Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het heeft even geduurd, maar met het album Ego War op zak gaat het de jongens van Audio Bullys voor de wind. Vanavond speelden ze in een prettig gevulde Tivoli hun tigste concert op Nederlandse bodem. Met de vlam in de peuk en het foute leren jasje over de schouders.
Simon (zang) en Tom (plaatjes en knoppen) zijn op voorhand geen live act om naar uit te zien; niet bepaald een Mars Volta van de dance, niet echt een wervelend duo. Nee, bij Audio Bullys heerst de werkmansmentaliteit; het down-to-earth-principe. Waar visueel even belabberde dance-acts zich nogal eens vergrabbelen aan megalomane plannetjes en ellenlange traag opbouwende sets, daar vliegen de Audio Bullys er meteen vol in, met gestrekt been als het ware.
Met de vlam in de peuk en het foute leren jasje over de schouder is Simon de antiheld in optima forma. Geen wonder dan ook dat de gedachten af kunnen dwalen in onverwachte richtingen. Want tussen het feestgedruis en de zich in het zweet dansende menigte, dacht ik onwillekeurig aan het steeds weer gekleineerde zoontje van het bebaarde schetenmonster uit de VPRO-serie The Royle Family, aan de in en in zielige verhaaltjes vol melancholie zoals die uit de Glasgow-scene tot ons komen en aan de typical English blokes die je op een zomernamiddag al vervaarlijk aangeschoten brallend op een grootstedelijk terrasje kunt aantreffen. Kortom: een gewone knul, zonder poespas, die zingt, praat, rapt (of ergens daartussenin) over zijn leven, of beter: het gebrek daaraan.
Ondersteund door nergens te ingewikkelde beats (de DJ vooraf zorgde daar wel voor met zijn selectie uit de betere drum&bass), puttend uit een rijk verleden en vele genres, werden Simons teksten door Tom voorzien van opzwepende muzikale invulling. En de Tivoli ging loos. Van begin tot einde, van voor tot achter, van links tot rechts; het publiek sprong, golfde, zwaaide of deed introspectief zijn soloding. Drie kwartier, meer was het niet. Maar wel 45 minuten plezier en vermaak.
De Audio Bullys zijn allesbehalve pestkoppen en genieten er duidelijk van hun eigen feestje te kunnen delen met hun fans. Bezoekers die en passant nog even een hele parade aan invloeden langs horen komen, variërend van Stereo MC's tot Ian Dury, van The Specials tot een sample van Elvis Costello. Slick, smooth; dat is het nergens, maar in de bijna stuntelige harkerige semi-flow van de Audio Bullys-stijl ligt weer die charme. Dat gewone, dat menselijke aspect.
Audio Bullys leverden met Ego War een kraker van een plaat af en bewijzen ook live zowel een festivaltent vol duizenden, als zaaltjes met een paar honderd man naar hun hand te kunnen zetten. Meer hebben we niet nodig, zeker niet wanneer ze na hun ultrakorte set terugkomen. Niet om nog wat eigen nummers te spelen, maar om van achter de DJ set in de zaal improviserend het feestje voort te zetten. Kijk, daar maak je vrienden mee; die waar je een pint of lager mee kunt drinken in de pub, maar ook een lekker dansend avondje uit kunt beleven. Echte vrienden, voor elkaar. En het bleef nog lang gezellig in de Tivoli.
http://www.kindamuzik.net/live/audio-bullys/audio-bullys/4244/
Meer Audio Bullys op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/audio-bullys
Deel dit artikel: