Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De eerste plaat van Bear in Heaven staat vol met kunstzinnige, matig toegankelijke ambient- en gitaarcollages. Op de recent in Europa uitgebrachte tweede plaat Beast Rest Forth Mouth gaat de muziek meer de popkant op, met een prominente rol voor de drums. Het artistieke sfeertje is wel gebleven. Bear in Heaven komt uit Brooklyn. Omdat tegenwoordig elke progressieve muziekscheet die daar gelaten wordt, opgemerkt wordt door bloggers en websites die voor de muziek uit lopen, is er ook een buzzje aan het ontstaan rond dit drietal. En terecht, blijkt in een enthousiast en niet slecht bevolkt Vera.
De ijle keyboardklanken drijven op vele invloeden, zoals new wave, prog- en krautrock. Deze klinken met name aan het begin van het optreden wat dunner dan op plaat. Toch compenseren ze dit moeiteloos door een constante dreiging in hun muziek te leggen. Veroorzaakt door de stoïcijns spelende Adam Wills, die op gitaar en bas het geheel onderhuids polijst. Maar de echte aanjager is drummer Joe Stickney, die fabuleus tekeergaat. Met een arsenaal aan fraaie ritmes, die lijken te komen uit het spel van minstens twee percussionisten. Afwisselend militant, pulserend, minimalistisch of opzwepend stuwt hij de muziek op imponerende wijze omhoog.
De hoge zang van keyboarder en gitarist Jon Philpot, net als Wills voorzien van een fijne pornosnor, blijft overeind op het podium. Het geluid is evenwichtig en niet te hard afgesteld, zodat hij zijn typische zangstijl van nog meer pathos voorziet. Bijvoorbeeld in het sumbliem ijle refrein van 'Ultimate Satisfaction'. Of in het langzaam naar een climax toewerkende 'Deafening Love', waarin alles samenkomt: wanhopige zang, fors rollende drums, claustrofobisch shoegazegitaarspel en flikkerend podiumlicht.
Bear in Heaven speelt vrijwel alleen materiaal van de laatste plaat, omdat het vierde lid de band heeft verlaten. Wellicht dat daardoor de elektronicatonen ook vrijwel allemaal geprogrammeerd op het publiek worden losgelaten. Het neemt iets van de magie van het optreden weg. Ook het veelvuldig staren naar de grond van Wills bevordert de podiumpresentatie niet.
Hoewel het enthousiaste publiek meer wil, zit een toegift er niet in. Philpot komt persoonlijk uitleggen dat ze eenvoudigweg niet meer songs hebben. Het was al lastig genoeg om met drie man deze set in te studeren. De sympathieke Philpot verontschuldigt zich en het publiek zag dat het goed was. Of Bear in Heaven op deze manier ook in grotere zalen overeind blijft, is de vraag. Met de muziek heeft dit evenwel niks te maken. Want als hun derde plaat nog wat toegankelijker gaat klinken maar wel de eigenwijsheid behoudt, zit een doorbraak er dik in.
Fotografie door Vera huisfotografe Anna Hiep.
http://www.kindamuzik.net/live/bear-in-heaven/bear-in-heaven/20116/
Meer Bear in Heaven op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/bear-in-heaven
Deel dit artikel: