Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Ik heb in de Amsterdamse Paradiso nog nooit zoveel gebulder en gelach gehoord als tijdens het concert van Pete Dohertys Babyshambles. Engels cabaret, met een tragisch randje. Al vinden veel mensen het vooral lachen geblazen. Het is natuurlijk ook al een grap op zich dat Doherty komt opdagen. Alle eerdere pogingen om deze fatalist naar Nederland te halen mislukten, maar dit keer staat in ieder geval het instrumentarium uitgestald.
Pete zou zijn beruchte naam echter geen eer aan doen, als hij op tijd zou beginnen. Continu lopen roadies en bandleden over het podium om een gitaartje te stemmen, een snoertje aan te sluiten of even te kijken of het publiek het niet geheel in Babyshambles stijl heeft laten afweten. De Doherty-slaafjes zien na zo´n veertig minuten rekken dat de grote zaal van Paradiso is volgelopen voor hun populaire vriend, en verdwijnen achter de gordijnen.
Die blijven maar even gesloten, want na een kleine tien minuten staat 's werelds populairste junk er toch echt. Een euforische stemming verspreidt zich door de zaal. Een niet te onderdrukken gevoel. Het is apart om iemand na zoveel heisa en media-aandacht nog geen tien meter van je vandaan te zien. De jonge vrouwelijke fans denken daar net zo over, want die overladen Pete met een applaus en een potje hysterisch gekrijs waar zijn Engelse collega´s van Take That een jaar of tien geleden een moord voor zouden doen.
Doherty is vooral bezig zich staande te houden, dus tijd om fatsoenlijk op deze heldenontvangst te reageren kan hij niet maken, al zou hij willen. Pete lijkt volledig van de wereld, zweet als een otter en schrikt soms even wakker van de lichten boven hem. Vooral tussen de nummers door valt zijn bezeten en verwoestende blik op. De verdovende middelen lijken de jonge Engelsman volledig in zijn greep te hebben, misschien nog wel erger dan verwacht.
Toch komt Doherty bij vlagen sympatiek en aandoenlijk uit de hoek. Zo is hij niet te beroerd om een van zijn vrouwelijke fans een klein kusje te geven. Diezelfde dame verbruit het later volledig door het podium op te klimmen, hem te bespringen en een tong in zijn mond te planten. Zij wordt tot voldoening van het publiek door Pete en de gitarist van het podium gegooid.
Het grootste deel van de tijd zwalkt Doherty als een kip zonder kop over het podium. Ergens weet hij de gitaarriedeltjes nog wel, nog verder weg weet hij zich zijn zanglijntjes ook nog te herinneren, maar die inzichten lijken vaak net te laat te op te borrelen. Hierdoor worden de ruwe schetsen die het album bevolken in een nog ruwere en geflipte versie aan het publiek ten gehore gebracht. Half nummertje hier, introotje daar, wat gebral in de lucht en een gitarist die meer in de coulissen staat dan op het podium.
Een uitgebreid oordeel over de muzikale escapades van dit viertal is overbodig. Meer dan een rammelig amateurbandje is het niet. Hoeveel talent er ook in Pete Doherty schuil zal gaan, in deze staat geeft hij er niks, maar dan ook werkelijk niks van prijs. Om daarmee terug te komen op het bulderende en lachende publiek. Was dit lollig? Niet bepaald. Deprimerend is een beter woord om de situatie van deze jonge Engelsman en zijn band te omschrijven. Het zal mij benieuwen of wij deze ´lad´ ooit weer zullen mogen verwelkomen.
http://www.kindamuzik.net/live/babyshambles/babyshambles/12719/
Meer Babyshambles op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/babyshambles
Deel dit artikel: