Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Billy Corgan – zijn naam staat met hoofdletters gegraveerd in de eregalerij van de alternatieve rock – is aan een soloavontuur begonnen. Over twee weken ligt TheFutureEmbrace in de winkelrekken. Het solodebuut laat een gedreven mix horen van elektronica en gitaren en toont zich een duistere groeiplaat, met een naar nieuwe wegen zoekende Corgan. Europa valt de eer te beurt om, voordat de plaat officieel uit is, kennis te maken met de Nieuwe Corgan.
Billy Corgan solo is live niet de man alleen. Op drumpads vinden we Matt Walker, op diverse elektronica Brian Liesegang en Linda Strawberry als achtergrondzangeres en extra toetseniste. De vier spelen een hightech show; compleet met een schitterende lichtwand achter de groep en designer microfoon- en instrumentstandaarden. Visueel is het plaatje dik voor elkaar.
Muzikaal waaiert Corgans donkere geluid breed uit. Van een knipoog naar New Order in ‘I’m Ready’ tot up-tempo prijsnummers als ‘Mina Loy (M.O.H.)’, of ‘TheCameraEye’. Maar ook stampende riff-a-thons ('I’m A King Bee’) of het deels geïmproviseerde, afsluitende ‘Bit 5’. Steeds leggen kale elektronische beats het substraat neer en waren synthesizers rond. Daartussen probeert Corgan overeind te blijven. Zijn stem verzuipt meer dan eens in de zwalpende mix, maar zijn gitaarspel mag er zijn.
Corgan zoekt naar nieuwe wegen, ook op de gitaar. Zijn trademark loopjes, melodielijnen en solo’s hebben plaatsgemaakt voor een meer etherisch geluid. Een klank waarin vaak niet noot voor noot te horen is wat hij speelt, maar die meer focust op sfeer en totale setting.
'Verandering is de enige constante'; setsluiter ‘All Things Change’ vat Corgan onder dit motto prima samen. In de bisronde komt AC/DC’s ‘It’s a Long Way to the Top (if You Wanna Rock-n-Roll)’ nog langs. En ook die titel slaat direct op vanavond. Alsof Corgan het maar al te goed weet: hij staat weer helemaal aan het begin van een nieuw avontuur en heeft nog een lange weg te gaan. Paradiso is immers getuige van pas de vijfde show van TheFutureEmbrace-tour.
De lol en passie lijken er nog niet helemaal in te zitten en echt strak ingespeeld is de band niet. Als Corgans controllerpedalen de geest geven, lijkt frustratie even de overhand te krijgen. De schakelaars moeten het ontgelden: ze worden met een forse worp stuk gegooid op het plankier. Toch herpakt hij zich daarna en komt het nog aardig goed met de show.
Corgan rust niet op zijn lauweren, tapt niet uit meer uit het Pumpkins-vaatje, maar zoekt een nieuwe invalshoek. Geen mokerslagen meer, geen hap-slik-weg brokken, maar stemmingen, diepgang en een ruimtelijk geluid. Een uitverkocht Paradiso zag Corgans wankele en haperende eerste stappen op zijn soloroute. En onthaalde zijn kale held op een warm welkom (compleet met een flashende fan op het eerste balkon!). Dat respect moet hem gesterkt hebben; Billy Corgan heeft solo de juiste richting te pakken. Het kwartje van TheFutureEmbrace valt wat langzamer, maar als het valt, is de beloning des te groter. Geduld blijkt - als vanouds - een schone zaak.
http://www.kindamuzik.net/live/billy-corgan/billy-corgan/9775/
Meer Billy Corgan op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/billy-corgan
Deel dit artikel: