Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
'Staat hij daar een beetje z'n e-mail te checken, met moeder de vrouw te chatten of porno te kijken?' Of: 'Wat doet-ie nou? Is toch geen liveshow met die knopjes en kabeltjes!' Elektronicamuzikanten hebben het nogal eens lastig tegenover publiek dat gewend is aan twee violen, een trommel en een fluit. Nu ja, de rockbanduitvoering daarvan. Publiek dat ook niet maalt om een playbackband bij een popsterretje. Maar in de weer met elektronica? Da's raar. En afstandelijk. Dat stuit op onbegrip.
Frans Evers en Dick Raaijmakers richtten 25 jaar geleden de ArtScience Interfaculty op. Kort door de bocht: een kunstopleiding met technische inslag. Verwondering en nieuwsgierigheid staan voorop bij mediakunst, mediatechnologie, conservatorium en scheppende podiumkunsten. Uit de opleiding komt onder andere Sonic Acts voort. En onder de alumni vind je Joost Rekveld en Joris Strijbos of Matthijs Munnik. Tijd voor een jubileumfeestje.
De feestmiddag en -avond in Paradiso bestaat uit screenings van audiovisuele werken, tentoonstelling en lezingen. Zo legt Edwin van der Heide met Taconis Stolk aan de hand van werk van Dick Raaymakers uit wat er theoretisch is aan te merken op het magnum opus Répons van Pierre Boulez. Overigens klonk dit stuk onlangs nog gloedvol, dus in uitvoering werkt het wel. Desniettemin: theorievorming over hedendaagse gecomponeerde al dan niet elektronische, maar vaak wel experimentele muziek en klanken is een zeer groot goed. Dit niet in het minst vanwege de contextuele inbedding van de werken die ten gehore gebracht worden. Laat duidelijk zijn dat wetenschap en kunst zich voor Van der Heide & Stolk en ArtScience op één vlak, op één lijn bevinden. Het is ook een poëtische, doorgetrokken streep, maar zeker niet alleen van toen naar nu.
Dat elektronica-acts er echt niet allemaal bij staan alsof ze gras zien groeien (al maakt de Biophonic Garden van Subbastian Frêsh precies dat zelfs zicht- en hoorbaar!) bewijzen Mariska de Groot en Dieter Vandoren met hun tactiele projecties, net als trouwens Optical Machines. Ook de draaiende Lesliespeakers die oudgedienden Horst Rickels en Robert Pravda laten zwieren in hun golvende ambientsoundtrack voor een imaginaire film koppelen de geluidsbron direct aan het geluidsobject en ze vergeten nooit de verkenning van de ruimte in de rondwapperende tonen - naast conceptueel - ook feitelijk inzichtelijk te maken.
Slotact Mika Vainio kan volledig opgaan in zijn set. Dat deed hij eerder op Sonic Acts en onlangs nog op Sónar. En je moet het Vainio nageven: na tig no shows op CTM en Today's Art plus BEMF was hij er weer eens een keer, al is het de vraag waar hij mee bezig dacht te zijn. In Paradiso maakt de Fin de hooggespannen verwachtingen totaal niet waar. En dat is nog zwak uitgedrukt. De pijnlijke deconfiture was volledig. Ogenschijnlijk zorgt een fiks alcoholpromillage of copieus gesnoep van de Hollandse groente ervoor dat Vainio naar zijn plek op het podium 'gedragen' moet worden. Daar wordt de apparatuur voor hem aangezet. Hij drukt op wat knopjes en vernietigend luide sinusgolven beuken door de zaal, die alras leegloopt. Zaagtandtonen trekken de PA zowat aan stukken, neusvleugels en haartjes op de armen trillen.
Amper vijf minuten later heeft Vainio al geen idee meer wat hij is komen doen. Met zijn armen in Christushouding - gestrekt naast zich - lijkt hij ruzie te zoeken met zijn apparatuur. Woedend blikt hij de knopjes en schuiven aan. Dan rukt de Fin er een kabel uit, zuigt erop, likt eraan en vraagt of iemand uit het publiek hetzelfde wil doen. Hij tolt op zijn benen. Bij een keiharde eruptie aan noise slaat hij vertwijfeld de handen voor de oren. Die kabel krijgt Vainio er niet meer in. Een kanaal blijft afwezig, ruist nog wat zachtjes. En de Finse grootmeester is één groot hulpeloos vraagteken op een mistige, woelige zee vol klotsende sterkedrank.
Na nog geen kwartier haalt Van der Heide Vainio maar van het podium, een trieste afgang. Ja, drank en drugs maken meer kapot dan je lief is. Het had een slogan en uitroepteken achter dit jubileum kunnen zijn. Je koppie erbij houden dus. Nuchter naar de zaak kijken en luisteren, dan maak je mooie dingen. En zo simpel is het dus allemaal niet wat die elektronica-artiesten doen, want straal-stronken - zoals Vainio - bak je er zelfs met de jarenlange grootmeesterlijke ervaring die hij ontegenzeglijk heeft helemaal niks van. Dan was backstage je e-mail blijven checken een beter idee geweest.
Foto Mika Vainio van Rene Passet uit februari 2013 (CC BY-NC-ND 2.0)
http://www.kindamuzik.net/live/artscience-interfaculty/artscience-interfaculty-25-years-met-mika-vainio-e-a/26076/
Meer ArtScience Interfaculty op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/artscience-interfaculty
Deel dit artikel: