Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Tussen twee festivals door heeft A Place to Bury Strangers een week om de psychedelische rock in clubs te slijten. In Nederland zijn de New Yorkers graag geziene gasten, zodat de band ons land drie keer aandoet. Hoewel het optreden in Vera pas laat rondkwam, is de zaal prima gevuld. De verzengende livereputatie van 'New York's loudest band' is ondertussen genoegzaam bekend.
Met aan shoegaze en noise schatplichtige straaljagergitaar, stompende bas en tergende drums op een oorsplijtend volume, is de band live een fysieke totaalervaring. Je voelt de lucht verplaatsen, de tonen trillen door je lijf. Althans, zo was het. Het drietal anticipeert in Vera op het verlaagde maximale aantal decibels voor Nederlandse concerten: het volume is meestal draaglijk, zelfs zonder oordoppen.
Waarschijnlijker is dat ze het live anders willen aanpakken. Net als op de tweede plaat, trapt de met opvallende hipstache versierde Oliver Ackermann zijn zelfgemaakte gitaareffectpedalen iets minder diep in. Het geluid is beter in balans: de monotone kerkerzang is duidelijker hoorbaar. Daarnaast geeft hij in zijn gitaaraanpak iets meer ruimte aan subtiliteit.
Een volgende plaat verschijnt dit najaar. Aan de nieuwe songs te horen gaat het straks meer de wavekant op. Dan is een subtieler geluid nooit weg, en Ackermann blinkt uit met ragfijne lijnen die het trancewavegeluid van The Comsat Angels en The Chameleons oproepen. In oudere songs werkt het ook: de gematigd gierende gitaar brengt in 'Another Step Away' de spookachtige zang niet in de verdrukking. Met dit evenwicht groeit het uit tot kil hoogtepunt.
Cirkelzaagsongs als 'In Your Heart' klinken onder de pijngrens net te dun om je volledig bij de strot te pakken. Toch hebben ze nog genoeg psychedelische bagage om fijn weg te kunnen zweven. Zeker in combinatie met stroboscooplicht en soms beklemmende beeldprojecties achter de industrieel doorbeukende drummer Jay Space.
Afsluitend slaat de geluidsterreur toch toe. Het podium is in nevelen gehuld en de schuiven gaan volledig open voor een zinderend 'I Lived My Life to Stand in the Shadow of Your Heart', dat overgaat in een manisch 'Deadbeat'. Ackermann hangt zijn gitaar aan het plafond, een irritante piep vult de zaal en de oordoppen kunnen alsnog in. Niettemin bewijst het trio met dit afwisselende concert dat het meer kan dan alleen lawaai maken.
Foto's door Vera huisfotograaf Jeroen Dekker.
http://www.kindamuzik.net/live/a-place-to-bury-strangers/a-place-to-bury-strangers-477/21854/
Meer A Place to Bury Strangers op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/a-place-to-bury-strangers
Deel dit artikel: