire (foto) bewijst dat geen tent ze te groot is, al is niet het hele optreden van topniveau. De samenzang in opener ‘Wake Up’ zet de toon en bezorgt ons voor het eerst een flinke aanval van kippenvel, waarna het Canadese collectief er nog eens een schepje bovenop doet met de twee aflsluitende nummers ‘Neighborhood #3 (Power Out)’ en ‘Rebellion (Lies)’. Een hoofdrol is weggelegd voor Will Butler, Richard Parry en Jeremy Gara, die tijdens de uptempo liedjes op alles slaan wat los en vast zit en daarbij zelfs de motorhelm die Parry een tijdje op heeft niet ontzien. Gara valt bijna van het podium terwijl hij de bekkens geselt, maar het publiek gaat pas echt uit zijn dak als Will, het kleine broertje van frontman Win Butler, tijdens het afsluitende tweeluik de zijkant van het podium beklimt en hoog in de lucht vrolijk doorgaat met rammen op zijn drums, op het podiumgeraamte en op de boodschap van de sponsor. Weer veilig beneden wordt hij snel naar achteren gesleurd door zijn collega’s, het publiek in extase achterlatend.
Intussen maakt de Alpha zich op voor twee zware kanonnen: het publiek wordt opgewarmd door de superieure Finse gothic metal van Nightwish, om vervolgens overvol te stromen voor het vleesgeworden geweten van de Verenigde Staten: Marilyn Manson (foto). Een concert van Manson gaat gepaard met fenomenale lichteffecten en een hoop verkleedpartijen. Goed, het is een hele hoop show, het shockeffect is zo langzamerhand wel uitgewerkt en Manson teert vooral op oude hits en drie sterke covers, maar hij blijft evengoed een fenomeen en een waardig afsluiter van het hoofdpodium.
“Go home and form a band, we need more music”, zegt Art Brut-zanger Eddie Argos tegen het publiek. De ietwat slissende zanger lijkt soms meer op een stand-up comedian dan op de zanger van een nonchalante punkband. Hij verteld uitgebreid waar de rammelende popsongs over gaan, onthult hoe Social Distortion de fans opjut en stelt zichzelf voor als Liam Gallagher. Niemand die het gelooft, daar zijn de lekker in het gehoor liggende liedjes veel te charmant voor, maar grappig is het wel. Later op de avond blijkt dat The Others de oproep van Argos heeft begrepen, want ook al is de Pistols-punkrock weinig opzienbarend, er is dankzij de band in ieder geval nog meer leuke muziek op de zaterdagavond te horen.
Het hoogtepunt van de zaterdag is voor velen het optreden van de Pixies. De in grote getalen aanwezige oudere jongeren gaan uit hun dak en zingen de klassiekers woord voor woord mee, maar mensen die zich minder snel laten meeslepen horen een middelmatig en routinieus optreden dat nog net gered wordt door een paar venijnige uitbarstingen. Nummers worden veel te sloom gespeeld waardoor het concert traag op gang komt, Kim Deal blijkt niet in staat maat te houden als ze solo moet zingen en de teruggekeerde helden uit de jaren ’80 spelen allesbehalve foutloos, wat uiteindelijk leidt tot een tegenvallend concert. Al zal de oudere jongere het daar waarschijnlijk niet mee eens zijn.
De meest serieuze opties in de tweede nacht bevinden zich net als in de eerste nacht in de Bravo en de India. In de Bravo kunnen we terecht voor het stevige beukwerk van Bart Skils en later Ellen Allien. In de India gaan de heupen los tijdens een uren durende soundclash tussen dancehall en reggaeton. Dancehall is de inmiddels bekende Jamaicaanse dansvloerstijl, reggaeton de nieuwste rage uit Puerto Rico: een wilde en opwindende mix tussen dancehall en Spaanse hiphop. Op camping 5 is het stukken rustiger en lijkt iedereen al te slapen, om zo uitgerust aan de laatste dag te kunnen beginnen, maar schijn bedriegt. Net buiten de uitgang staat de ‘alternative-funk band’ Zzyke een akoestisch optreden te geven voor vrienden en enkele toevallige passanten. Je had erbij moeten zijn.
http://www.kindamuzik.net/live/a-campingflight-to-lowlands-paradise/a-campingflight-to-lowlands-paradise-10349/10349/
Meer Lowlands festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/a-campingflight-to-lowlands-paradise
Deel dit artikel: