Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Op dag drie van Lowlands begint bij velen de vermoeidheid onvermijdelijk toe te slaan. Drie dagen feesten gaat immers niet in de koude kleren zitten. Daar komt nog eens bij dat de laatste dag bloedheet is. Dat weten ze ook bij Buiten Westen, waar de gebruikelijke hiphopkreet ‘Je weet toch!’ al snel verbasterd wordt tot ‘Je zweet toch!’. Schone kleren zijn immers voor mietjes. Een voordeel van de warmte is dat de teenslippers en de zonnebrillen (met uiteraard zo groot mogelijke brillenglazen) uit de tent gehaald mogen worden en eigenlijk hoor je er dit jaar niet bij als je niet een van beide aan andere festivalgangers kan showen. Als vanouds kan je ook dit jaar weer bekers rapen voor gratis muntjes, al ontmoet KindaMuzik een dame die wel erg ver gaat en onze beker opeist terwijl deze nog halfvol is. Je kunt ook overdrijven natuurlijk, maar gelukkig is er dan altijd nog de therapeuterette, de lovecounseling of de biechterette waar je eens lekker je hart kunt luchten. Of het in het wit gestoken duo Sweat Temptation, dat helpt je gedachten te verzetten met behulp van wat lichaamsbeweging. Uitgezweet? Ok, dan kunnen we nu echt beginnen.
En wel met Millionaire, dat zorgt voor een niet al te enerverende start van de dag. Van debuutalbum Outside the Simian Flock wordt maar één nummer gespeeld. De nadruk ligt op de laatste, behoorlijk door stonerrock beïnvloede plaat Paradisiac. Het gevolg is dat de Belgen een eentonig optreden geven, dat alleen opvalt door het hoge volume. Leuker is het Zweedse trio Quit Your Dayjob, een stelletje zelfverklaarde freaks die in amper een half uur door de korte, maar hevige nummers heenjagen. De zanger verkondigt dat de band in 2060 de aarde zal verlaten en vraagt iedereen zich bij hen aan te sluiten, waarna de band vrolijk doorstuitert op de felle electropunk, surfgitaarklanken en Devo-achtige liedjes. Vrolijk, opgewekt en compleet gestoord dendert het drietal over het publiek heen, waarin ook Futureheads-drummer Dave Hyde zich bevindt, misschien wel om te kijken of de concurrentie net zo snel is als zijn eigen band.
Tegelijkertijd speelt Buiten Westen, waarmee meteen een van de eerste hoogtepunten wordt genoemd van een dag die er vele kent. Noem het een package. Het beste van de Nederlandse hiphop op één podium: Typhoon, Jawat, Duvelduvel en Opgezwolle, onder de geestelijke leiding van meesterbeatmaker Kubus. Vooral het enthousiasme van de hele crew is geweldig. Achter het podium staat een grote hoeveelheid rappers, zangeressen en aanhang klaar. De mannen van de security hebben het er maar moeilijk mee te bepalen wie nu wel en niet het podium op mag. Als het aan de rappers zelf ligt mag iedereen het podium op, en dat gebeurt uiteindelijk dan ook. Vooral Jawat maakt indruk met zijn agressieve en opzwepende rapstijl. Opgezwolle maakt het als verwacht vakkundig af. Dezelfde security-mannen moeten vervolgens hun uiterste best doen om het optreden tot een eind te brengen en iedereen van het podium te krijgen.
In de India is het niet de security die in de problemen zit, maar de band die er komt optreden. Een deel van de instrumenten van Editors (foto boven) is namelijk niet in Nederland aangekomen, wat zanger Tom Smith tijdens het concert tot de uitspraak "Don’t fly Easyjet" verleidt. Met geleende instrumenten van Millionaire, Viva Voce en Voicst kan het optreden gelukkig wel doorgaan en zetten de Britten een verrassend goede show neer. Waardoor we bijna vergeten dat debuutalbum The Black Room wel erg wisselvallig is en dat Interpol ooit heeft bestaan.
Dan is het tijd voor wat folk, eerst in de vorm van volksliederen bij The Dropkick Murphys (foto boven), die de Alphatent met hun traditionele arbeiderspunk op zijn kop zetten. Hier en daar wordt zelfs gecrowdsurft, de nummers worden gezamenlijk meegezongen en de sfeer in de tent is opperbest. Aan de andere kant van het festivalterrein staan Sons And Daughters klaar, de vervangers van The Dresden Dolls. De drummer heeft een cowboyhoed opgezet, soms klinkt de filmmuziek van Ennio Morricone door en tijdens één nummer wordt de banjo erbij gehaald, waardoor de country & western-sfeer een hoofdrol krijgt in de indierock met country-invloeden. Het publiek staat erbij, kijkt ernaar, danst een beetje en geniet. Dat doen wij ook, al blijft het jammer dat The Dresden Dolls verstek moesten laten gaan.
Gelukkig kunnen we wel altijd vertrouwen op Queens Of The Stone Age (foto), nog steeds zonder Nick Olivieri en Mark Lanegan, maar inclusief vrouwelijke toetsenist. Geheel vlekkeloos loopt het optreden echter niet, zo gaat het gezelschap rond Josh Homme tijdens ‘Monsters in the Parasol’ flink de mist in en komt de stem van Homme niet altijd goed boven de muziek uit, waardoor het optreden niet tot de toppers van de dag behoort. Desondanks staat de tent op zijn kop, zeker als ‘No One Knows’ wordt gespeeld en er in de vorm van een kleine toegift nog even staccato wordt doorgegaan op de hitsingle.
Als het op live beats aankomt, is op deze zondag de wereldtop verzameld in Biddinghuizen. Allereerst Soulwax. Dance act? Jazeker. De groep heeft wat goed te maken, want vorig jaar maakten de heren er een potje van. In het clubcircuit volgde eerherstel, maar uiteindelijk is de groep vermoedelijk tot de conclusie gekomen dat het vooral de passie was die ontbrak. Die ligt namelijk op de dansvloer. Vandaag steekt Soulwax de tracks van Any Minute Now dan ook in een nieuw jasje, en is daarmee in een klap een van de betere dance-acts van het moment. Grote geheim is de knoppendoos van Stephen Dewaele, de kale vocalen van David en de straffe drums van Steve Slingeneyer.
Terwijl Soulwax de gitaren laat staan, pakt T. Raumschmiere ze er juist bij. Vorige week in Tivoli liet hij al eens horen hoe dat klinkt, op Lowlands doet hij het nog eens dunnetjes over: rauw en snoeihard. Vooral het tweede deel van zijn set – na ‘Monstertruckdriver’ – doet aardig wat mensen hoofdschuddend de tent verlaten. Missie geslaagd. LCD Soundsystem-frontman James Murphy heeft zoals altijd zijn probleempjes. Dit keer vecht hij tegen het snoer van de microfoon en tegen zijn stem (Murphy zelf: "I’m losing my voice"). Maar misschien heeft hij die kleine irritaties wel nodig, want hij stuwt zijn groep wederom naar grote hoogten. Misschien zelfs wel nóg wel wat harder en feller dan onlangs in de Melkweg.
Fel en hard zijn ook The Futureheads (foto), die één van de energiekste optredens van Lowlands neerzetten. Niet alleen hard in volume trouwens, ook in snelheid. Het viertal uit Sunderland heeft er duidelijk zin in en gaat snel van start met het nieuwe nummer ‘Area’, waarna in hoog tempo de meerstemmige new wave-bommetjes op het publiek worden afgevuurd. Drummer Dave Hyde zit ondertussen onbeweeglijk en stoïcijns achter zijn drumstel en ziet dat het goed is. Het publiek helpt nog even mee met de leuke Kate Bush-cover 'Hounds of Love', door óf gitarist/zanger Ross Millard te helpen met zijn oh-ho-ho’s, óf bassist David ‘Jaff’ Craig met zijn zangpartij. Waarna het optreden stormend tot zijn einde komt met hoogtepunt ‘Piece of Crap’. Dat ze maar weer snel naar de Lage Landen mogen terugkomen.
Jamie Lidell tekent vervolgens voor het meest bijzondere en excentrieke optreden van de dag. De Brit maakte voorheen zeer nerveuze elektronica, maar ontpopte zich met album Multiply onlangs tot een begenadigd soulzanger. Maar laat je niet voor de gek houden: de mooie ballades worden live op het podium gedemonteerd, weer in elkaar gezet en als een spijkerbom terug het publiek ingeschoten. Lidell staat achter een grote tafel vol apparatuur en samplet zichzelf, maakt beats, samplet die weer en loopt heen en weer. Af en toe raakt hij het liedje daarbij wel even kwijt, maar dan is er altijd weer een honingzoete melodie om op terug te vallen. En dat blijkt precies wat zijn werk nodig heeft. Hij wordt daarbij constant gefilmd door een Clockwork Orange-achtige professor, die op zijn beurt de beelden verknipt, samplet en vermengt met allerlei ander materiaal.
Voor wie dat allemaal te priegelig wordt, zorgt Fransman Vitalic in de Bravo voor een fraai slotakkoord. Zijn techno is helaas een stuk minder subtiel dan op zijn album Ok Cowboy, en minder verfijnd dan eerder dit jaar op het Nu Heroes Festival, maar dat zal de volle Bravo worst wezen: van het dak blijft bij ‘Poney Part 2’ en ‘My Friend Dario’ geen spaan heel. Ook de Grolsch en de Alpha bereiken sidderend het einde van de dag, met goede optredens van Nick Cave & The Bad Seeds (foto) en Foo Fighters. De eerste zit strak in zijn zwarte pak en doolt als een gek over het podium, neemt af en toe plaats achter de piano en laat het publiek ondertussen uit zijn hand eten. Het optreden heeft een dramatisch en theatraal tintje, wat versterkt wordt door het vierkoppige achtergrondkoor dat het geschreeuw uit Rolling Stones-klassieker Gimme Shelter doet verbleken.
De Foo Fighters (foto) geven de festivalgangers daarna precies waar ze op hoopten, een optreden vol variatie, inclusief meezingers als ‘Breakout’ en ‘Learn To Fly’. Dave Grohl nodigt het hele publiek uit om backstage en naar het hotel van de band in Amsterdam te komen. En aangezien de mensen tot ver buiten de Alpha op elkaar gepakt staan om een glimp van de rockers op te vangen, lijkt het onvermijdelijk dat de security een lange nacht tegemoet gaat. Dat geldt ook voor een deel van de festivalgangers, dat besluit zijn nachtrust thuis wel weer in te halen en de laatste nacht nog een keer goed wil doorfeesten. Bijvoorbeeld bij de nieuwste Star Wars-film: elke keer als er weer een lichtzwaardgevecht tot een goed einde is gebracht, stijgt gejuich en applaus op uit het publiek. Ondertussen draaien de Gemene Mixmeesters een einde aan het festival met behulp van de heetste plaatjes en gaan de voetjes van de vloer. De euforie is er gek genoeg groter dan bij welk concert dan ook.
Een conclusie dan maar? Lowlands 2005 was zondermeer de meest geslaagde editie van de laatste jaren. Bezoekers hebben zich geen moment hoeven te vervelen en het bleef nog droog ook. Grote namen als Foo Fighters en The Prodigy gaven het publiek wat het wilde. Er waren spannende nieuwe dingen te zien: bandjes, experimentele acts, multimedia, dj’s. Geheel volgens de traditie vonden ook dit jaar weer de meest interessante dansavonden en dj’s uit het clubcircuit hun plek op het festival. Grote missers zullen er ongetwijfeld geweest zijn, wij hebben ze redelijk goed kunnen ontwijken. Boze tongen beweren wel eens dat Lowlands veel platgetourde acts kent, maar deze editie barstte van de bands die zichzelf wilden bewijzen. Negatieve punten? Wel nauwelijks. Ja, het was druk. Erg druk, soms té druk. Maar daar moeten we nu eenmaal mee leven. Over het geheel genomen bood het programma dit jaar een bijzonder geslaagde dwarsdoorsnee van wat op dit moment van belang is in de popmuziek. En dat mag gezien worden als het grootst mogelijke compliment.
http://www.kindamuzik.net/live/a-campingflight-to-lowlands-paradise/a-campingflight-to-lowlands-paradise-10350/10350/
Meer Lowlands festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/a-campingflight-to-lowlands-paradise
Deel dit artikel: