Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Tragisch, maar sexy. Langzamer dan langzaam, donker en mistig, zwoel maar kil, bedroevend maar lekker, zwaar maar licht. Bohren & Der Club Of Gore is de ultieme band om onderuit bij te zakken en je op doomjazz mee te laten voeren naar een surrealistische leegte. Een album opzetten van deze band veroorzaakt acute luiheid en je ogen en lippen zien er opeens sexyer uit dan ooit.
Een heerlijke muziekbeleving dus die je thuis naar wens kunt gebruiken. Maar deze recensie had niet in deze rubriek gestaan als het niet ging om een live optreden. De live beleving is gesitueerd in de kleine zaal van de nieuwe Effenaar. In de hal liggen grote, heerlijke zitzakken; in de zaal staan houten klapstoeltjes en tafels met waxinelichtjes. Dat had andersom mogen zijn, maar gelukkig is er tenminste zitmogelijkheid.
Als alle lichten dan uitgaan mogen de vier Duitsers hun albumsfeer gaan waarmaken. Maar dan blijkt dat een live optreden van een band als deze voor een behoorlijk kwetsbare situatie zorgt. Thuis stoort niemand je en kun je het zo stil en donker maken als je wilt; dat is hier wel anders. Vooral bezoekers die zich maar moeilijk kunnen concentreren zijn meer bezig met zich te ergeren aan geluiden van bierglazen, pratende mensen (foei!) en felle lichtbundels die tevoorschijn komen als de zaaldeur opengaat.
Als het lukt om je daarvoor af te sluiten en je verstijfd naar de vier net zo stijve Duitsers op het podium kijkt, lukt het nog niet om hét gevoel te krijgen. Het geluid staat niet diep genoeg, die bas die moet je niet horen, die moet je voelen. Die moet dwars door je heen gaan en als een strop om je nek plakken. Live heerst bovendien het minimalisme en de traagheid. De nadruk lijkt meer daarop te liggen, ten koste van die geweldige sfeer waar de band bekend om staat. Iets wat we overigens wel hadden kunnen vermoeden omdat het laatste wapenfeit Geisterfaust hetzelfde probleem laat zien. Een aanslag op een snaar, toets of drumvel betekent vaak een paar maten wachten voor de volgende. Het zorgt behalve voor een eentonige cadans en gebrek aan sfeervariatie ook voor iemand die te vroeg applaudisseert zodat anderen de volgende keren amper meer durven.
Dat applaudisseren is overigens ook zoiets jammers. Net als de slechte humor van één van de muzikanten die tussendoor aan de man gebracht moet worden. En de keuze voor een gewone popzaal. Deze band onderschat zijn eigen genialiteit. Deze band moet in een oud, klein theaterzaaltje optreden waar je niet mag drinken, roken, lopen, hoesten en andere bewegingen of geluiden mag maken. Doodse stilte, dik geluid en geen enkel lichtstraaltje, behalve van de gloeilampjes van de band zelf, dat had het moeten zijn. Nu komt er slechts een enkele keer met moeite wat kippenvel tevoorschijn als de saxofoon een zuchtend sexy geluid maakt. Dat is jammer en was niet nodig geweest.
http://www.kindamuzik.net/live/bohren-der-club-of-gore/bohren-der-club-of-gore/11393/
Meer Bohren & Der Club Of Gore op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/bohren-der-club-of-gore
Deel dit artikel: