Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het lukt het Engelse festival All Tomorrow's Parties elke keer weer om invloedrijke bands uit de gitaarunderground van ruim twintig jaar geleden tot een reünie te bewegen. Zo was Slint bijvoorbeeld in Paradiso te bewonderen en maakte Polvo een schitterende comebackplaat. Het onnavolgbare Codeine is volgend jaar aan de beurt en nu, op de decembereditie, treedt Bitch Magnet aan. Het enige Nederlandse optreden is in Vera.
Eind jaren tachtig maakt Bitch Magnet deel uit van de bloeiende posthardcorescene in Amerika. Deze bands spelen niet per se in de hoogste versnelling, maar geven complexe songstructuren en hard-zachtdynamiek een hoofdrol. Grunge, emo en post- en mathrock maken hier later dankbaar gebruik van. Als curator van het festival brengen de gitaar- en elektronicakronkelaars van Battles dan ook een eresaluut aan Bitch Magnet.
Bij het betreden van het podium in Vera blijkt dat de drie niet zijn verworden tot vadsige veertigers. Bassist en zanger Park en gitarist Fine ogen als afgetrainde kantoorklerken in keurige overhemden. Muzikaal trekken ze echter meteen de registers open met een fel en gruizig 'Dragoon', afkomstig van hun beste plaat, Ben Hur. Parks praatzang komt in dit nummer niet boven de luide gitaargeseling van Fine uit en dat blijft zo in de volgende songs. Erg is het niet, het geeft juist een onontkoombare draai aan de complexe muziek.
Twintig jaar later blijken Park, Fine en drummer Orestes 'Morfin' Delatorre nog steeds meesters van de dynamiek en de venijnige, gortdroge gitaarweefsels, waarop het merendeels oudere rockerspubliek beurtelings heftig met het hoofd schudt en met gesloten ogen wegzweeft. Hoewel geluidstechnische probleempjes met zijn monitor de vaart er wat uit halen, ontwikkelt Fine zich in de loop van het optreden meer en meer tot gitaargod. Met steeds energiekere bewegingen ondersteunt hij zijn zowel melodieuze als tegendraadse spel, dat met veel feedback soms de broekspijpen laat trillen.
Het materiaal van de twee albums is eerlijk over de setlist verdeeld. Bitch Magnet speelt de songs vrijwel hetzelfde als op plaat, met een geringe podiumuitstraling. Toch grijpt het trio je bij de keel als het pad van Slint wordt bewandeld. Dat wil zeggen: bijna ondraaglijke spanning met claustrofobische zang en rustige instrumentatie, gevolgd door een ontlading met gitaaruitbarstingen. Zoals in zinderende uitvoeringen van 'Ducks and Drakes' en 'Americruiser'. Dan is het zeer fijn om te horen waar bands als Mogwai de mosterd hebben gehaald.
http://www.kindamuzik.net/live/bitch-magnet/bitch-magnet/22348/
Meer Bitch Magnet op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/bitch-magnet
Deel dit artikel: