Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Berlijn, 15 juni, door Bas van Heur
Drie Japanners sliepen toen ik in het Ausland – Club für Kunst und Theorie binnenkwam; twee samen op een bank en ééntje tegenover op een blok tegen de muur. Anderegg en Aero traden samen op en produceerden sinustonen die langzaam aan volume toenamen om na een aantal minuten een bepaald niveau bereikt te hebben en een loop-kwaliteit aan te nemen. Door deze herhalende factor werden ook de onzuiverheden in de toon duidelijk. Trillende, dubby drones kamen er echter plotseling voor in de plaats. "Uh, we’re having a technical problem here" merkte Anderegg op. De Japanners sliepen verder, dit optreden was echter ten einde.
Collin Olan, de tweede act van deze avond, wist mij te verrassen. Iedereen die wel eens naar een klassiek concert is gegaan en vroeg genoeg daar was om het stemmen van de verschillende instrumenten mee te krijgen, kan ongeveer inschatten hoe zijn muziek klonk: strijkers en af en toe een cello die toonhoogtes uitproberen, het begin van een melodie spelen, maar niets afmaken, want dat wordt bewaard voor het werkelijke concert. Olan heeft echter het moment vóór het werkelijke optreden tot muzikale statement verheven. Het zoeken van het juiste geluid en het net niet vinden, dit nog eens versterkt door de ‘stoorfactor’ van elektronische interventies, vormden bij hem de basiselementen, zodat hij muziek produceerde met elementen die 'eigenlijk' niet als muziek bedoeld waren.
Ook de Japanners – jawel, ze zijn wakker geworden – van Minamo, kennen een gelijksoortige aanpak als Collin Olan. Deze keer echter met 'echte' instrumenten, een akoestische en een elektrische gitaar. Hier ging me de herhalende factor echter nogal irriteren, aangezien de musici het niet voor elkaar kregen – gewild, zonder twijfel – meer dan twee tonen te produceren op hun gitaren. Door deze tonen met effectapparatuur lichte wijzigingen mee te geven en ondersteund door een verzameling andere electronica, kwamen met momenten zeer zeker interessante geluiden bovendrijven. Als geheel liet het echter een nogal contingente indruk achter. Na John Cage is ook dat natuurlijk een kwaliteit, maar hier verveelde het me vooral.
Amsterdam, 17 juni, door Marieke Verdonk
Het Amerikaanse label Apestaartje (lees hier meer over in het labelprofile elders op deze site) tourt met vier van zijn acts door Europa. Met de trein. Laptops in de hand, twee gitaren, een sax en een mengtafel onder de arm. Het gaat net, met z'n zevenen. En daarbij hebben ze het geluk dat de tram precies voor het Amsterdamse Smart Project Space stopt. Het complex herbergt een café, een restaurant en een cinema, waar voor de gelegenheid de mannen, en één vrouw, van het elektronicalabel hun kunsten mogen vertonen.
Het is een armoedige omgeving. Het stoffige zaaltje (verwachting voor hooikoortspatiënten: ongunstig) heeft een klein podium en een stuk of zestig stoelen. Ruim voldoende voor de tien belangstellenden die zijn komen opdraven. Aan promotie is dan ook bijzonder weinig gedaan. De eerste act is, anders dan vermeld in het programma, een gelegenheidsformatie bestaande uit Koen Holtkamp (tevens labelpartner en muzikaal opererend onder de naam Aero), Collin Olan (ook betrokken bij het label en muzikaal actief onder zijn eigen naam) en een van de leden het Japanse Minamo. Drie laptops worden opengeklapt en in twintig minuten komt er een collage aan minimaliteit voorbij. Puur elektronische geluiden die langzaam en laag voor laag worden opgebouwd, breed worden uitgemeten en weer worden afgebouwd. Boeiend, maar lastig om in één keer te vatten. Bovendien blijven vragen zich opdringen: 'Waarom kijk ik naar drie mannen die onbewegelijk naar hun scherm zitten te staren? Wat doen ze? Doen ze wel wat?'
Dezelfde vragen dienen zich aan bij het optreden van Anderegg. Brendan Anderegg is een van de oprichters van Apestaartje en staat in zijn eentje achter zijn laptop. Zijn muziek is voller, drukker en iets toegankelijker doordat hij ook samples van instrumenten als gitaar en toetsen gebruikt en er bovendien door herhaling een zeker ritme ontstaat. Interessant lijkt zijn gebruik van herkenbare muziekflarden, maar dat blijkt bij nader inzien de muziek uit het café te zijn dat tot het concert doordrong.
Het electro-akoestische kwartet Minamo sluit de avond af. Drie heren en één dame uit Tokio bespelen een elektrische gitaar, een akoestische gitaar, een saxofoon en bedienen de laptop. De muziek is absoluut de toegankelijkste van de avond en er is ook nog wat te zien. De elektrische gitaar wordt bespeeld onder andere met een strijkstok. De bespeler lijkt niet erg zeker van zijn zaak als hij met de ebow (apparaatje waarmee je de trilling van de snaar en dus de toon aan kunt houden) aan de slag gaat. Hij draait steeds maar een knop voor hem op de tafel, wat op een gegeven moment een zenuwslopend tafereel oplevert. Wat gaat er mis? Wat horen we (niet)? De akoestische gitarist klint zelfverzekerder, ook al heeft hij zich helemaal van het publiek weggedraaid. Zijn spel is duidelijk en gaat goed samen met de gesampelde pianoklanken.
Er wordt dus mooie muziek gemaakt op een onverwachte plek op een doordeweeks dinsdagavond. Het had alle drie de formaties goed gedaan als ze harder hadden kunnen spelen in een wat sfeervollere omgeving. En een klein visueel spektakel was welkom geweest.
http://www.kindamuzik.net/live/anderegg/apestaartje-label-avond/3417/
Meer Anderegg op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/anderegg
Deel dit artikel: