Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Bij de naam Dead Moon gaat bij menig Verabezoeker het muziekhart sneller kloppen. Deze garageband der garagebands is namelijk onbetwist huisfavoriet en gaf er een recordaantal concerten. Als eerbetoon aan de in 2006 gestopte band nam 'New York's loudest band' A Place to Bury Strangers Strange Moon op, met door de noisemangel gehaalde covers van de band van het echtpaar Cole. Het brengt het trio voor de derde keer naar Vera.
Wanneer de rookwolken iets optrekken en het stroboscooplicht langer aanhoudt, zijn twee slungelige gitaristen te ontwaren met beschadigde instrumenten om hun schouders. Dat het slechts lakschade betreft, is opmerkelijk: met name frontman en effectpedalenprofessor Oliver Ackermann smijt en jongleert met zijn gitaar alsof hij onder stroom staat. Hoewel iets minder oorsplijtend dan voorheen, vindt de verpletterende muzikale energie van A Place to Bury Strangers live daarnaast zijn uitweg in een hoog geluidsvolume.
De band omschrijft de muziek zelf het liefst als psychedelische rock en maakt dat met een zinderend optreden waar. Het geluid vervalt niet tot een ondoorzichtelijke brij, maar is goed afgesteld: zelfs de achilleshiel, Ackermanns zang, vormt een prima geheel met de gitaarterreur. De drums van de in nevelen gehulde Robi Gonzalez lijken daar boven te zweven, maar zijn tegelijkertijd een baken in de gierende, zagende, gruizige en scheurende snaarcapriolen van Ackermann.
Hij gebruikt daarvoor een ontzagwekkende batterij effectpedalen en wendt terloops de vibratostang van zijn gitaar aan als elfde vinger. Zo ontketent hij een gitaartrip zonder weerga. Een helder shoegazegeluid krijgt bijvoorbeeld gezelschap van een lage na-ijlende drone die overgaat in dat van een opstijgende straaljager. En dat allemaal binnen één nummer. Die variatie en de constant aanwezige dreiging dat de heren de boel gaan slopen, maakt een concert van A Place to Bury Strangers onverminderd overweldigend.
Het is kil, compromisloos en grenzen verkennend. Zoals wanneer Ackermann zittend zijn snaren bewerkt met een aan de zijkant van het podium weggeplukte stroboscoop. Na veertig minuten lijkt de groep letterlijk in rook op te gaan, maar komt toch terug voor drie nummers met een hoog Dead Moongehalte, waarvan het eerder al 'Don't Look Back' speelde. Die afsluitende combinatie van elementaire garagerock en noise versterkt de psychedelische factor. Op zulke momenten ontstaat een fysieke totaalervaring en rest slechts volledige overgave.
Foto's van Vera huisfotograaf Peer
http://www.kindamuzik.net/live/a-place-to-bury-strangers/a-place-to-bury-strangers-4778/24312/
Meer A Place to Bury Strangers op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/a-place-to-bury-strangers
Deel dit artikel: