Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De Britse singer-songwriter Ben Howard heeft de afgelopen jaren een opmerkelijke transformatie ondergaan. De relaxte surfgast met vrolijke indiefolknummers die kon rekenen op een fanschare vol zwijmelende tienermeisjes is met zijn dit jaar verschenen plaat, We Forget Where We Were, honderdtachtig graden de andere kant opgegaan. Hij had er naar het schijnt genoeg van om steeds maar weer vergeleken te worden met zogenaamde happy dudes als Mumford & Sons, Ed Sheeran en Tom Odell, en laat daarom op zijn nieuwe album een wat zwaarmoediger kant van zichzelf zien.
Weg zijn de makkelijke meezingnummers waarbij je je hoofd lichtjes op en neer knikt. Zij hebben baan moeten maken voor neerslachtige en erg persoonlijke teksten, rustigere instrumentatie en bovenal: gecompliceerdere arrangementen. Een verrassende maar ook bewonderenswaardige stap voor iemand die de komende tien jaar gemakkelijk alle stadions van de wereld had kunnen vullen met kopieën van monsterhit 'Keep Your Head up'. Ook met het nieuwe materiaal is de HMH drie dagen op rij uitverkocht. De grote vraag is echter: kunnen de oude fans die zijn op komen dagen uit de voeten met de nieuwe en wat volwassener muzikale richting van Howard?
Het is duidelijk dat de twintiger zich daar zelf geen reet van aantrekt. Het feit dat hij bijna de hele nieuwe plaat speelt en prijsnummer 'Keep Your Head up' nadrukkelijk weglaat, is een dikke middelvinger richting iedereen die vooral is gekomen om hitjes mee te blèren. En dat is het grootste deel van het publiek vanavond. Dit blijkt eens te meer wanneer Howard in het subtiel door cello en contrabas begeleide 'In Dreams' een uiterst melancholieke tekst vol weltschmerz besluit met de niet heel opwekkende woorden "I live alone now" en zijn fans doodleuk beginnen mee te klappen alsof de zanger zojuist een opzwepend dansnummer heeft ingezet. Het is tot aan het opbeurende maar verder niet heel spannende 'The Fear' dan ook de laatste keer dat het publiek van zich laat horen.
In de tussentijd krijgen zij te maken met de diepste zielenroerselen van de Brit, die met lang uitgesponnen pareltjes als 'Small Things' - vanavond bekroond met een fraaie ritmische jam - en het met tergend emotionele stem gezongen 'End of the Affair' aantoont dat er muzikaal en tekstueel gezien ontzettend veel meer achter het imago van de vrolijke jongen met gitaar schuilt. Ook al is de galmende en grootse gitaar in de geest van U2's The Edge soms net iets te schel en wordt een mooi liedje als 'Time Is Dancing' genadeloos de nek omgedraaid door een platte vierkwartsdreun die klinkt alsof er op de ArenA Boulevard een Radio 538-dancefeest gaande is, het zit instrumentaal allemaal alleraardigst in elkaar. Een geweldige spreker is Howard nog altijd niet. Een paar keer "Thank you" kan er nog net vanaf en verbazingwekkend genoeg reageren de bezoekers hier telkens op alsof iemand hen na een barre hongerwinter vijf zakken rijst per persoon heeft beloofd. Het publiek ziet in hem blijkbaar nog altijd de gladde popster die hij zelf liever niet wil zijn. Laten we hopen dat hij snel in de vergetelheid raakt, want deze muziek is ongetwijfeld nog mooier in een klein zaaltje.
Foto uit het KindaMuzik archief door Bart van den Hoogenhoff
http://www.kindamuzik.net/live/ben-howard/ben-howard/25583/
Meer Ben Howard op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/ben-howard
Deel dit artikel: