Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Op koude winteravonden als deze is het nog erg moeilijk te geloven dat het festivalseizoen in aantocht is. In Den Haag worden de vroege vogels alvast in de watten gelegd. Dat er tot diep in de nacht een rij voor de ticketverkoop staat, bewijst dat men niet kan wachten om de tentharingen in de grond te slaan. In alle zalen van Het Paard krijgt men bovendien de gelegenheid om ook op muziekgebied alvast het nodige te verkennen.
Selah Sue [foto boven] is een Belgische jongedame die niet snel tevreden is. Een half uurtje is kort als je constant met een soundcheck bezig bent. Wat valt er eigenlijk af te stemmen aan een meisje met alleen een akoestische gitaar? Haar krachtige stem is puur natuur. Hoewel de set van Sue niet zonder problemen is, bewijst ze wel unieker te zijn dan singer-songwriters als Kate Nash. Een cover van Erykah Badu verraadt Afrikaanse invloeden, die steeds meer opduiken bij hedendaagse muzikanten (denk bijvoorbeeld ook aan tUnE-yArDs).
Anne Soldaat, die vorig jaar één van de betere platen van eigen bodem uitbracht, speelt nu gitaar in de band van Tim Knol [foto links]. Als je de titelloze eerste cd van Knol zo nodig moet vergelijken met het voortreffelijke In Another Life, dan wint het voormalig bandlid van Daryll-Ann. Knols debuut telt enkele onopvallende nummers die ook live langs je heen gaan. Het lijkt daarnaast wel of ze bij Excelsior niet van countrymuziek houden. Op de laatste cd van El Pino & The Volunteers zijn de Amerikaanse invloeden weggepoetst. Hoewel de band een lekker tempo hanteert, moet je je afvragen of een keyboardspeler wel thuishoort bij een liefhebber van de muziek van Gram Parsons.
Helemaal logisch is het misschien niet dat Blood Red Shoes twee jaar geleden nog op Pinkpop stond en nu doodleuk voor Lowlands staat geprogrammeerd. Je bent natuurlijk snel geneigd om hun muziek als garagerock voor luisteraars van 3FM te omschrijven. Ondanks dat en het feit dat dit duo met nieuwe nummers wat gas terugneemt, zit de vaart er over het algemeen goed in, alsof iemand drie kwartier lang een mitrailleur afvuurt. Maar ook dat laatste gaat na een tijdje hopeloos vervelen.
Het is bijna geen nieuws meer als er een Brits bandje als nieuwe hype is aangekondigd. De belangstelling voor The Chapel Club in de kleine zaal valt dan ook tegen. Waarschijnlijk is hun muziek ook veel te grimmig en ongrijpbaar voor een groot publiek dat zich eenvoudig laat vermaken met dansbare deuntjes van Franz Ferdinand. Met een heerlijk chagrijnige zanger, die uiteraard beschikt over een onvervalste boevenkop, en sombere songteksten laat The Chapel Club weten hoe de grijze jaren tachtig daadwerkelijk waren: uitzichtloos en beslist geen pretje. Als het aan deze geweldige band ligt, komt de regen ook in het weekeinde van Lowlands met bakken uit de lucht vallen.
Florence & The Machine is nu eigenlijk al te groot voor de grote zaal van Het Paard. Het is dringen in de zaal waar de Kate Bushachtige capriolen van een roodharige zangeres te midden van verlichte vogelkooitjes een weg naar het nieuwsgierige publiek vinden. De aanwezigheid van een heuse harp maakt de sprookjesachtige wereld van deze band compleet. De revival van de jaren tachtig lijkt gek genoeg ook in de passionele en pompeuze folkpop van deze band op te duiken. Wat er overblijft als je de theatrale omlijsting zou weglaten en waarom uitgerekend deze band zoveel publiek trekt, zijn vragen die voorlopig nog onbeantwoord blijven. Florence & The Machine krijgt het voordeel van de twijfel dankzij het mystieke karakter en de zwierige bewegingen van de zangeres.
Lowlands kent ook een zekere traditie met bluegrass en aanverwante muziekstromingen sinds bands als Chatham County Line en de Hackensaw Boys de Flevopolder veroverden. Het gezelschap Blue Grass Boogiemen [foto rechts] komt gewoon uit Nederland, maar is al jarenlang een begrip in dit genre en staat zeker garant voor feest. Met een ontroerende versie Springsteens 'I'm on Fire' en verder vooral veel uptemposongs van stokoude helden als Hank Williams en Bill Monroe krijgen ze opnieuw de boel plat. Een aantal mensen uit het publiek grijpt zelfs de gelegenheid om een polonaise te starten.
Alle klagers over de verhoogde ticketprijs en crisistijdperikelen ten spijt, het moet gek lopen als Lowlands ook dit jaar niet uitverkoopt. Als men naar de geslaagde en zeer goed georganiseerde avond van Llauch kijkt, is de kans groot dat het programma wederom een mix van oude successen en populaire nieuwe bandjes gaat worden.
Foto's uit het KindaMuzik archief door Tim Broddin (Selah Sue), Renate Beense (Tim Knol) en Arjen van de Merwe (Blue Grass Boogiemen)
http://www.kindamuzik.net/live/a-campingflight-to-lowlands-paradise/llaunch/19824/
Meer Lowlands festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/a-campingflight-to-lowlands-paradise
Deel dit artikel: