Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
A Place To Bury Strangers leeft bij de gratie van het distortionpedaal. Niet zo vreemd trouwens omdat zanger/gitarist Oliver Ackermanns bedrijf custom effectpedalen levert aan bijvoorbeeld TV on the Radio, Wilco en U2.
De titelloze debuutplaat brengt de groep een redelijke online-hype. Genoeg om de bovenzaal aardig vol te laten lopen. De heren kijken in het passeren van de ingang van Paradiso geamuseerd naar de lange rij voor Backstreet Boy AJ, die in de grote zaal een showcase speelt. Dat die mid-twintigjarige dames niet voor A Place To Bury Strangers komen, mag ook al blijken uit hun fleurige klederdracht.
Bij A Place To Bury Strangers overheerst zwart; in de kleding van het publiek, de muziek en in het ontbreken van een lichtshow. Slechts verlicht met vage beelden op een groot scherm en een stroboscoop in de finale, is het optreden een desolate bedoening.
Keihard ook; de briefjes die melden dat er gratis oordoppen te halen zijn aan de bar hangen er niet voor niets. Op zo'n 110 dB(A) rossen de drie menige set trommelvliezen aan gort. Je moet wát als je bekend staat als hardste band van New York.
Het volume maakt A Place To Bury Strangers nog niet meteen indrukwekkend of overweldigend. Daarvoor slaat de balans te veel door naar cirkelzaagdistortion, waarin de stuwende bas verzuipt en de drums weinig meer voorstellen dan getik in de verte. Net zoals op de plaat, maar wat meer onderbuikschuddende punch had geen kwaad gekund.
In het begin van het iets meer dan een half uur durende Nederlandse debuut is de band ritmisch niet helemaal lekker bij de les. De drummer zit er nogal eens naast of blijkt onvast. Een euvel dat gaandeweg opgelost wordt en in een oorsplijtende noiseorkaan aan het eind een ver verleden lijkt.
In een half uur speeltijd betoont A Place To Bury Strangers zich een waardige meestermenger van The Jesus and Mary Chain en My Bloody Valentine, van Joy Division en The Cure, van Ministry en Sisters of Mercy. Shoegazer dus met trekjes van postpunkduisternis en wave, soms een tikkeltje jaren tachtig industrieel: kil, rauw en noisy.
Vanaf een zwart-geel hemelwolkje kijkt Tony Wilson naar beneden en op dit volume hoort hij daar dat het goed is. Een glimlach kan hij vast niet onderdrukken. A Place To Bury Strangers neemt de fakkel van zijn Factory Recordsbands fier over en sleurt het geluid naar het nu en oordverdovend verder.
http://www.kindamuzik.net/live/a-place-to-bury-strangers/a-place-to-bury-strangers/17044/
Meer A Place to Bury Strangers op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/a-place-to-bury-strangers
Deel dit artikel: