Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Dit jaar gelukkig geen gestress over het weer, want het is een stralende en zonnige Lowlandsvrijdag, maar wat is nou al dat gedoe met die tenten? Oké, hou je vast: de Essent-tent is nu de Charlie, de 24-uurs tent is nu de Magneetbar en op de plek waar je eerst dag en nacht kon feesten, staat nu een megagrote tent in de vorm van een batterij (?) terwijl de oude Magneetbar nu de Beugelbar heet. Maar even al die tentenruilerij op een stokje, want op Lowlands draait het natuurlijk om wat er ín die tenten gebeurt.
The National en The Ting Tings
Zo geeft The National 's middags in de Grolsch een meeslepend en spannend concert weg. Het zware timbre van zanger Matt Berninger, die de mooiste donkere en krakerige stem van dit moment heeft, geeft in 'I'm So Sorry for Everything' een mooi contrast met het warme en lichte geluid van de viool die door de zware gitaren doorsijpelt.
De muziek van The National is donker en mysterieus maar kan in de uptempo nummers ook opzwepend zijn. Berninger, die het gehele concert half met zijn rug naar het publiek staat en tegen zijn voeten zingt, zorgt nog voor een verrassend moment wanneer hij aan het einde het publiek in springt voor het laatste nummer en letterlijk en figuurlijk op handen gedragen wordt.
The Ting Tings [foto links] zijn cocky, cockney en hard... keihard! Het geluid dat dit Britse duo voortbrengt zou zo van een vijfkoppige band kunnen komen. Ze hebben ook de arrogantie van vijf man, en staan op het podium met een houding van 'Deze tent spelen wij wel even plat met zijn tweetjes'. En verrek, het lukt ze nog ook!
Uitgerust met alleen een drumstel, af en toe een gitaar en een knoppenmachine, rammelen drummer/gitarist Jules DeMartino en zangeres White de India door elkaar en laten het publiek meestampen en zingen. Rustpunt is er ook wanneer White, die meestal op een lekkere Engelse manier schreeuwzingt en wel wat wegheeft van Deborah Harry, een lieflijk stemmetje tevoorschijn tovert in een liefdesliedje. Maar voor men echt ontroerd kan raken, wordt er weer hard doorgerockt, ramt DeMartino zijn drums kapot en schreeuwt White zich een weg door de tent heen. Met tuitende oren en zweetoksels verlaat men de tent. Platgespeeld door The Ting Tings... Lowlands is nu echt begonnen!
Het uitdunnen van Santogold
Na wat loempia's verorberd te hebben is het weer terug naar de India, alwaar Santogold [foto rechts] acte de présence zal geven. Helaas is het een half uur wachten geblazen door een technisch mankement en heeft de zangeres maar een half uurtje om het Lowlandspubliek te overtuigen. Ze put uit verschillende muziekstijlen als rock, Indiase melodieën, jungle en dance en de twee meegebrachte danseressen zouden zo de tweelingzussen van Grace Jones kunnen zijn met hun vierkante kapsels en hoekige dansbewegingen.
De muziek kabbelt, vooral in het middenstuk, en de te grote band zorgt er voor dat het geluid te vol en dichtgesmeerd zit. Dat wordt helemaal duidelijk wanneer Santogold terugkomt voor een toegift en alleen haar dj meekomt. Plots klinkt haar stem de helft meer indrukwekkender en helderder, is er plaats voor improvisatie en gebeurt er eindelijk wat op het podium. Misschien toch maar die band wat uitdunnen dan?
Charlie bedankt Alpha
Op zaterdag is het te doen in de Charlie, waar dit jaar de nieuwe veelbelovende acts te zien zijn. Met je rug in de zon en het water aan je linkerhand is het genieten geblazen omdat je door de kleine oppervlakte van de tent het gevoel krijgt een privéconcert mee te maken.
"Wij zijn Headphone [foto links], helemaal uit België gekomen en absoluut de moeite waard", aldus zanger Ian Marien. Wat een arrogantie kun je denken, maar eigenlijk heeft de goede man gewoon gelijk. Want wat heeft deze band een geluid en een uitstraling en wat werken ze hard! De band speelt de ene puntgave song na de andere en klinkt alsof ze al jaren bezig zijn. In werkelijkheid is hun eerste album Ghostwriter net uit en staan ze nog aan het begin van hun, hopelijk lange, muziekcarrière.
Een bandje van een heel andere orde is Los Campesinos! Deze frisse jongens en meisjes uit Wales gaan misschien niet heel erg diep en zullen over een aantal jaar misschien van de aardbodem verdwenen zijn, voor nu is het de ultieme festivalband. De zon lijkt nog harder te gaan schijnen wanneer de vrolijke liedjes het publiek vanaf het podium aanzet tot huppelpasjes en vingerknippen.
De vierstemmige koortjes, de flaporige zanger en het ultieme festivalanthem 'You! Me! Dancing!' maken erg blij en laten je even alles vergeten. Zanger Gareth zorgt voor een nog grotere glimlach wanneer hij doodserieus hun voorprogramma N*E*R*D bedankt, die even daarvoor in de Alpha speelden. Hij geeft het publiek nog tussen neus en lippen door een compliment omdat het veel leuker is dan de Belgen op Pukkelpop de dag ervoor. Die waren 'kut', aldus Gareth.
Korte trainingsbroek
Bekend van de hitsingle 'Maybe the Dancefloor' laat het Nederlandse Hit Me TV de India kennismaken met zijn theatrale electrorock. Zanger Jaaps ietwat vrouwelijke stem doet denken aan Brett Anderson van Suede, maar hij is totaal het tegenovergestelde van deze coole rockposeur. De zanger is superenthousiast, krijgt het publiek mee en zingt vanuit zijn tenen. De strakke drums, snerpende gitaren en de energieke nummers klinken poppy, disco en soms alsof ze uit een rockopera afkomstig zijn. Volgend jaar op wat meer festivals graag!
Jamie Lidell [foto rechts] ziet er in zijn te korte en kleurige trainingsbroekje uit of hij zo van camping 2 is weggelopen. Hij laveert tussen rock, jazz, soul, funk en dance en laat deze muziekstijlen naadloos in elkaar overlopen. Na een skatwedstrijdje met zijn clowneske saxofonist en wat nummers van zijn laatste cd, verlaat de band het podium en laat Lidell zijn knoppenkunsten zien. Als een ware Mad Professor samplet hij zijn eigen stem, zingt daar weer overheen, samplet dat weer tot er een ware kakofonie aan geluiden, melodieën en stemmen klinkt. Wanneer de band terugkomt en het nummer tot een zwaar funkend einde brengt, bereikt de Lidellshow zijn finale. Een wat ruwere en meer slepende versie van 'Another Day' gaat erin als koek en het slotstuk waarbij de gehele band inclusief Lidell een a-capellaversie van 'Multiply' doet, besluit het opwindende optreden van de Britse soulzanger.
Verdamping
Zweterig en met pijn aan de voeten van het dansen is het dan snel snel naar de Grolsch, waar het Britse Elbow [foto boven] staat. Donkere wolken pakken zich samen en op het moment dat de bandleden opkomen en een gezamenlijke trompetsolo geven in openingsnummer 'Starlings' barst de regen los. Kou dringt de tent binnen, maar die verdampt bij de warme stem van zanger Guy Garvey die het druk pratende publiek al snel doet verstommen met zijn intense manier van zingen.
Men luistert met open mond naar de prachtsongs die de band uit Manchester brengt. Nummers van de laatste cd worden goed verweven met oudere nummers zoals het wonderschone 'New Born' dat je naar adem doet happen. De melancholie van Elbow brengt tegelijkertijd schoonheid waarvan je eigenlijk wil dat er geen einde aan komt. Toch komt dat er wel, in de vorm van het liefdesanthem 'On a Day Like Today' die de zon weer terugbrengt in Biddinghuizen. Je zou haast denken dat Elbow een lijntje met iemand daarboven heeft.
http://www.kindamuzik.net/live/a-campingflight-to-lowlands-paradise/langs-de-gitaren-op-lowlands/17327/
Meer Lowlands festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/a-campingflight-to-lowlands-paradise
Deel dit artikel: