Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Een goede plaat is geen garantie voor een goed optreden. Het vijfde en meest recente album van het New Yorkse trio (ooit een kwartet) Blonde Redhead deed het hart van mening muziekliefhebber sneller kloppen. Op Misery Is a Butterfly (zijn er prijzen te vergeven voor albumtitels?) neemt de band laagje voor laagje afstand van Sonic Youth-referenties en ontpopt zich als een aardse versie van Cocteau Twins. Niet zo vreemd dat de band in Utrecht op een zaal vol verwachting stuit.
Kazu Makino en de ongelofelijke tweeling Simone en Amedeo Pace kijken tegen een goedgevulde Helling aan. In haar ondoorgrondelijke wijsheid besluit de no-wave-formatie om het publiek volledig te negeren. Als de instrumenten zwijgen, zwijgen de bandleden mee. Pas na drie kwartier wordt een applaus met "Thank you" beantwoord. Een fan zou zeggen dat Blonde Redhead de muziek laat spreken. De Italiaanse bloedbroeders Simone en Amedeo communiceren via de drumkit en de gitaar. Amedeo vormt bovendien een zangtandem met de Japanse toetseniste/gitariste Kazu. Door een sonoor mannelijk stemgeluid te combineren met ijle vrouwelijke keelklanken ontstaat spannende muziek. In de studio althans, want tijdens het concert in de Helling is er nauwelijks sprake van wisselwerking. De bandleden lijken als afzonderlijke entiteiten op het podium te staan. Stuurloos stevent de femme fatale op de rand van de irritatiekloof af. Slechts een (slaapverwekkend) monotoon ritmisch vangnet voorkomt dat het groepsgeluid volledig uit elkaar valt. Ook het publiek dreigt in delen uiteen te vallen. De verveelde bezoeker beent teleurgesteld richting foyer, de geboeide bezoeker schraagt zich aan het podium. Voor de één is Blonde Redhead een fenomeen, voor de ander een raadsel.
http://www.kindamuzik.net/live/blonde-redhead/blonde-redhead/7004/
Meer Blonde Redhead op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/blonde-redhead
Deel dit artikel: