Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Zwart, dreigend en duister. Zo zag het gild eruit dat donderdagavond in het Antwerpse Hof ter Lo het Finse Apocalyptica opwachtte. Maar zo donker en zwart het uitzicht, zo warm en hartelijk de ontvangst waarmee de opgekomen metalhoofden het Finse strijkkwartet bedachten. Of nee, geen kwartet, met zijn drieën zijn de Finnen sinds kort. Eicca Toppinen, Paavo Lotjonen, Perttu Kivilaaks: drie cello’s aangevuld met een drummer. Ofte, symfonische poëzie in een metalkleedje.
Apocalyptica plays Metallica by four cellos, de welklinkende naam van het debuutalbum van Apocalyptica uit 1996. Vijf full-cd’s later en met één cellist minder klonken de Metallica-klassiekers even fris en indrukwekkend. ‘Enter Sandman’ machtig als bis, maar daarvoor ook al ‘Sad but true’ - al was het even zoeken naar de juiste akkoorden, ‘One’, ‘Master of puppets’ en ‘Seek and destroy’. Ook Refuse/Resist van Sepultura klonk indrukwekkend. Max Cavalera leek zich intussen in honderdvoud tussen het Antwerpse publiek te bevinden.
Een metalband staat of valt met zijn podiumallure. Met dit cliché uit de rockwereld maakten de heren van Apocalyptica meteen komaf. Geen schreeuwerig gezang, geen langdradige tussenteksten, geen snerpende en te lang uitgesponnen gitaarsolo’s. Metal op zijn plaats gezet. Klassieke rock, heel letterlijk te nemen. Sympathiek en symfonisch: dat was Apocalyptica donderdagavond. Wat drie cello’s aan muzikale samenhang brachten, was indrukwekkend, nu eens poeslief en paaiend, dan weer snerpend en snedig. Zoals Metallica zou moeten klinken.
En precies daar knelt het symfonische-metalschoentje. Apocalyptica zou zoveel meer moeten zijn dan enkel een Metallica-coverband. Of een coverband van gelijk welke metalgrootheid. Ze zouden zelf een metalgrootheid kunnen en moeten worden. Het machtige Toreador bewees donderdag dat Finnen wel een eigen geluid en stijl kunnen hebben en op een impressionante manier indruk kunnen maken. Net als de nummers van Apocalyptica’s laatste full-album Reflections trouwens. Toch greep het Scandinavische strijktrio telkens terug naar de toffe Metallica-truc om het publiek op te zwepen. Jammer, maar helaas. Het einde van de Metallica-covers is echt wel nabij, jongens.
Hopelijk brengt de nieuwe cd van Apocalyptica enig soelaas. Wat de band donderdag als voorsmaakje gaf, belooft alvast veel goeds. Misschien kunnen de Finnen op die manier hun eigen achtergrond - die stilaan als gebrandmerkte Metallica-stigma kan doorgaan - achter zich laten en een eigen, nieuw stukje in het grote heavy-metalgeschiedenisboek beginnen schrijven. Met Metallica-covers als aperitiefje, maar met veel Apocalyptica als hoofdgerecht en .. Nothing else matters.
http://www.kindamuzik.net/live/apocalyptica/apocalyptica/7113/
Meer Apocalyptica op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/apocalyptica
Deel dit artikel: