Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Verlegen bedankt hij het publiek voor hun applaus. "Thank you so much", fluistert hij in de microfoon. Conor Oberst alias Bright Eyes doet Paradiso aan. Het Amsterdamse publiek is gekomen om de kunsten van Oberst te bewonderen. De kunst van het intieme verhaal. De kunst van het je bloot geven maar ook weer niet. Het is eigenlijk een grote verdwijntruc. Hij verschuilt zich achter zijn zelfreflecterende teksten. Hij speelt verstoppertje terwijl een lichtstraal neerdaalt op zijn bleke gelaat.
Hij begint zijn avond met 'The Calendar Hung Itself' van Fevers and Mirrors, het album waarmee hij een glimp van zijn kunsten toonde aan de wereld. Die wereld was toen nog niet helemaal klaar voor Bright Eyes. Het was zijn derde album, hij was nog geen twintig jaar maar een talent dat oneindig lijkt. De fundering werd gelegd voor wat een waarschijnlijk imposante carrière gaat worden. En daarbij horen ook optredens. Binnen- en buitenland, festivals, goed aangeschreven podia, iedereen wil Bright Eyes. Daarbij is hij ook nog de Justin Timberlake van de indiescene. Niet qua danspasjes, ook niet wat zuivere zangkunstjes betreft maar vanwege zijn status bij de meisjes. Conor is het prototype van een lekker ding in de indiewereld. Bleek gelaat, een zwarte lok haar nonchalant over zijn voorhoofd hangend, een verlegen lach en een tweedehandsblousje op een versleten spijkerbroek. Ook in Paradiso bestaan de eerste twee rijen voor het podium uit puberale meisjes, en Conor wordt er een beetje verlegen van.
Hij moet nog wennen aan die relatieve sterrenstatus. Maar als je privé-optredens mag geven bij bijvoorbeeld Winona Ryder thuis dan betekent dat Hollywood je opgemerkt heeft en dan volgt de "gewone" wereld in een handomdraai. De fles wijn die hij naast zich heeft staan weet zich ook niet te manifesteren als een ontspanner. Elke slok die hij neemt wordt snel weggespoeld met een slok Spa Blauw. Af en toe een trekje van een sigaret nemend, laat hij het dankzij de hitte toch redelijk opgekomen publiek genieten van de liedjes die zich laten lezen als zeer korte romannetjes en uitingen van puberale levenservaringen.
"Thanks for being here with me, in the heat," bedankt hij het publiek verontschuldigend, maar hij kan er weinig aan doen; de zon scheen ook vandaag weer op volle sterkte. Het tropische Amsterdam zag vandaag weer schaars geklede dames en heren over zijn bekauwgumde asfalt struinen. Paradiso doet op deze vrijdagavond zijn tropische naam eer aan. Het is echter niet uitverkocht, de afstand van schouder tot schouder maakt het zelfs mogelijk om te bewegen. Maar dansen hoeft bij Bright Eyes niet. Alhoewel de liedjes vaak wel een lekker melodietje en een pakkend ritme hebben, is de muziek die Bright Eyes maakt meer voor de nadenkende geest. Te veel losbandigeheid wordt door Oberst zelfs van het publiek niet getolereerd. Als een van Bright Eyes' bewonderaars zijn stembanden laat gieren en iets roept dat lijkt op "Yeah Conor YOU ROCK!" dan reageert hij geagiteerd. "You can play in the garden, go play outside in the garden."
De nichterige trompettist veegt nog eens zijn mond af en blaast nog een deuntje. Het prachtige 'Lover I Don't Have To Love' wordt ingezet en Conor is achter zijn muur van woorden weer in zijn element. Met zijn akoestische gitaar om zijn hals beweegt hij losjes over het podium. Pareltjes van het album Lifted...Or the Story Is In the Soil Keep Your Ear To the Ground als 'Bowl of Oranges' en 'Method Acting' brengt hij netjes maar niet exceptioneel ten gehoor. De helft van de gewoonlijke band is er niet bij zodat het orkestrale element uitblijft. 'You Will, You Will, You Will, You' klinkt daarentegen gepassioneerd en gedreven.
Als Conor zingt dan is Conor blij. Zingt Conor niet dan praat hij wat met zijn band of drinkt wat wijn om die vervolgens weer te Spa-Blauwen. Enkele nieuwe nummers passeren de revue. Sommige breekbaar en ingetogen, andere weer uptempo en rockend. Het publiek laat pas echt van zich horen als meneer Oberst een nieuw politiek getint nummer opdraagt aan zijn "Idiot President". Het publiek voelt Obersts pijn en laat zich horen. Het komt nogal plichtmatig over allemaal. De band verlaat de band het podium om vervolgens terug te komen voor een toegift, twee liedjes, en voor de laatste toegift komt alleen Conor terug. "The band is too fucked up to play, but they deserved it right, they did a good job, so applause". Het publiek zet nog eens de handen tegen elkaar en Oberst begint met het prachtige 'One Foot In Front of the Other'. Voor een halve minuut. "My finger really hurts" meldt hij wederom verontschuldigend. Hij laat zijn pijnlijke vingertje zien aan de eerste rij. Het heeft waarschijnlijk onwaarschijnlijk veel pijn gedaan. Snel ratelt hij toegift nummer drie af en verlaat het podium.
De fles wijn is leeg. De fles Spa Blauw ook. Bright Eyes heeft zijn werk gedaan. Het enige wat hem van wereldfaam weghoudt is zijn verlegenheid en gebrek aan showmanship. Maar spreken de prachtige liedjes niet voor zichzelf? Ik denk het wel. Ga het zien!
http://www.kindamuzik.net/live/bright-eyes/bright-eyes/3811/
Meer Bright Eyes op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/bright-eyes
Deel dit artikel: