Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Een uitverkocht Rumor Festival betekent nog geen volle zaal. Dat bleek afgelopen weekend tijdens de tweeënveertigste editie van het experimentele mini-festijn. Er was ruimte zat voor de lokale halvegare om halverwege de set van Stórsveit Nix Noltes aan een Utrechtse versie van de regendans te beginnen. Overigens niet voordat hij het collectief uitbundig begroette met talloze “woeehooeees” en “fuck yeahs” na elk nummer en een knuffel met de uitbundige celliste. Het IJslandse Stórsveit Nix Noltes paste maar net op het podium met hun niet geringe line up. Drie blazers, één drummer, twee bassisten (één staande bas), één gitarist, één celliste en één accordeonspeelster. Je zou zeggen dat dat voldoende materiaal is om je aan je haren door het knusse SJU jazzpodium te slepen. Helaas bleef de interessante klinkende mengelmoes van Balkan folk en postrock te vaak steken in een niet bijster interessante groove waar de goulash veel te gulzig vanaf droop.
Wat er vanavond van Animal Collective afdroop is pure, aurale LSD. In tegenstelling tot de IIslanders weten zij elke noot, die zijn oorsprong heeft in de chaos van een effectentoverdoos, om te zetten in een hypnotiserende trance waarin speelsheid en (schijnbaar) ongecontroleerde gekte de hoofdingrediënten zijn. Het is betoverend te zien hoe het Collectief op elkaar is ingespeeld. De melodieën zijn als regenbogen op een mistige morgen als ze langzaam door een tierende wervelwind van effecten doorschemeren. Contrast is het toverwoord. Het ene moment krijst Avey Tare als een brulaap in zijn microfoon, het andere moment fluistert hij lieflijk over het strelen van je dij. De manische golf van noise die langzaam verandert in de lieflijke melodie van ‘Grass’, de hypnotiserende opbouw van ‘Banshee Beat’ die meeslepend is zonder een echte climax te genereren, de ultieme trip zonder einde. De energie waarmee Panda Bear zijn drums onder handen neemt in combinatie met de glinsterende gitaarmelodie van ‘Purple Bottle’ voelt aan als de meest intense tinteling van elke g-plek op je lijf. Bezwerende tribaldrums lijken vast te zitten in een krautrock-groove voordat ze kinderlijk speels overgaan in een jungle-disco beat waar die regendans ineens niet meer zo heel dwaas bij lijkt. Maar wat is dwaas en wat is normaal als je Animal Collective hebt gezien, de serieuze buitenwereld lijkt ineens een karikatuur van zichzelf en het feit dat ze niet meer terugkomen voor een toegift weegt niet op tegen de magische euforie die zich na afloop meester van mijn gedachten maakt. Een ervaring die niet snel vergeten zal worden.
Foto uit KindaMuzik archief.
http://www.kindamuzik.net/live/animal-collective/rumor-42-animal-collective-st-rsveit-nix-noltes/11233/
Meer Animal Collective op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/animal-collective
Deel dit artikel: