Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Vier jaar geleden heeft Bonnie ‘Prince’ Billy volgens de overlevering een legendarisch concert in de Rotterdamse Schouwburg gegeven. Het was zelfs zó goed dat sommige bezoekers niet meer naar een concert van de man gaan om zo hun dierbare herinnering niet te schaden. Aan het einde van de show in Vredenburg krijgen die thuisblijvers gelijk.
Al is het maar omdat openingsact Sir Richard Bischop het geduld danig op de proef stelt. Het gitaarspel uit de John Faheyschool is erg robuust, weinig elegant en spanningsloos. Het gebrek aan vocale partijen lijkt het publiek als teken te zien dat zij de tongen mogen roeren.
Leuk voor de man dat hij op uitnodiging van Oldham zelf op zo’n groot podium kan spelen, maar een volgende keer mag hij 300 meter verderop in het intieme Theater Kikker zijn ding komen doen.
Met een daverend applaus wordt een der belangrijkste singer-songwriters van de laatste tien jaar onthaald. Even daarvoor verschijnt hij al op het podium om zelf zijn gitaar te stemmen, en evenzo bescheiden start hij met het obscure ‘Drinking Woman.’ De elektrische gitaar brengt een warm geluid voort en al snel is de magie aanwezig wanneer hij ‘Love Comes to Me’ inzet.
Meer dan zijn ontroerende stem (en een pedaaltje om gitaarloops mee af te spelen) heeft de eigenzinnige troubadour niet nodig om het publiek te beroeren. Hij kan buigen op een bomvolle catalogus met donkere folksongs van veelal bovengemiddelde kwaliteit en laat daar een diverse mix van horen.
Op subtiele wijze verandert hij de textuur van zijn studiowerk door net even een zanglijn anders te brengen of er wat extra akkoorden doorheen te gooien. Alsof hij over zijn eigen muziek zweeft.
Als na drie kwartier blijkt dat echter pas de helft van zijn set erop zit, slaat de verveling echter verlammend toe. Zijn liedjes hebben nooit uitgeblonken in diversiteit, maar op plaat wordt dat vakkundig bedekt door schone arrangementen. Het verlangen naar een pedal steel, accordeon of de stem van Dawn McCarthy, die van The Letting Go zo’n mooie plaat maakt, groeit dan ook met de minuut.
Zoals ook het rommelige gitaarspel aanvankelijk nog als charmant wordt ervaren, is het na verloop van tijd irritant dat er nooit een volmaakte lick te horen is.
Mondjesmaat lopen er mensen weg, maar bij het overgrote deel kan de bebaarde Amerikaan niets fout doen. Zelfs de grapjes worden, ondanks dat ze verborgen zijn in zijn onverstaanbare gemompel, met een gelach beantwoord alsof Larry David op het podium staat.
Het lijkt er dan ook op dat de immer groeiende cultstatus een verdovende werking op zijn publiek heeft. De prince zingt een droevig liedje, dus is het mooi. Kritiek wordt niet geaccepteerd en dat is opmerkelijk bij juist een wispelturige, avontuurlijke en wisselvallige artiest als Oldham.
http://www.kindamuzik.net/live/bonnie-prince-billy/bonnie-prince-billy/15057/
Meer Bonnie 'Prince' Billy op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/bonnie-prince-billy
Deel dit artikel: