Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Sleep and Release; het laatste wapenfeit op plaat van het Schotse Aereogramme is er eentje voor de geschiedenis, de analen zo te zeggen. Waar een album inslaat als een bom en de nieuwe EP zelfs een cover van Michael – De Veelgeplaagde – Jackson’s ‘Thriller’ bevat, zijn de verwachtingen hooggespannen voor de laatste show van hun tournee.
Alleen is ook maar alleen en dus werden we er nog een paar voorprogramma’s geserveerd. In de eerste plaats het Gronings/Rotterdamse Jimmy Barock. Veel hebben de jongens overigens niet gemeen met dikke engeltjes en overdadige tierelantijntjes. Jimmy speelt zijn barok op een recht-toe-recht-aan manier. Dan houd je dus een energieke band over die toch wel heel erg zijn best doet, maar eigenlijk niet verder komt dan doorgedraaide en inmiddels al weer verschrikkelijk ouderwetse standaard emorock. En dan nog niet een van de allerbeste soort. Aan de andere kant is alle begin moeilijk, dus als we een paar jaartjes en wat hypes verder zijn, zouden we misschien wel een aardige toevoeging aan het Nederlandse rockfirmament kunnen noteren. Hoop doet immers leven, in deze donkere dagen.
Zo’n heiland werd door mijn collega-scribenten gezien in de volgende groep: Oceansize. Wat ze aan het spiegelende schijfje hebben toevertrouwd, blijkt na al een paar draaibeurten ver over de houdbaarheidsdatum heen te zijn en bijna aan sleetse schimmelvorming onderhevig. Maar – dat moet dan ook weer gezegd – ze dúrven wel: met hun pastiche van moddervette Tool-staccato riffs en Faith No More zang, met hun afwijkende songstructuurtjes. Toch vliegt het nergens echt uit de bocht, of val ik van mijn luisterstoel.
Live is het idem dito. Het staat als een huis, klinkt gelaagder dan gelaagd, heeft een verrassend divers gitaargeluid en speelt met een bepaalde onderkoelde passie die mij normaal wel kan bekoren. Na een paar nummers al blijkt overduidelijk het gebrek aan talent om een groove neer te zetten en dan wordt het gehakketak van de erupties tot een maniertje; een vasthangende plaat. En da’s niet prettig om naar te luisteren.
Professioneel schakelt Oceansize dan ook over op een ander stramien. Ze gooien het nu niet meer over de Tool-boeg, maar komen aan met een langer werk, vol opbouw, soms wat erg Thom Yorke-achtig geblaat en een overall post-rock gevoel. En ineens is het allemaal een stuk beter te genieten. Een beter gebalanceerde set had al een hoop gescheeld. Daar kwam het vanavond dus niet van. Barry Stevens had daar bij Hennie Huisman’s Soundmix Show de one-liner “Voorall dôrgahn” voor. Perfecte samenvatting van en tip voor Oceansize. Wat in het vat zit, verzuurt niet. Neem de tijd, groei en bloei dan als nooit te voren. Het zou namelijk wel degelijk zonde zijn als deze groep nog in de knop geknakt zou worden, al is het maar door overtrokken aandacht in hun prille embryonale stadium in het spotlicht.
En omdat God ons op deze koude avond in een zeer matig gevulde Helling goed gezind was, deed Aereogramme de voorgaande kommer en kwel in één klap vergeten Aan alle, maar dan ook echt aan alle kanten lieten ze horen hoe harde Schotse indierock moet klinken. Altijd melodieus, pakkend, stuwend én – natuurlijk, hoe kan het ook anders? – met de bekende drone. Juist in die lichtvoetige, natuurlijke mix tussen zwaar aangezette metalgitaren en ijle stem, is die de leidraad, de rode lijn. En de knop gaat om en ik ga voor de bijl. Hard, massief voor de bijl; dat moge duidelijk zijn.
De afwisseling tussen opzwepende tracks vol passie, pathos en overdonderend geweld aan de ene kant, met aan de overzijde bijvoorbeeld een nieuw nummer dat keihard overeind blijft met zoetwiegende gitaar en stem alleen, komt toch wel erg dicht bij de gezochte perfectie. Koppel daar dan nog eens de schuchtere, verlegen en zelfdepreciërende Schotse ironie en humor aan en het is helemaal een gewonnen race.
Aereogramme is dynamisch, rockend, kippenvelmomenten oproepend prachtig en doet soms denken aan Sunny Day Real Estate, Mogwai, dan weer aan 90 Day Men, Weezer, of zelfs harder werk uit de metal hoek. Eclectisch? Of gewoon oprechte, goede rock die we vroeger alternative noemden en waarbij een groep meerdere gezichten kende? Echte emotie zonder emo te zijn?
Enige smet is dan ook dat het me nog lang niet lang genoeg duurde. Natuurlijk was de gimmick leuk door meteen na de set de toegiften te spelen, zonder écht te stoppen. En Craig B.’s grapje over het voor de verandering eens niet klappen na de standaard set, bij het concert van een grote groep, gewoon om hen ontredderd in de kleedkamer achter te laten, was in al zijn eenvoud hilarisch. Een dik uur Aereogramme is gewoon te weinig. Als je het mij vraagt tenminste. Ik wil meer, meer, meer. Had dit toch geboekt op Lowlands! Dan hadden we in de India-tent een geweldig concert gehad! Want als je het hebt over een pareltje in het afgelopen jaar, een vuurpijl van de betere soort, dan heb je het toch zeker over Aereogramme. Ik geef me dan ook gewonnen; bekeerd en overtuigd. Wie had dat gedacht, zo aan het eind van het jaar, bij een van de laatste concerten?
http://www.kindamuzik.net/live/aereogramme/aereogramme/4838/
Meer Aereogramme op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/aereogramme
Deel dit artikel: