Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Dikke lagen stof, vreemde apparaten, grote knoppen, enge dieptes, veel buizen, regenplassen en rattenskeletjes. Allemaal te zien tijdens één van de spectaculaire rondleidingen in de Now & Wow graansilo. De festivalgids neemt je mee naar een rammelende lift en laat je genieten van het uitzicht op het dak (zo’n vijftig meter hoog).
Ondertussen wordt onder dat zelfde dak, in prachtige zalen, genoten van muzikale hoogstandjes. Peaches laat zich van haar beste kant zien en ook Stijn is heerlijk funky op dreef. De nagenoeg uitverkochte zevende editie van Bazar Curieux is een daverend succes. Je was er toch wel bij?
Geen geflipte Japanners aan het werk vanavond. De vreemde naam Shogun Kunitoki doet dat enigszins vermoeden maar het tegenovergestelde is waar. We kijken een uur lang naar vier ingedutte Finnen op orgels. Licht psychedelische postrock is het handelsmerk van dit kwartet. De meeste nummers komen traag op gang en worden opgebouwd rondom een thema. Een concept dat prachtig kan werken, maar deze noordelingen brengen hun kunststukjes met te weinig dynamiek. Zo denk je na veertig minuten nog steeds naar het intro te luisteren, terwijl de eindfase al is ingezet. Saai.
Mauro [foto links] is ook weinig enerverend. Is dit nou dat grote Belgische talent? Okay, hij gooit die vinylsingeltjes heerlijk nonchalant op de draaitafel. Wanneer hij een gitaar beetpakt, staat hem die goed. Als een echte ster. Muzikaal wil het niet echt lukken, maar dat mag de pret niet drukken. Althans, dat denkt hij zelf.
De hele show lijkt op een ordinaire soundcheck. Hij test zijn i-pod. Hij test zijn platenspeler. Hij test zijn vocalen. Hij test het publiek. Dat wijselijk niet reageert op het verwende gedrag van de meester. Mauro heeft te weinig poen aan de recente dEUS tour overgehouden. Dat kan niet anders. Op een andere manier is dit ongeïnspireerde debakel niet te verklaren.
Nog een Belg. Wel een iets frissere ditmaal. Stijn komt stijlvol op: gehuld in een classy spijkerpak en soepel dansend als The King of Pop. Tijdens het hevig funkende openingsnummer zingt hij zijn bandleden één voor één het podium op. Hij bespeelt het publiek als een volleerd entertainer. Voor de nuchtere Hollander misschien ietwat overdreven. De ‘come on baby’s’ en ‘allright’s’ vliegen je echt om de oren. De muzikaliteit van Stijn staat echter als een paal boven water. Vooral zijn vocalen zijn van een buitengewoon niveau: zo soepel.
Minder soepel zijn de punkdeuntjes van Cansei De Ser Sexy [foto rechts]. Het moest een hype worden en dat is het geworden. De grote zaal van Now & Wow staat afgeladen vol als deze vijf dames plus een heer het podium opspringen. Het mediaoffensief heeft zijn uitwerking niet gemist. Eigenlijk zijn ze net te laat in Nederland, want op de zomerfestivals zou de band niet hebben misstaan. Muzikaal heeft deze Braziliaanse band weinig om het lijf. De simpele liedjes komen door het galmende, harde geluid slecht uit de verf. Leuke melodietjes zijn amper hoorbaar. Dan blijft er, op het aanstekelijke enthousiasme van de band na, weinig over. Van leuke pakkende hooks moet deze band het namelijk wel hebben.
Zanger en gitarist Angus Andrew van Liars [foto links] is vlak voor Bazar Curieux hevig van de trap gevallen. Niet alleen zijn baard, maar ook zijn lange manen zijn verdwenen. In keurige snit verschijnt hij op het podium, waar ondertussen Aaron Hemphill en Julian Gross (die met zijn glittercape op een Founding Father lijkt) al roffelend hun drumsticks bezweren. Tijdens de vette percussie, de basis van het Liarsgeluid, weet de vers geknipte frontman met behulp van een hoop bombarie zijn gitaar aan te slaan. Hij heeft zijn mond ver over de microfoon geplooid. De zang is daardoor onverstaanbaar. Maar hé: Liars maakt psychedelische noise. Diepgaande teksten horen daar niet bij. Samenhang al helemaal niet.
Hiervan is op plaat nog wel iets terug te horen, maar live is de structuur ver te zoeken. Liars scoort een tien voor de x-factor. Ze gaan helemaal los op het podium. Aan de andere kant produceert de band een bak herrie die vermakelijk, maar in ieder geval humoristisch is.
Ook vermakelijk is Peaches [eerste foto]. Met haar felle glitterpak klimt ze op het drumstel. Ze kijkt als een ordinaire diva de zaal in. “Jullie zijn van mij”, spreekt uit haar ogen. In tegenstelling tot haar laatste poging in Nighttown, loopt het publiek nu wél warm voor haar vulgaire optreden. De toevoeging van een flitsende band doet goed. De ervaren drumster (sprekend Billy Idol met die wapperende geblondeerde haren), de van Courtney Love bekende gitariste Radio Sloan en de feministische JD Samson (Le Tigre) dragen onder de naam Herms bij aan de opzwepende elektroclash punk.
Hakkende gitaren en lompe beats ondersteunen de doordachte act van de drielaagse dame, die zich tijdens het optreden van twee lagen ontdoet. Steekwoorden: fistfuck, shit, dig, cock, penis en tit. Daar kun je mee thuiskomen. Peaches zou Peaches niet zijn zonder attributen: ze rijdt rondjes op een bling-bling fiets en laat zich vergezellen door een grote opblaaslul. Overal waar 'te' voor staat is niet goed, wordt vaak gezegd. Voor Peaches maken we vanavond een uitzondering.
http://www.kindamuzik.net/live/bazar-curieux-2005/bazar-curieux/13902/
Meer Bazar Curieux op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/bazar-curieux-2005
Deel dit artikel: