Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Sinds de eerste ep uit 2007 zorgt And So I Watch You from Afar voor een frisse wind in het eenzijdige postrockgenre door andere gitaargerichte genres toe te laten. Vanaf dat moment gaat het crescendo met het sympathieke viertal uit Belfast. Vooral op het podium, waar de band met verzengende ADHD-optredens een geduchte reputatie opbouwt. Hoewel de dit jaar verschenen tweede langspeler, Gangs, niet zo heel veel toevoegt, is het op het podium onverminderd bal.
Vanaf de eerste tonen is duidelijk dat de band in het goedgevulde Vera een gewonnen wedstrijd speelt. Het publiek beweegt meteen uitbundig mee op de boeiende gitaarkronkels. Eind september verliet gitarist Tony Wright de groep. Maar wie niet beter weet, zou denken dat de met een fraaie pornosnor opgesierde vervanger Niall Kennedy eveneens al jaren bij de groep zit. Hij draait soepel mee in de gitaarmachine en blinkt uit met sfeervol surf- en jangle-spel in de geest van The Durutti Column.
Het is een genoegen om te zien dat de mannen live ook geen navelstaarderige postrockers zijn. Ze krioelen wild over het podium en er is veel interactie, zowel tussen de bandleden als met het publiek. Daarnaast is de lichtshow een toegevoegde waarde. Met afwisselend blauw, rood en geel licht in verticale tl-buizen wordt het bijna een psychedelische concertervaring.
De kracht van de jonge Noord-Ieren schuilt in virtuoos schakelen tussen harde gitaargenres. Een song kan rustig beginnen met een zomers surfdeuntje of sexy funkriedeltje, dat overgaat in kronkelende mathrock, bijna masturbatoire progrock, zinderende metal of geheimzinnige shoegaze. Als een muzikale kameleon kunnen ze lieflijk, grimmig, psychedelisch, vuig of dromerig voor de dag komen. Waarmee de band, net als het overwegend jonge publiek, een afspiegeling vormt van de muzikale zapcultuur van tegenwoordig. Met als hoogtepunt het met Afrikaanse ritmes opgeleukte 'A Little Bit of Solidarity Goes a Long Way'.
Tussen al het prachtig hard afgestelde gitaargeluid zou je bijna vergeten dat het gezelschap met Chris Wee een weergaloze drummer in huis heeft. Hij brengt zijn ferme klappen, duizelingwekkende tempo en elastieken ritmes met een adembenemende souplesse voor het voetlicht en doet denken aan Kenneth Kapstadt van Motorpsycho. Echte climaxen blijven uit in de relatief korte nummers, die vrijwel hetzelfde als op plaat worden gespeeld. Toch is dit genoeg om voor een geweldige muzikale energiestoot van een uur te zorgen.
http://www.kindamuzik.net/live/and-so-i-watch-you-from-afar/and-so-i-watch-you-from-afar/22149/
Meer And So I Watch You from Afar op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/and-so-i-watch-you-from-afar
Deel dit artikel: