Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Doornroosje in Nijmegen is een zaal die eruitziet als het hoofdkwartier van een losgeslagen motorbende, het soort gebouwen dat je in films ziet opdoemen in nevelige straatjes, waar autobanden in olievaten liggen te smeulen, de muren volgeklad zijn met graffiti en duistere individuen louche praktijken uitvoeren. Precies de habitat van jarennegentiggrootheden als Mark Lanegan en Greg Dulli, die een aanzienlijk deel van hun leven in, rond en onder dit soort gebouwen hebben doorgebracht. Een avondje in het gezelschap van de heroïneheren, in een locatie als Doornroosje, is een reis naar de jaren negentig.
Voor de gelegenheid hebben de mannen twee opwarmers meegebracht. In de vorm van Duke Garwood neemt een ietwat verwarde en sterk bebaarde jongeman plaats op het podium, mompelt iets onbeduidends door de microfoon en jengelt enkele stokoude bluesriedeltjes aan elkaar. Net op het moment dat de zaal meer en meer in de stoffige hitte van een luie middag aan de Mississippi begint te baden, gaat Garwoord staan, neemt zijn gitaar op, zegt nog iets dat niemand begrijpt en gaat ervandoor.
Vervolgens is het aan Jimmy Gnecco, frontman van de Amerikaanse band Ours, die in zijn ronduit beklijvende akoestische set een aantal nummers van zijn soloplaat komt voorstellen. Met een bereik dat te vergelijken is met dat van een operazanger, een schreeuw die door merg en been gaat en songs die staan als een huis doet Gnecco denken aan Jeff Buckley, een vriend van hem aan wie hij zijn laatste nummer opdraagt. Uitkijken naar die plaat, die ook in onze contreien in de rekken zal verschijnen.
En dan komt het: of het nu The Gutter Twins zijn, The Twilight Singers of zoals in dit geval An evening with Greg Dulli and Mark Lanegan, dit zijn meesters in hun vak, levende legendes en dat voel je. Misschien door de combinatie van hun stemmen: het janken en huilen van Dulli, die pertinent blijft geloven in de kracht van de noot die tussen vals en juist blijft zweven en de vocale graftombe van Mark Lanegan. Misschien door de oerkracht in hun nummers, die ze putten uit het enorme oeuvre dat de heren in verschillende bands bij elkaar hebben geschreven, hun passionele ballades van verloren zielen. Misschien is het de magie tussen de twee, hun gedeelde verleden, maar wat het ook is, de jaren negentig zijn voorbij en zij hebben het overleefd. In stijl.
Foto uit het KindaMuzik archief, door Kenn Verstraeten.
http://www.kindamuzik.net/live/an-evening-with-greg-dulli-mark-lanegan/greg-dulli-mark-lanegan/18899/
Meer An evening with Greg Dulli & Mark Lanegan op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/an-evening-with-greg-dulli-mark-lanegan
Deel dit artikel: