Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
"Er worden zware windstoten en regen verwacht. Ga dan schuilen in de evenementententen. Over een uurtje wordt het weer beter", zo waarschuwt de Lowlands-organisatie haar bezoekers op het grote scherm tussen Bravo en India. Als de eerste mensen schoorvoetend het terrein betreden steekt er inderdaad een venijnige wind op, waardoor de karakteristieke ontmoetingsraket/wortel even uit de lucht gehaald moet worden. Daar blijft het bij, wonderbaarlijk genoeg vallen er in drie dagen maar een paar druppels regen en breekt uiteindelijk zelfs de zon door. Dat is niet het enige goede nieuws, Lowlands 2005 was de beste editie van de laatste jaren en trok meer bezoekers dan verwacht: de nieuwe toegangspoort van het hoofdterrein vermeldde het cijfer 50.739, dat werd geschat als bezoekersaantal door een Lowlands-medewerker. Uiteindelijk zouden 54.000 mensen naar Biddinghuizen komen, waarvan er 36.000 al op donderdag hun tent opzetten.
Er is een hoop veranderd op het terrein dit jaar. Direct bij binnenkomst vinden we kleine tent India en danstent Bravo, iets verder Lima. Op het tweede gedeelte vinden we grote tent Grolsch, die in een nieuw jasje gestoken is. Een bijzonder fraai jasje: de tent is rond en daardoor praktisch. Verloren zoon Charlie keert terug in de gedaante van een openluchtpodium, en dat blijkt uitstekend te werken. De Stille Disco blijft intussen nog altijd gestaag groeien, en neemt dit jaar zelfs een complete botsautohal in beslag. Bijzondere plek is de loods van de Texelse Boys, waarin het hele festival lang experimenten worden uitgevoerd met allerlei vormen van multimedia.
Nieuw is ook Lowlands University: een serie colleges in theatertent Juliet. Het initiatief is een groot succes: nog voor eerste band The Blue Van afgetikt heeft, krijgt gastdocent Ruud Lubbers al een staande ovatie in een bomvolle zaal. De oud-premier spreekt over het ‘handvest voor de aarde’ en globalisering. Gedurende het festival zullen zes sprekers een college geven, met Lubbers, astronaut Wubbo Ockels en bioloog Ronald Plasterk als meest aansprekende namen. Het blijkt voor veel mensen een ideaal begin van de dag, want de collegezaal zit steevast vol.
Lowlands kent sowieso een vliegende start. Voor we er erg in hebben staat de India al bomvol. Nota bene voor invaller Racoon. Voor wie het gemist heeft: Racoon is terug, groter dan ooit, en scoort op het moment zelfs een toptien hit. Die hit - ‘Love You More’ - wordt dan ook woordelijk meegezongen, net als oudjes ‘Feel Like Flying’ en ‘Blue Days’. Spannend is anders, maar op een festival als dit is het wel buitengewoon effectief. Ook de Engels band The Magic Numbers (foto boven) weet al vroeg indruk te maken. De band bestaat uit twee setjes broer en zus, hun lange haren roepen onvermijdelijke gedachten op aan de jaren zestig. Dat geldt ook voor hun liedjes, die weliswaar een pluizig zacht geluid hebben, maar wel verdomd goed in elkaar steken. Misschien mogen we hen zelfs danken voor het definitief doorbreken van de zon.
Die zon is ook voelbaar in de Alpha, waar de zomerse klanken van Gabriel Rios het publiek verwarmen. De in Gent woonachtige Puertoricaan zet samen met zijn blazerssectie de halfvolle tent aan het dansen. De reactie op de akoestische latin-pop is dan ook laaiend. Helemaal overtuigen doet het desondanks niet, daarvoor klinken de nummers nog te braaf en te eenvormig. We besluiten te kijken of singer-songwriter KT Tunstall meer te bieden heeft, maar dat loopt uit op een teleurstelling. De Schotse schone, vervangster van Doves, heeft met het frisse Black Horse and the Cherry Tree een aanstekelijk nummer geschreven, maar dat blijkt nog geen garantie voor succes. Het overige materiaal is duidelijk van mindere kwaliteit en kan de aandacht niet vasthouden. Af en toe lijkt het zelfs alsof we naar Melissa Etheridge luisteren. Het moge duidelijk zijn dat dat niet als compliment bedoeld is.
Natuurlijk is intussen een hoop volk afgekomen op Juliette Lewis en haar Licks. Een rol als popster zit Juliette uiteraard als gegoten. Maar of deze dame zonder haar imposante filmcarrière ook op dit festival had gespeeld is maar zeer de vraag. Wij steken liever over naar de Bravo, naar de echte diva: Roisin Murphy (foto). Murphy doet het tegenwoordig zonder Moloko, en maakte soloalbum Ruby Blue met Matthew Herbert. Het is een bijzonder excentrieke plaat, en dat is voor een groot deel van het publiek wel even wennen. Moloko wist de laatste jaren elk festival op zijn kop te zetten, vandaag ontbreken de meezingstampers. Dat mag zijn weerslag hebben op het publiek, aan Murphy zelf ligt het niet: ze straalt als nooit tevoren, verleidt en slaat met de tamboerijn op haar welgevormde achterste. En dan hebben we het nog niet over de muziek gehad: af en toe lijkt het nog wat aftasten, maar de ingeslagen weg is hoe dan ook razend spannend.
Liefhebbers van aanstekelijke indiepop komen op deze editie van Lowlands goed aan hun trekken. Vrijwel de hele eredivisie is aanwezig: Maxïmo Park, The Futureheads, Art Brut, The Bravery, The Subways, The Others. De leiders staan op vrijdag in de Alpha: Kaiser Chiefs en Franz Ferdinand, die beiden bewijzen niet voor niets tot de toppers te behoren. Absolute publieksfavoriet zijn de Kaiser Chiefs (foto): debuutalbum Employment blijkt veruit de populairste aankoop bij de platenzaak en de T-shirts met keizerlijke opdruk zijn onontkoombaar. Het begin van de show verloopt stroef, zanger Ricky Wilson komt strompelend het podium op lopen. Tijdens het optreden op het Portugese Parades de Coura festival heeft hij een ongelukje gehad waardoor hij tijdens Lowlands, Pukkelpop en het V Festival op krukken moet lopen, maar al snel worden deze opzij geschoven en begint hij als een volleerde showman de zaal te bespelen. Hij springt, hij danst, hij hinkelt en gaat tussen het publiek staan, eens in de zoveel tijd ‘Kaiser! Chiefs!’ scanderend. Het vijftal uit Leeds speelt een gewonnen wedstrijd, zo blijkt al snel. De singles ‘I Predict a Riot’, ‘Oh My God’ en ‘Everyday I Love You Less and Less’ leiden tot een waar volksfeest, dat zelfs nog even doorgaat als de band al van het podium is verdwenen.
Het enige wat nog ontbreekt is de polonaise, die bijna wordt ingezet tijdens het optreden van Franz Ferdinand (foto). Op 3 oktober verschijnt You Could Have It So Much Better...with Franz Ferdinand, het langverwachte nieuwe album van de Schotten, dat meer variatie bevat en waarop de invloed van David Bowie, Roxy Music, The Kinks en zelfs Electric Light Orchestra terug te horen is. Het publiek vind het allemaal prima en klapt netjes na de vier nieuwe nummers (‘The Fallen’, ‘Evil and a Heathen’, ‘What You Meant’ en nieuwe single ‘Do You Want To’), maar gaat pas echt uit zijn dak als de hitsingles van het debuut voorbij komen, waarmee de Schotten de tent in vuur en vlam zetten. Met deze show in ons achterhoofd kunnen we die paar weken tot de albumrelease nog wel even uitzingen.
Iets eerder op de dag laat The Bravery in de Grolschtent horen hoe je gedateerd kan klinken terwijl je debuutalbum amper een jaar oud is. De New Yorkers hebben simpelweg niet genoeg sterke songs en worden letterlijk en figuurlijk platgeperst tussen de Kaiser Chiefs en Franz Ferdinand. Daar kon de ongeïnspireerde U2-cover ‘An Cat Dubh’ niets meer aan veranderen. Meer venijn zit er in het optreden van Social Distortion, later op de avond in dezelfde tent. De ambachtelijke punkrock wordt strak gespeeld en de kleine groep toeschouwers wordt lekker opgejut: "It’s good to be back in Belgium!" roept frontman Mike Ness, waarop gefluit zijn deel is. "Give me a break, I left school at 6th grade, the only thing I know is to plug in and play". Een dag later blijkt dat het allemaal show is, als Art Brut-zanger Eddie Argos onthult dat Ness het Pukkelpop-publiek begroette met "It’s good to be back in Holland!" Zolang dat zulke goede optredens oplevert hoor je ons niet klagen.
Als afsluiter voor de vrijdag hadden wij ons geld gezet op Röyksopp, en dat blijkt een misrekening. Want terwijl The Prodigy (foto) naar verluidt in een afgeladen Alpha de stroomvoorziening tot het uiterste drijft, zien wij een matte show van het Noorse duo in Bravo. Het recente album The Understanding werd buitengewoon wisselend ontvangen, zo zal het ook gaan met deze Lowlands-show. Visueel worden we niet verwend: de twee komen bijna geen moment van hun plek. Er hangen tien grote schermen in de tent, maar ze blijven ongebruikt. Laat dan op zijn minst die mooie zangeres zien. Pas bij toegift ‘Istanbul Forever’ komt er een beetje pit in de show. Tegelijkertijd staat Beck-alike Tom Vek voor een klein groepje mensen zijn uiterste best te doen op het Charlie-podium. Zijn lo-fi punkfunk vol met herhalingen is soms zenuwlijdend, soms funky-as-hell en soms simpelweg slaapverwekkend en weet dan ook niet iedereen uit het tamme publiek te bekoren. "That was fun", zegt de jonge zanger/gitarist na een nummer, waarop een toeschouwer verzucht: "Voor sommigen wel, ja."
Terwijl een groot deel van het publiek langzaam richting camping vertrekt, gaat Lowlands de eerste lange nacht in. Een nacht waarin Makcim een briljante minimal-set draait en Kompakt-icoon Michael Mayer laat zien waar de faam van zijn label vandaan komt. Waarin Chaos en L-Dopa – wat rommelig, maar toch – de definitieve terugkeer van de drum ’n’ bass inluiden, en Roni Size en Aphrodite het karwei vervolgens af mogen maken. Waarin de Alpha-dj’s de festivalgangers op zijn of haar favoriete nummers uit hun dak laten gaan en je ook nog eens op je gemak (nou ja, gemak) in de openlucht naar de films The Grudge en Boogeyman kunt kijken. Wij kijken terug op een geslaagde eerste dag, waarin we ons geen moment verveeld hebben en het, op een klein buitje na, nog droog bleef ook.
http://www.kindamuzik.net/live/a-campingflight-to-lowlands-paradise/a-campingflight-to-lowlands-paradise/10348/
Meer Lowlands festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/a-campingflight-to-lowlands-paradise
Deel dit artikel: