Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Toen A Silver Mt. Zion vorig jaar een album uitbracht onder de nieuwe bandnaam A Silver Mt. Zion Orchestra & Tra-la-la Band With Choir, hield de halve postrockminnende wereld zijn hart vast. Varianten op groepsnamen waren we wel gewend van de Canadese Constellation-artiesten maar nu was het niet een leesteken dat van plaats veranderde of een of ander verhuld statement dat werd toegevoegd. Dit keer had de extensie heuse gevolgen voor de muziek. Een Tra-la-la Band en koor, wat gevreesd werd, werd ook werkelijkheid. Op "This Is Our Punkrock" Thee Rusted Satellites Gather+Sing zijn de so-fa-la-la's niet aan te slepen.
Efrim "ik ben niet de leider, wij zijn een collectief maar niet in de zin van communistische sekte, pas op wat je schrijft of ik stuur een boze brief" Menuck besloot zijn weltschmerz te verpakken in onvaste en emotionele zang. Voor velen een afknapper, voor anderen weer een nieuwe en welkome dimensie aan de sfeervolle muziek. Wie naar aanleiding van de laatste albumtitel vol verwachting de stellingen betrok om te stagediven kwam bedrogen uit. De muziek van het acht man tellende 'orkest' bedwelmt in plaats van te provoceren. Een vol Tivoli, meer dan de helft zittend, de rest staand, werd bedolven onder magistrale vioolmelodieën, oprukkende gitaarstormen en ja, ook Efrims zang was niet gedoemd tot een plaatsje op de achtergrond. De Tra-la-la Band en het koor waren thuisgebleven maar Efrim had zich al gemeld als stand in.
Langzaam maar zeker kwam de avond op gang, iets verlaat maar vol verwachting werd gekeken naar de opbouw en opstelling van de instrumenten. De viool werd langzaam beroerd en een harde, iets onzuivere klank maakte zich meester van het luchtruim en legde de aanwezigen in een klap het zwijgen op. De impact die de eerste nummers hadden was groot. De opening met 'Triumph of Our Tired Eyes' was magisch, Efrim liet zich horen en het klopte. De vocalen gingen gelijk op met de ietwat gefrustreerde vioolklanken. Twee gitaren versterkten de kracht van de alles omverkegelende crescendo's. De staande bas was als een rots in een onstuimige branding, niet te verleiden tot een climax of crescendo. In de wervelwind van oplaaiende ontladingen en climaxen begon Efrim zich steeds meer te ontpoppen als de zanger, priester en predikant. "Nice to see all these people in this big cold room," was het enige informele dat hij het publiek die avond meegaf.
De rest verpakte hij liever in emotionele Godspeed-verzen. Jammer dat 'Movie (Never Made)' niet langskwam, dat is een nummer waar Efrim's stem helemaal op zijn plaats is. Dat was toch de perfecte afsluiter geweest. Van de eerste twee albums werden voor de setlist vooral de nummers met vocalen afgeplukt, en "This Is Our Punkrock"… was het meest vertegenwoordigd. Het viel alleszins mee, de vocalen waren draaglijk en mondden niet uit in vals gekraai maar bewogen hand in hand met de vioolstreken van Sophie Trudeau. Toch moet Efrim meer de balans zien te vinden tussen aandoenlijk, pathetisch, irritant en meeslepend. Dat is niet makkelijk, hij zou het zich makkelijker kunnen maken door de vocalen geheel achterwege te laten. Maar ja, zo is Efrim niet en dat siert hem ook wel.
http://www.kindamuzik.net/live/a-silver-mt-zion/the-silver-mt-zion-orchestra-amp-tra-la-la-band-with-choir/5275/
Meer A Silver MT Zion op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/a-silver-mt-zion
Deel dit artikel: