Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Tivoli is vroeg op de avond al goed gevuld met twee derde scene kids in fluorshirts en rechtgeklepte petten in een ongeveer gelijke sekseverhouding en één derde old school metalheads in (verwassen) zwart. Dat zijn bijna allemaal mannen. Het rondtrekkende Bonecrusher metalfestival biedt op zijn laatste stop voor elk wat wils.
Het grote aantal bands leidt wel tot weinig ombouwtijd en dat heeft zijn invloed op het geluid, zeker bij de bands die meer eisen van de geluidsinstallatie. Obscura heeft niet alleen twee leadgitaristen, maar ook nog eens een bassist met een zeer prominente rol. Dat is net te lastig voor de technicus van dienst, zodat de complexe death metal van de Duits-Nederlandse band maar matig doorkomt.
Carnifex [foto boven] doet niet aan complex. Deze deathcoreact gaat voor 100% brute efficiency. Koekbliksnaredrum, gedowntunede riffs en dan rammen puur om een fysieke reactie bij het publiek op te wekken. Ongeveer dertig seconden in het eerste nummer schreeuwt de zanger al "Fucking breakdown!", waarop iedereen onder de twintig volledig uit zijn plaat gaat. Om tijdens de snelle gedeelten dan stokstijf te wachten op de volgende breakdown, die gelukkig snel komt. Een opvallende omkering van de oude metalmores, waar juist gold: hoe sneller de muziek, hoe heftiger de moshpit.
Met The Faceless is het dan weer de beurt aan de technische verfijning. Deze Amerikanen hebben als voordeel op Obscura dat ze het met maar één duidelijke leadgitarist de geluidsman een stuk gemakkelijker maken. En wat voor een leadgitarist. De set van The Faceless is een demonstratie in shredden in de stijl van Cynic en latere Death door Michael Keene, die zelfs uiterlijk wel wat weg heeft van wijlen Deathmeesterbrein Chuck Schuldiner.
Necrophobic is als blackmetalband een beetje de vreemde eend in de bijt. Er is weliswaar een duidelijke muzikale link met The Black Dahlia Murder, maar een purist als Fenriz zou nog niet dood gevonden willen worden bij een concert waar Carnifex ook optreedt. Immers: No Core. No Trends. No Fun. No Mosh. Necrophobic is niet zo recht in de leer, maar treedt wel aan in vol spijkerbandenornaat en haalt er ook nog een enorme vlag bij. Jammer genoeg blijkt ook hier weer de dubbele leadgitaar een probleem; de gitaristen doen zichtbaar bijna nooit hetzelfde, maar wat ze nou precies anders doen is niet te horen. Het materiaal van het juist door die dubbele gitaaraanval zo sterk nieuwe album Death to All komt daardoor niet helemaal goed uit de verf.
De prijs voor het beste optreden van de avond wordt opgehaald door 3 Inches of Blood. Goed bestuderen van het oeuvre van Judas Priest en Iron Maiden levert topmetalliedjes op, die door de zanger in authentiek lapjesvest worden voorzien van precies de juiste gillende keukenmeidenzang. Zelfs het deel van het publiek met een geboortedatum van na 1990 gaat om voor deze aanstekelijke heavy metal uit het stenen tijdperk. En wie bijna zeventig euro heeft betaald voor Manowar in 013 maar niet naar Utrecht is gekomen, heeft duidelijk de verkeerde keuze gemaakt.
Maar uiteindelijk is dat jonge deel van het publiek toch vooral gekomen voor The Black Dahlia Murder [foto rechts]. De band uit Michigan ontpopt zich tot volger van de AC/DC/Bad Religionschool van bands die maar één liedje hebben, maar dan wel een heel goed liedje. Zanger Trevor Strnad beperkt zich het hele concert ook tot hetzelfde dirigeergebaar om het publiek op te jutten. Dat is niet echt nodig, want binnen de kortste keren veroorzaakt de opzwepende melodeath van The Black Dahlia Murder een hoosbui aan stagedivers. Ook hier is weer een belangrijke rol voor fretboardacrobatiek van sologitarist Ryan Knight; het shredden is anno 2010 duidelijk aan een comeback bezig.
Zo eindigt een zeer geslaagd Bonecrusher Fest op een hoogtepunt. Maar eigenlijk laat geen enkele band het echt afweten. De wat mindere optredens van Obscura en Necrophobic kunnen puur op het conto van het matige geluid worden geschreven. Vooral de afwisseling in subgenres binnen de metal op de bill blijkt een goede zet. Waar bij dit soort metalfestivals waar te veel bands van één soort staan de vermoeidheid nog wel eens toe wil slaan, daar blijft het in Tivoli leuk. Vrijwel iedere bezoeker zal één of meerdere bands die hij of zij nog niet kende aan het lijstje favorieten toe kunnen voegen.
http://www.kindamuzik.net/live/bonecrusher-fest/bonecrusher-fest/19781/
Meer Bonecrusher Fest op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/bonecrusher-fest
Deel dit artikel: